Son Umut

Bahçe

*******

"En başından beri ciddiyim." dedi.

"Bence sen al bu pankartı-"

"Şiiiişt! devamını getirmene gerek yok."

Dedi. bileğimi kavradı ve çevirdi. O an hissettiğim acı ,elimi kurtarmama engel oluyordu. Sonra bıraktı.

" Sen kavgayı seçmiştin üzgünüm..."

***

GÖZLERİM DOLMUSTU. Belli etmedim ama galiba bilegime bisey olmustu. Omzuna vurdum ve hisimla siniftan ciktim. Duru da arkamdaydi.

"Bi-bilegin iyi mi ? " dedi endiseyle.

"Cok.. İyiyim tesekkurler. Hadi sen sinifa git ben bu ders yokum Revire gorunsem iyi olur." dedim.

o da bana sarildi ve gitti. Revire gitmedim. Bahceye ciktim ve kendimi tutamayip sinirden hungur hungur agladim. Ayak sesleri geliyordu. Once

Duru sandim. Ama karsimda Miraç duruyordu. Yerinde sendeledi. Bir oturdugum agaca birde bana bakti.

"Senin burada ne isin var ?" kizginlikla sormadi bunu saskinlikla sordu.

" Bu agaci sevdim. Eger birisi Bilegini incitirse , veya sinirlenirsen gel." yanima oturdu.

" Ama su an dolu" dedim yuksek sesle .

"Burasi benim Mekanim hic kimse bu agaca oturamaz.''

dedi sertce.

'' Ben herkes degilim. Senin bildigin... Korkuttugun... Korkaklardan da degilim.''

gulumsedi. Niye gülüyorsa salak salak !

''Anlaşıldı sen benim bildiğim narin, kibar, tatlı kızlardan değilsin. Ama... Bir savaş başlatıyorsun.''

'' Ben zaten savaşlara alışkınım kendimle bile savaştım. Kendim gibi bir deliyle yani...'' dedim. Bir süre durdu ve yüzümü inceledi. Bundan çok rahatsız oldum. O da anlamış olacak ki, kafasını çevirdi.

'' Senin... Senin gibi birisiyle uğraşmaya değmez.'' dedi ve yürüdü. Tam uzaklaşırken duyacağı bir sesle '' görüşememek üzere bad boy '' dedim 5 saniye kadar bana baktı ve gitti..