Soluk sayfaların, küflü kitapların, kırık kalemleri, nazcizane görüşlerin ve yitik duygaların satırlarıdır bunlar. Loş ışıklı bir kahveden gelen boğuk sigara dumanı kokusunun eşliğinde küfür sesleri ne tuhaf insanların gayretleri ve gayeleri. Bir çok kişi bulmuşken kendini ve yerini başı boş zihnimin en ücra köşelerinde cirit atmayı seven bir kafam var sanırım, psikolojisi bozuk bir o kadarda mantıklı, çelişki dolu bir tuhaf hayat, farkındayım kelimelerim tezat dolu olduğunun fakat ironik olan bu değildir. Hiç göründüğüm gibi olamadım veya olduğum gibi görünemedim en çokta bu üzdü beni. Göründüğüm gibi olamamak mazaallah olduğum gibi görünmek istemem koca bir boşluktayım çünkü, düşünce savaşları veren kendi duvarlarının ardında aralıksız savaşan bir savaşçıyım sanırım, bir de üstüne tanrı edasıyla alaycı gülüşlerim var bunların yanı sıra karamsarımda sanırım biraz ucundan, ama olsun insan kendini bilmeli derler, ben az buçukta olsa biliyorum ya kendimi bu bana kafi. Yıllarca süre gelen kendini bulma savaşında bir nebze olsun sona varmış olmak bana güç vermiyor değil lakin yetiyorda denemez. Gelelim asıl mevzuya, ben bir gün ölmek için yaşayanlardan değil yaşamak için ölenlerdenim aslında tüm olay örgüsünün bütünü bu, bütün hikayenin temeli de. Her şey bir hikaye, ne zaman başladığı kathi olsa da sonlar mütemadiğen muamma, buda ayrı bir mecmua.. Kısacası şu hayatta ya kendini bulmak adına yada kendini ararken kaybolmak adına yapılan tüm fiili hareketler bir çaba, belkide şu kısacık anlamsız mücadele de en yaraşır, anlam dolu yakarma..
