De Vijver

Hoofdstuk 2

"O pas toch op jongens!" zei mevrouw Boog kwaad. Dit was al de tweede keer dat er een glas drinken over tafel viel.

"Sorry..."mompelde Liam. Hij pakte snel een theedoek en depte de tafel droog.

"Ik zat te denken, misschien kunnen we morgen wel naar het dorpje hier vlakbij." Zei Emma spontaan.

"Ja misschien hebben ze wel een leuke schoenenwinkel!" zei Vanessa. Emma rolde met haar ogen. Het enige waar haar vriendin aan dacht was mode.

"Nou als de dames dan op shop avontuur gaan, kunnen wij wel kijken of hier wat vis te vangen is." Zei Liam terwijl hij in zijn handen wreef.

"Kunnen jullie nu echt aan niets anders denken?" vroeg Vanessa pinnig.

"Zeg jij eens niets met je schoenen verslaving." Zei Mike.

"Hey hou eens op allemaal!" zei mevrouw Boog kwaad. "Dit moet een leuk weekendje weg zijn dus ik wens geen gekibbel te horen begrepen?"

Vier stemmen mompelde wat, maar de stemming was ver te zoeken die avond. Vandaar dat de meiden al snel naar bed gingen.

"Ik word soms echt gek van Mike." zuchtte Vanessa.

"Ja ik weet wat je bedoelt." Zei Emma van onder haar bed vandaan.

"Wat doe je daar? Vroeg Vanessa.

"Ik ben een oorbel kwijt..." Ik had hem nog in toen we hier aankwamen."

"Misschien ligt hij buiten of in de auto." Zei Vanessa terwijl ze in bed kroop.

Emma kwam omhoog en kroop in haar bed dat tegenover die van Vanessa stond.

"Ja ik zoek morgen wel verder, hij kan niet ver zijn." Met een laatste blik op de vloer deed ze haar nachtlampje uit en al snel viel ze in slaap.

Met een schok schrok Vanessa wakker. Iets had haar slaap verstoord. Een soort schrapend geluid wat steeds harder door haar dromen heen drong. Slaapdronken bleef Vanessa rechtop zitten en luisterde. Er was niets te horen maar er ging wel een rilling door haar lijf. Het raam stond op een kier. Vanessa gooide de dekens van haar af en liep naar het raam om het zo zachtjes mogelijk dicht te doen. Dat lukte, maar op de terugweg naar haar bed stapte ze op iets scherps. Zachtjes vloekend zocht ze naar de oorzaak van de pijn en het bleek dat ze Emma's verloren oorbel had gevonden. Toen ze eenmaal weer terug in bed lag duurde het lang voor Vanessa eindelijk weer in slaap viel.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Hey mijn oorbel!"

Langzaam opende Vanessa een oog. De zon scheen door het raam en Emma stond al aangekleed en wel naast haar eigen bed.

"Heb jij hem gevonden?" vroeg ze opgetogen.

"Nou je kunt zeggen dat de onderkant van mijn voet je oorbel heeft gevonden vannacht." Zei Vanessa een beetje chagrijnig.

"O..." Emma's glimlach vervaagde.

"Maakt niet uit, je kunt het goedmaken door me te helpen om mooie schoenen uit te kiezen." Zei Vanessa.

"Meiden, zijn jullie al wakker, ik wil over een uur vertrekken!" klonk de stem van mevrouw Boog van de gang.

"We komen al!" riep Emma enthousiast terwijl ze snel de kamer uit liep.

"Waar zijn de jongens?" vroeg ze toen ze mevrouw Boog alleen bij het aanrecht aantrof. "Slapen ze nog?"

"Nee, die zijn vanochtend rond vijf uur al gaan vissen." Zei mevrouw Boog. Emma zuchtte en pakte een van de broodjes die mevrouw Boog had klaargezet. Het duurde een halfuur voordat Vanessa uiteindelijk naast Emma ging zitten en zelf een broodje pakte. "Waarom duurde het zolang?" vroeg Emma. "Normaal ben jij de eerste die klaarstaat als het om shoppen gaat."