Bir kahvenin 40 yıl hatrı varsa, bir kadeh rakının yanında edilen sohbetin belki 1 ömür hatrı vardır, bilinmez.. Bir kadına itafen söylediğim bir cümlemdi, kadın gitti cümle aklımda kaldı, yerinde sayıkladı, her fırsatta aklıma yapışmışcasına hatırlattı kendini. Bir ömrü, tek bir şişeye sığdırdık, her kadehde hayatımız zehir tadında olan anılarımızı hatırladık, hatırladıkça yandık, yana yana kül olduk, rüzgara karıştık.. Geriye pek bir şey kalmadı, ne düştüğümüz yeri yakacak mecalimiz nede olduğumuz yeri aydınlatacak ışığımız kaldı, rüzgar parçalarımızı savurdu umarsızca dört bir yana, dört bir yana acı ektik! Acı yeşerdi, biz yittik! Bize bir şeyleri seçmeyi öğretiler hep, her seçim bir vazgeçiş oldu bilemedik.. Tüm kader ağlarını bizim aleyimize örerken, bir şeylere tutunmayı da ihmal etmedik tabi, o ki tutunduğumuz ne olursa kahraman ilan ettik tez zamanda! Ama ben hikayemin kahramanı olamadım, hikayelere kahramanda, bu yüzdendir hayranlığım kahramanlara...
