De Vijver

Hoofdstuk 8

Mike bleef maar om zich heen kijken. Niet dat hij veel kon zien, hij kon nog maar net Vanessa tegen een grote boom zien staan.

"Ik weet het niet oké?" stamelde ze zachtjes. "Ik...ik moest gewoon iets doen."

Mike liep naar zijn vriendin toe en sloeg zijn arm om haar heen.

"Oké is snap het, maar dit was niet zo'n slimme zet."

"M...moeten we terug naar het huisje?" vroeg Vanessa.

"Nee...ik denk dat we nu door het bos heen moeten om bij het dorp te komen." Zei Mike na even nagedacht te hebben.

Er zat niets anders op, in het huisje waren ze immers ook niet veilig, dat hadden ze aan den lijven ondervonden.

Hij streek met zijn handen door zijn haar.

"Uh...we zijn het pad op gegaan waar Liam en Emma ook opgegaan zijn..."

Vanessa knikte. "Dit pad komt uit op de hoofdweg, waar we met de auto over zijn gegaan toen ik, Emma en..." Ze zweeg even en keek haar vriend toen recht ik de ogen aan. "We gaan, ik wil hier geen seconde langer blijven dan nodig is."

Zonder nog een woord met elkaar uit te wisselen ploeterde de twee verder het bos in. Ploeteren ja, want de vele struiken, onverwachte kuilen en grote boomwortels maakten het er niet gemakkelijk op, nog maar te zwijgen over de dreigende regenwolken die alsmaar groter werden. Het duurde dan ook niet lang voordat Mike de eerste regendruppel op zijn neus voelde. Zijn vriendin liep al een paar meter verder. Sinds dat ze zich verstopt hadden in de kast en Liam hoorde gillen was er iets in haar veranderd.

"O nee..." zei Vanessa plots.

"Wat is er?" zei Mike terwijl hij zijn pas versnelde en haar inhaalde.

"Ik geloof dat we van het pad af zijn."

Mike keek naar de grond. Het enige wat hij kon onderscheidde in het duister waren de wortels van bomen die hier en daar wat omhoog kwamen. Hij streek met zijn voet over de grond. Het geluid van zandkorrels waar het pad mee bedekt was, was niet meer te horen.

"Shit!" riep hij luid.

In de verte vloog er een vogel weg.

"Stil joh, dadelijk horen die monsters ons!" Siste Vanessa kwaad.

Mike keek even om zich heen. Als zijn vermoedens juist waren dan wisten de monsters allang waar ze waren.

"We lopen gewoon door." Zei hij, zijn stem gevuld met geveinsde zelfvertrouwen. "Dat is beter dan hier stil blijven staan."

Hij pakte zijn vriendin haar hand stevig in de zijne en trok haar mee.

"We hebben geen idee waar we heen gaan." Zei Vanessa.

"Maakt niet uit, ergens is beter dan nergens."

Vanessa dacht daar even over na en besloot dat het zo vaag klonk dat er wel iets in zat.

Dikke druppels vielen inmiddels naar beneden en vermenigvuldigden zich snel. De kuilen vulden zich met water en werden plassen. Het enige positieve was dat ze na een tijdje te hebben gelopen, door de dikke takken van de bomen een beetje maanlicht om zich heen zagen. Mike merkte dat zijn lichaam niet meer mee wilde. De adrenaline die de hele avond en nacht sterk in zijn lichaam woedde was nu ver te zoeken. Al zijn spieren deden zeer en iedere stap werd zwaarder. Plotseling voelde hij zijn voeten wegzakken. Met een doffe dreun viel hij op de grond. Een mengeling van modder en regenwater kletterde om hem heen.

"Mike!" hoorde hij Vanessa dicht bij hem roepen. "Alles oké?"

In plaats van antwoord te geven spuugde hij modder uit zijn mond. Een gore, niet te beschrijven smaak spoelde over zijn smaakpapillen heen. Voorzichtig kroop hij op zijn handen en knieën. Zelfs in deze positie voelde hij zijn handen wegglijden in de modder. Hij voelde hoe Vanessa haar armen onder zijn oksels manoeuvreerde en hem probeerde omhoog te hijsen.