De Vijver

Hoofdstuk 7

"W...wie is dat?" fluisterde Liam.

"Geen idee." Fluisterde Mike terug.

Allebei hielden ze hun blik op de gedaante die langzaam dichterbij kwam. Het enige wat ze hoorden was het gebonk van hun eigen hart in hun oren.

"Ik wil hier niet blijven gast...ik ga naar binnen." Zei Liam.

"Wacht nou misschien is het mevrouw Boog en heeft ze onze hulp nodig." Zei Mike. "Nog een klein stukje en we kunnen zien wie het is."

Mike keek weer naar het raam en zag dat Vanessa verdwenen was.

"O shit!" riep Liam ineens.

Mike keek instinctief naar de achteruitkijkspiegel. Het was inderdaad mevrouw Boog, maar het was te laat om haar te helpen. Zelfs vanaf die afstand was de zwarte smurrie die langs haar gezicht droop goed te zien. Het monster liep recht op de auto af.

"Wegwezen hier!" schreeuwde Mike.

Allebei de voordeuren werden opengegooid en de jongens renden naar het huisje toe.

"Help me alsjeblieft!" klonk het plotseling net toen Mike de deur van het huisje had opengetrokken.

Hij draaide zich om.

"Wat doe je nou gast!" schreeuwde Liam die zich langs Mike heen wrong en het huisje in rende.

"Help alsjeblieft, ze willen me vermoorden!"

Het was de stem van mevrouw Boog.

"Mevrouw Boog, bent u dat?" vroeg Mike.

Hij wilde net een stap richting de vrouw doen toen hij iets tegen zich aan voelde botsen. Een gedaante rende op Mevrouw Boog af.

"Mam, ik ben zo blij je weer te zien!" riep Vanessa.

Mike bleef even staan en keek hoe moeder en dochter weer herenigd waren.

Vanessa sloot haar armen om de middel van haar moeder en keek in haar bruine ogen. "Mama ik ben zo blij ik dacht dat ik je kwijt was!"

Ze voelde de koude zwarte smurrie over haar armen heen lopen.

"H...hoe ben je ontsnapt?" vroeg ze.

Vanessa liet haar moeder los en veegde de zwarte smurrie aan haar broek af. Toen ze opnieuw opkeek stond haar hart stil. De mooie bruine ogen van haar moeder waren verdwenen. In plaats daarvan waren ze nu koud en bleek. Twee even koude handen sloten zich om Vanessa's nek. De meid wist nog net een korte, verbaasde gil uit te brengen.

Mike was intussen het huisje binnengegaan op zoek naar Liam.

"Gast waar ben je?" riep hij terwijl hij de woonkamer doorzocht. "Mevrouw Boog is geen monster, ze is zichzelf nog!"

Gefrustreerd liep hij naar de keuken, waar Liam bij het aanrecht stond.

"Hey waarom reageer je niet?"

Maar Liam gaf nog steeds geen antwoord en stond verstijfd naar het keukenblad te staren.

"Wat is er?" vroeg Mike.

Toen hij naast zijn vriend stond zag hij dat de autosleutels van Mevrouw Boog op het aanrecht lagen. Ze waren doorweekt in zwarte smurrie.

"Ze zijn binnen geweest..." fluisterde Liam.

Mike gaf geen antwoord maar trok een lade open, pakte het grootste keukenmes wat hij kon vinden en sprintte naar buiten, regelrecht naar zijn vriendin en het monster. Mevrouw Boog had Vanessa's keel vast met beide handen en Vanessa's gezicht werd alsmaar roder terwijl ze probeerde om los te komen. Met een schreeuw duwde Mike het mes in de zij van het monster. Het werkte, de handen van mevrouw Boog lieten Vanessa los. Hoestend en proestend viel Vanessa op de grond. Het monster wankelde even achteruit en een stroom van zwart water kwam uit de wond. Mike hoorde voetstappen achter zich en keek om. Liam kwam aangerend met de pook van de houtkachel. Hij stootte een soort maniakaal gelach uit terwijl hij met een rotvaart de pook in de zij van het monster duwde, net iets boven de snee van het keukenmes. Een ijzingwekkende schreeuw volgde. Liam liet de pook los en duwde zijn handen tegen zijn oren. Tot zijn verbazing bleef het monster gewoon staan.