Son Umut

Düzen

Arkadaşlar yazmadan duramadım :3 Çk iyi brym bnce ssn .s.s.s ♥ Neyse iyi okumalar. :D Bu arada Bir başka hikaye daha yazıyorum "ANTİDEPRESAN" profilimde bulabilirsiniz.:)

Uyandığımda Miraçın yanımda olmadığını gördüm. Neredeydi bu? Ayağa kalktım. Allah Kahretsin! Kolumda serum vardı! Çok canım yandı. Hızla serumu çekip çıkarttım. Üzerimde hastane kıyafetleri vardı. Kapıyı ittirdim. Henüz beni kimse görmemişti. Görseler hemen içeri tıkarlardı Herhalde Koridora doğru adım attım ki! bir el kolumdan çekip hızla beni döndürdü. Şok olmuş bir şekilde ona baktım. Bu da kim?

"Şey.. Ne yaptın az önce? Neden yaptın" Dedim kıza.

"Eylül doktor nerde? Sema teyze aşağıda. Ah sen neden. .. Gizlice çık-" kız kafasını tutuyordu.

Sözünü keserek;

" Sen kimsin? Annemi nerden tanıyorsun?" dedim kibarca. Kız kaşlarını çattı Ve tuhaf bi şekilde güldü.

"Ne? " dedi gülümsemeye devam ediyordu.

"Ne ne? bir soru sordum? seni Tanımıyorum." Yüz ifadesi birden çok fazla değişti.

"S-Sen oda odaya girer misin? Lütfen anneni getireceğim" Sessizce hiç tepki vermeden odaya girdim.

-Derin-

Hayır..! hayır olamaz beni unutamaz nasıl olur? bu kadar hızlı mı? Sinirden tırnaklarımı yiyordum elimde ki kahveyi çöpe atıp hızla doktorun odasına gittim. Kitap okuyordu. Kaşlarımı çattım.

"Orada hastanız var! Ve siz burada kitap mı okuyorsunuz... Eylüle bişey olmuş. Beni hatırlamıyor !" dedim hızla. Doktor anlamaya çalışırcasına bakıp,

"Sen ciddi misin? Bu bu kadar hı hızlı mı! " dedi ağzı açık bir şekilde . Ağlıyorken sessizce başımla onayladım. Kitabı masaya bırakıp, Bir tuşa bastı.

"601. oda " dedi.

"Tamam " diye bir ses geldi. Doktorla hızla odadan çıktık odanın önüne doğru koşar adımlarla gelen 2 hemşire vardı. Doktor eliyle bana dur işareti yaptı olduğum yere mıhlandım. Tek adım atamıyordum.

-Miraç-

Eylül'ün yanına geleli 5 dakika olmuştu ki odanın kapısı hızla açıldı.

"Hey delikanlı muayene zamanı." dedi doktor.  Uyuz adam. Sandalyeden kalktım. Ama dışarı çıkmadım.

"Çık" dedi.

"Bana emir vermeyin SAYIN DOKTOR" diye çıkıştım. Hiç ses vermeyip sadece bakınca çıktım.

-Doktor-

Eylülün hastalığı hiç iyi huylu değil. Risk çok fazla. Hemen Müdahale etmeliyiz ama yaşı çok küçük.

"Eylül naber?" dedim sandalyeye oturarak.

Gülümsedi bana alışmıştı.

"İyiyim" dedi ama aslında iyi değildi.

"Annem her 15 dakika da bir odama dalmasa daha iyi olabilirim" dedi.  Gülümseyerek:

"Artık eve gitmek istermiydin?"

"Ah, tek isteğim bu hastanelerden nefret ederim" dedi

" O zaman Canın sevgiline söyliyeyim de sevinsin" dedim kahkaha attı .

"Teşekkürler." dedi. Herşey yeni başlıyordu.  Asıl tedavi için bir kişiyi unutmasını bekliyordum. ama beklediğimden hızlı oldu. Sema hanımla konuştum. Ona görevini anlattım. Ve Eylül taburcu oldu.

-Sema Hanım-

Doktor öyle tuhaf şeyler söyledi ki. Elimde ki listeye baktım.

1-Her eşyanın üzerinde İsimleri olsun.

2-Fotoğraflara o günün tarihini ve önemini yazın neredeyse her gün fotoğrafları gösterin.

3-Asla bağırmayın.

4-Karşısında ağlamayın

5-Miraçla aynı evde bulunsunlar vs vs.

Miraç a bunu söyleyince onayladı aileside biraz tedirgin oldu ama ikna oldular. Eylül için elimden gelen herşeyin en iyisini yapmak istiyordum. Evi düzene sokmuştum bile.

Bölüm kötü olabilir ama yazasım gelmişti asddf neyse inşallah beğenmişsinizdir ♥♡♡♥