De Vijver

Hoofdstuk 5

"Dit meen je niet!"

Mike smeet een glas tegen de keukenmuur. De glasscherven regenden neer op de tegelvloer.

Vanessa keek geïrriteerd om.

"Zoek nou maar door, dingen kapot gooien helpt niet!" beet ze haar vriend toe.

Ze waren terug in het huisje en waren al een halfuur op zoek naar de autosleutels. Alles hadden ze overhoop gehaald maar nergens waren de sleutels te zien.

"Die sleutels zijn hier niet!" beet Mike terug.

"Waar anders kunnen ze zijn?!" riep Vanessa.

"Weet ik veel, misschien nog in de auto?"

"Ik ga niet naar buiten zonder de sleutels!" zei Vanessa met een schrille stem. "Ik heb geen zin om nog eens door dat ding gevangen te worden..."

Ze plofte neer op de bank en begon weer te huilen. Mike zuchtte en ging naast haar zitten.

"We moeten hier weg zien te komen." Zei hij. "Als we hier blijven zijn we niet veiliger dan dat we buiten zijn."

Vanessa knikte en wilde net weer omhoog komen toen er op de voordeur gebonkt werd.

Ze gilde en sprong op Mike's schoot.

"Sssshhh!" siste Mike.

Hij kroop op handen en voeten richting het raampje naast de deur terwijl Vanessa met haar handen voor haar mond op de bank toekeek.

Mike kon een gedaante onderscheiden in het duister maar hij kon niet zien wie het was.

Opnieuw klonk er veel gebonk en nu hoorde Mike een stem.

"Is daar iemand?!" "Doe open alsjeblieft!"

"Is dat...is dat Liam?" fluisterde Vanessa.

"Hallo is daar iemand?!" Liam's stem was nu duidelijk hoorbaar.

Mike stond op en gooide de deur open. Meteen struikelde Liam binnen.

"Doe die deur dicht man, ze zitten achter me aan!" schreeuwde hij.

Mike deed wat hem gezegd werd en na grondig te hebben gecontroleerd of de deur op slot zat keek hij naar zijn vriend.

Liam zag er gehavend uit. Zijn haar zat vol modder en takjes en zijn gezicht vol krassen waarvan sommige bloedde. Op zijn shirt ter hoogte van zijn schouder was een donkere bloedvlek zichtbaar.

"Gast wat is er gebeurd?"

Liam schudde zijn hoofd, duidelijk buiten adem. Hij strompelde naar de bank en zeeg neer. Vanessa keek hem met grote ogen aan. Ze was duidelijk aan het twijfelen of ze hem kon omarmen, maar besloot stil te blijven zitten.

"Wat is er gebeurd Liam?" vroeg ze met een trillende stem. "Waar is mam?"

Liam's lichaam trilde net zo erg als Vanessa's stem.

"Ik...Ik liep langs de bosrand." "Je moeder liep de andere kant op." "Ik heb haar niet meer gezien."

Vanessa liet een zucht. Het was een opluchting dat haar moeder niet betrokken was bij wat het dan ook was dat Liam zo toegetakeld had.

"Ik was aan het lopen en roepen naar Emma..." vervolgde Liam. "Plotseling hoorde ik een raar geluid, een soort gegrauw." "Ik liep het bos een stukje in en tussen een paar struiken door en zag een zwijn dat vast zat tussen een paar takken van een doornstruik." "Ik wilde het helpen maar..."

Liam stopte met zijn verhaal en staarde met wazige ogen voor zich uit."

Vanessa en Mike keken elkaar angstig aan.