Hayatımızı öteliyoruz her gün, hemde umarsızca, gamsızca!! Başkaları için yaşamayı bağımlılık edinmek bizleri bu hale sokuyor, herkes de biliyor lakin konuşmuyor, dil susuyor.. Sarılmak istiyorum, doya doya özlemek yada ne bileyim küfür etmek istiyorum, dünyaya kafa tutarcasına bağırmak lakin ötelemek bize farz!. Farz çünkü düşünceler çok, bir o kadar da yargıların üstümüze yapıştırdığı hadsiz sıfatlar, farz çünkü kendimizi böyle kabul etmek zor, farz çünkü ta en başından öteledik hayatımızı.. Adını bildiğimiz ama asla koyamadığımız düşüncelerin sessizliğinin gücü bizi mahkum kılıyor, diğerlerinin varlığının sahteliği hatta sahteliğinin gerçekliği bizi çaresiz kılıyor, samimi insanlar biriktiremiyoruz, tek porsiyonluk arkadaşlıklar, ilişkiler bırakıyoruz ardımızda, bir an gelmiyor ne istiyorum ben diye sormak için, bir an gelsede sormuyoruz gerçi kim bilir belkide soramıyoruz bilinmez.. Topyekün hepimizin dilinde bir sevmek, tam manası ile değil tabiki !! Cinsel bir arzu, tensel bir istek.. Bize anlam katan en yüce değerleri bile umarsızca öteliyoruz, o kadar umursamaz oluyoruz ki bazen renklerimiz yok oluyor. Hayatımızı öteliyoruz bir gün kendimizi bulmamak için, kendimizden korktuğumuz için...!
