De Vijver

Hoofdstuk 6

Vanessa schrok wakker. Ze was eindelijk in slaap gevallen maar dat had maar tien minuten mogen duren.

"Hey Mike, ben je nog wakker?"

Ze tastte met haar hand naar zijn arm maar het enige wat ze voelde was het lege matras. Paniek vulde haar hoofd. Hadden de monsters hem te pakken?

"Mike waar ben je?" riep ze.

Er klonken voetstappen op de gang en Mike verscheen.

"Hey rustig aan, je sliep eindelijk dus ben ik de tweede wacht gaan houden." Zei hij.

"Waar is Liam?"

"Die slaapt op de bank, was zo moe dat hij zijn benen niet meer op kon tillen" zei Mike met een kleine grijns. "Alles is oké, ga maar weer slapen."

Vanessa keek haar vriend nog even na toen hij verdwenen was richting de keuken.

Ga maar weer slapen, makkelijker gezegd dan gedaan. Dacht ze terwijl ze zich onder dekens nestelde. Warme tranen stroomden zachtjes over haar wang terwijl ze weer aan haar moeder dacht die helemaal alleen in dat donkere bos rondliep, waarschijnlijk verdwaald. Vanessa hield zichzelf voor dat alles goed zou komen zodra de zon weer op was. Dan waren al die enge monsters verdwenen en konden ze naar het bos om haar moeder te zoeken. Maar diep van binnen wist ze dat die gedachte wel heel onwaarschijnlijk was.

Mike schopte voor de zoveelste keer tegen de bank waar Liam op sliep. Het gesnurk galmde door heel het huisje heen. Hij keek verstrooid door het raam naar buiten. Het zag er niet naar uit dat het snel licht zou worden. Zijn lijf gierde het uit van de energie maar er was niets wat hij kon doen. Opeens kwam er een gedachte bij hem op. Als hij nou eens naar buiten ging en heel snel naar de auto rende? Als hij een grote steen kon vinden zou hij de autoruit vast wel kapot kunnen krijgen....dan zou hij kunnen proberen om de auto zonder sleutel te starten, net zoals ze altijd doen in die actiefilms. Mike bleef uit het raam staren en kon vaag de omtrek van de auto van mevrouw Boog zien. De auto stond zo dichtbij het huis dat het haast onverantwoordelijk leek om het niet te proberen en te wachten tot het licht zou worden.

Plotseling galmde het luide gesnurk van Liam dwars door Mike's gedachten. Mike keek nog een keer naar de auto en draaide zich toen om. Nee, het zou te riskant zijn...hij kon Vanessa niet achter laten, niet na wat er de laatste keer gebeurd was toen ze zonder hem in het huisje was. Gefrustreerd zakte hij neer op de bank, naast Liam's voeten. Door het plotselinge gewichtstoename op de bank schrok Liam wakker.

"W...wat is er, is het al licht?"

Liam wilde omhoog springen maar greep met een pijnlijk gezicht naar zijn schouder.

"Rustig het is nog nacht." Zei Mike.

"Pppfff ik heb het gevoel alsof ik wel een jaar geslapen heb." Zei Liam met een schraperige stem.

"Nou dan ben je de enige." Klonk de stem van Vanessa.

Langzaam liep ze naar de bank en ging aan de andere kant van Liam zitten.

"Ik heb nog maar amper een oog dicht gedaan."

Mike keek langs Liam heen naar zijn vriendin. Haar nu kort en scheef kapsel stond alle kanten op en haar gezicht was bleekjes. Haar ogen waren bloeddoorlopen en rood, het was duidelijk dat ze veel gehuild had. Op dat moment stond zijn besluit vast.

"Ik heb een plan." Zei hij. Het kwam er helaas niet zo zelfverzekerd uit als hij gehoopt had.

Desondanks keken Vanessa en Liam hem hoopvol aan.

"Ik uh...wil proberen om het raam van de auto in te gooien met een steen enne...daarna de auto te starten." Zei Mike.

Tot zijn verbazing knikten de twee naast hem langzaam.

"Prima maar ik ga met je mee." Zei Liam.

"Nee jij moet bij Vanessa blijven." Zei Mike "Ik laat haar niet alleen."

"Ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor!" zei Vanessa verontwaardigd. "En trouwens die auto staat maar een paar meter van het huisje vandaan."

"Plus ik geloof niet dat jij veel verstand hebt van auto's." zei Liam.

"Nee niet echt, maar jij ook niet." Zei Mike een beetje nijdig.

"O jawel hoor, mijn broer heeft zijn eigen garagebedrijf weet je nog, hij heeft mij zo vaak laten zien hoe de bedrading van een auto in elkaar steekt." "Ik haal even mijn gereedschap."

"Je gereedschap, heb je dat dan?" vroeg Vanessa.

"Tuurlijk, je weet nooit wanneer het van pas komt!"

Liam stond op en liep naar de jongenskamer. Een paar tellen later verscheen hij weer met een schroevendraaier en een kleine tang.

"Hier moet het wel mee lukken." Zei hij met een glimp van hoop door zijn stem.

Voor het eerst sinds uren voelden de kinderen zich weer een beetje positief.

"Dus..." zei Vanessa. "Gaan jullie nu meteen naar buiten?"

Mike knikte. "Geen tijd te verliezen, hoe eerder we hier weg kunnen, hoe beter!"

Hij en Liam liepen naar de deur.

"Uh... ga jij eerst?" vroeg Liam met een hoog stemmetje.

Mike zuchtte diep, gooide de deur open en liep op een drafje naar buiten, op de voet gevolgd door Liam.

Meteen voelden ze de koude wind tegen hun lijf.

"Waar staat die kar?" mompelde Liam toen hij voor de tweede keer bijna struikelde.

Het enige beetje licht wat ze hadden kwam van de maan, maar dat was voldoende voor Mike om de auto te vinden.

"Nog een paar meter..." fluisterde hij.

Liam scande de grond af naar iets wat de autoruit kon breken. Al snel zag hij een groot stuk steen.

"Hierzo...hier moet het mee lukken." Zei hij terwijl hij bukte om de steen op te rapen

Met een luid gevloek kwam Liam weer omhoog.

"Wat is er?!" vroeg Mike geschrokken.

"Die stomme schouder..."

Mike liep naar Liam en pakte zelf de steen op.

"Aan de kant."

Liam deed snel een paar stappen terug en keek hoe zijn vriend op de auto afrende met de steen boven zijn hoofd. De klap klonk harder als ze gedacht hadden.

"Is het gelukt?" vroeg Liam.

"Ik geloof het wel." Zei Mike.

Beide jongens liepen naar de autodeur maar voordat ze er waren voelden ze het glas al onder hun schoenen. Liam voelde voorzichtig waar het gat was en kon na een paar minuten de autodeur van het slot halen.

"Pas op voor het glas." Zei Mike terwijl Liam zich in de auto hees.

Liam knikte en schoof naar de bestuurders stoel zodat Mike plaats kon nemen aan de bijrijders kant. Zonder nog iets te zeggen dook Liam onder het stuurwiel.

"Ik zie geen flikker..." mopperde hij.

Liam bleef commentaar geven, met af en toe wat vloekwoorden.

Mike zijn hoop zakte met iedere minuut verder weg. Juist toen hij voor wilde stellen om terug naar binnen te gaan gaf de auto teken van leven. Een grommend geluid was hoorbaar en de lampen van de auto schoten aan. Mike keek naar het raam van het huisje om te zien of Vanessa stond te kijken. Ze stond inderdaad te kijken, maar het was niet een blik van blijdschap die hij had verwacht. Vanessa schreeuwde en wees naar het bos.

"Waar wijst ze naar?" vroeg Liam die ook naar het raam had gekeken.

Beide jongens draaiden zich om en keken door de achterruit. Er kwam iemand aangelopen vanaf de bosrand.