Eve gittiğimde umduğum gerçekleşmişti. Teyzem daha dönmemişti. Ama o artık umurumda değil! Annem ve babam yetmezmiş gibi bir de teyzem çıktı. Başta masum görünen bu kadın aslında bana başta umut veren, sonra hayal kırıklığına uğratan birisinden başkası değilmiş!
Saat 3'ü gösteriyordu. Koltuğa oturup sakinleşmeye çalıştım. Ama yapamıyordum. Teyzem nasıl böyle bir şey yapar? Benim ailemde benim dışımda herkes kötü kalpli . Annem, babam, teyzem..
Derken kapı çaldı. Teyzemin geldiğini düşünmeye başladım. Ve öyle oldu. Teyzem ise bana hala masum masum bakıyordu ve bu beni daha fazla sinirlendiriyordu.
- Merhaba Defneciğim. Canın sıkılmamıştır umarım. Bu arada sana da birşeyler aldım, dedi ve bana bir poşet uzattı.
- Ben kıyafet falan istemiyorum! deyip poşeti yere fırlattım.
Teyzem ise bu tavırlarıma oldukça şaşırmıştı.
- Yaptığın her şeyi öğrendim! Sen, sen.. Kötü Aileler Birimi'nin kurulmasına yardım etmişsin!
Teyzem bir anlık donup kaldı. Bu da o adamın söylediklerinin doğru olduğunun bir kanıtıydı.
- Artık seninle yaşamayacağım! Gidiyorum bu evden! Beni terk etmeni beklemeden gideceğim!
- Defne, ne terk etmesi, ne diyorsun sen?
- Yalan söyleme! Çekil oradan, gidiyorum ben.
Teyzemin beni durdurmaması için olabildiğince uzağa doğru koşmaya başladım.
Bir banka oturdum ve ağlamaya başladım. Evet, tıpkı küçük çocuklar gibi. Hüngür hüngür ağladım. Hiç utanmadan ağladım.
Hayatımdaki herkes beni üzüyor. Ne yaptım ki ben onlara? Önce annem ve babamın beni terk etmesi, sonra kızların ayrılması, kafedeki çocuğun bana nefret ettiğini pastayla göstermesi, teyzem.. Kısacası herkes bana önce umut veriyor, sonra o verdikleri umudu çöpe atıyorlar.
'Dondurmacı!!' diye gelen bağırış ile düşüncelerimden sıyrıldım. Önümden geçen dondurmalar arasında çilekli olanı sanki bana ' Of Defne! Uzun zamandır konuşmuyorsun benle! Ben senin kankan değil miyim? Valla ayıp ediyorsun. Ne kadar çok şey yaşadığını biliyorum.
Şuan o kadar mutsuzdun ki, dondurma bile almak istemiyordum. Zaten param da yoktu. Sahiden, ben evden çıkmadan önce hiçbir şey almamıştı.
Şimdi nerede kalacağım? Kimsem yok artık!
Derken aklıma bu yaşadıklarımın bir sonucu olan, ama aslında yeni bir hayatın başlangıcı olacak bir fikir geldi.
Artık kendi hayatımı kuracaktım. ''Bir liseli kız bunu nasıl yapabilir ki?'' diyenler olabilir. Ama ben yapacağım. Nasıl mı? Öncelikle yeni bir iş bulacağım. Ama öyle sırlarla dolu bir iş değil. Para kazanmaya başlayınca küçük bir ev kiralarım herhalde. Kendi kendime yaşayacağım! Öyle sahte umutlar besleyen insanlara ihtiyacım yok benim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sır Kapısı
Mistério / SuspenseHayatınızla uğraşmayı sever misiniz? Tabii ki hayır,öyle değil mi?Öyleyse siz bu hikayedeki "Defne" siniz.Neden mi?Çünkü o da hep hayatıyla uğraşıyor.Annesi ve babası onu bırakıyor ve okulda onunla uğraşan arkadaşı Seren ile tanışıyor.Sonra okuldan...
