Önce gözleriyle sever insan, sonrasında elleriyle, bir gün gelir düşleriyle, zaman geçtikçe gülüşleriyle, en sonunda elleriyle. Sevmek için doğan insan, sevmek için bir ömür verir, ömrünü tüketir ve en sonunda bir ölünün kıymeti bilinir.. canlı hiç bir şeyi tamamen sevmez insan hatta sevmesi için kaybetmesi gerekir, herkes kaybeder ve o gün vefa öğrenilir. Kısa bir hikaye ile başlayan hayatı hikayeler sarı verir, hikayeler ise büs bütün acı verir! Çünkü sevmek için doğan insan sevmemeyi amaç edinir, çünkü insan sevmekten çok sevilmeyi dile getirir. Bilmez ! Sevmek için sevilmek gerektiğini, bir tutam boğuk sigara dumanında, bazı bazı güneş ışıltısında, iki mavinin arasında, ufkun ötesinde, sözlerin hecesinde, ruhunun derinliklerin sevmek gerektiğini bilemez insan.. Bir gün her şey gibi ölür insan ve ölümüyle doğar insan.
