De Vijver

Hoofdstuk 4

"Au!"

Mike keek naar de snee in zijn vinger. Het was de derde keer al dat hij achter een doornstruik was blijven hangen. Dat was niet zo gek aangezien het pikkedonker was en hij geen hand voor ogen zag. Hij zuchtte en keek rond. Hij kon vaag wat struiken en bomen onderscheiden maar had geen idee waar hij nu was.

"Ik moet toch in de buurt van die vijver zijn?" mompelde hij tegen zichzelf.

Twijfel sloeg toe. Was hij dan toch de verkeerde kant uitgelopen?

Hij schrok zich wild toen zijn mobiel ineens afging. Het was Liam.

"Hey gast, heb je Emma gevonden?"

"Nee nog niet, er is geen spoor van haar te bekennen!" klonk Liams stem.

"Ze kan toch niet zomaar van de aardbodem verdwenen zijn?"vroeg Mike zich hardop af.

"Ik weet het niet, ik heb heel de bosrand gehad vanaf de weg naar het dorp."

Liam's stem trilde, het was duidelijk dat hij zijn tranen probeerde te bedwingen.

"Het komt goed jongen, ze kan niet ver weg zijn.'' "We vinden haar wel."

Maar terwijl Mike dat zei betwijfelde hij het.

"Waar ben je aan het zoeken?"vroeg Liam

"Ik ben in de buurt van de vijver..." zei Mike terwijl hij om zich heen keek en totaal niets herkende.

"Oke ik denk dat ik wat dieper het bos in ga, mevrouw Boog is de andere kant van de bosrand opgegaan."

"Oke man, doe voorzichtig."

"Jij ook." Zei Liam voordat de verbinding verbroken werd.

Mike keek nog eens om zich heen. Plotseling hoorde hij iets kraken achter zich.

"Emma?"

Hij draaide zich om en op dat moment vloog er een vogel uit een van de bomen. Stom beest! Dacht hij kwaad. Mike zette een stap en voelde zijn voet wegglijden. Voor hij het doorhad viel hij op zijn rug en gleed een eindje naar beneden. IJskoud water vulde zijn schoenen en uiteindelijk ook zijn broek.

Mike vloekte luid. Hij was tot aan zijn middel in de vijver gegleden. Zo snel als hij kon kroop hij op de oever. Met de nodige moeite wist hij zijn mobiel uit zijn broekzak te wringen.

"Aaaah nee dat meen je niet!" riep hij kwaad uit.

Zijn mobiel had de aanval van het water niet overleefd. Kwaad smeet hij het apparaat op de grond. Dat dacht hij tenminste. Aan de doffe plons te horen was het toestel terug in de vijver beland. Mike zuchtte diep, er zat niets anders op. Hij zou hier moeten wachten tot de zon weer opkwam. Het was veel te gevaarlijk om rond te blijven lopen. Hij zou verdrinken als hij per ongeluk weer in de vijver terechtkwam en de oever niet meer zou kunnen vinden.

Na een tijdje voorzichtig rondgetast te hebben vond Mike een grote platte steen waarop hij neerzeeg. Rillend van de kou trok hij zijn schoenen uit en keerde ze om. Het geluid van water op steen klonk en Mike trok ook zijn sokken uit en wrong deze uit. Op dat moment hoorde Mike iets. Een soort geritsel wat steeds dichterbij kwam. Hij stond op en deed zijn uiterste best om ook maar iets te kunnen zien in het duister. Onbewust deed hij een stap naar voren en iets boorde zich in zijn voet.

"Aaaah..."

Hij bukte zich en griste het object van de grond. Het was een plat iets met zo te voelen een knopje. Mike drukte het knopje in en er scheen een fel licht in zijn ogen.