Çok güzel bir günün ardından gelen bir geceydi sanırım, ay kızılımsı bir renkte ve yıldızlar berraktı. Olağanca şeyin ortasında herşeyi boş vermiş bulduğumuz ilk yeşile yatmış ruhlarımızı dinlendirirken gökyüzünü izliyorduk. Kısık, utangaç bir sesle "seni seviyorum" dedi ve gülümsedi hayattaki tüm acıları unutarak. Yanağında oluşan gamzelerin nahoşluğuyla mıdır bilinmez ama elmacık kemikleri ve az birazda gözlerinin altı kızardı utancından, kömür siyahından gözleri ışık saçarak kocaman oldu, vücudu ısındı ve dudaklarını ısırdı nazikçe. Tam orada, olağanca dikkatimle oturmuş Kadını izlerken kafamın içinde geçen bütün sesler bir an olsun sessizliğe büründüler, dünya dönmeyi bıraktı sanki yada ne bileyim sadece o ve ben varmış gibiydik işte, bilirsiniz. Nefesimi derince içime çektim, sanki o an aldığım oksijenin tadı başkaydı, daha bir serin daha bir temiz gibi, içine bir şeyler işlemişti, o zamana kadar soluk olan her şey berraklaşmış, zar zor atıyor olan ufak yüreğim daha bir kuvvetli atmaya başlamıştı. Bir cümle ile nasıl bu kadar şeyi başarmıştı bilemedim, seni seviyorum diyen Kadın her şeyi sevdirmişti bana, sadece bir anlık bile olsa. İlk kez o anı, şimdiyi yaşamak ve geride bırakacak olmak ruhumun her bir yapı taşına bir isyan feryadı işlemiş, sadece bir ana takılı kalıp bir ömür yaşamak istemiştim. Bir Kadın ile gelen sevgi herşeyi değiştirmiş, önce bedenimi sonra ise tüm kahinatı kaplamıştı, zaten kahinatında buna ihtiyacı vardı bes belli, o kadar acının içinde mutluluğu aramak tamamen manasızdı çünkü mutluluk yanımda, kollarımın arasında benimleydi.. Kollarımın arasındaki Kadın hafifce irkilip o siyah gözleriyle suratıma baktı ve kısacık, yutkundu, korkuyordu, korkusunu hatasız yüzünün her bir köşesine işliyor onu daha bir güzel yapıyordu. Merakı korkusunu yenerek, Kadını iki cümle daha etmeye zorladı, kusursuz dudaklarını aralayarak "Ya sen, Sende beni seviyormusun?" diye teyit etmeye çalıştı bir telaş havasıyla...
