Searching Happiness

Κεφάλαιο 9

POV Λουκά
- Θα φύγω
Δύο λέξεις μαχαίρια. Δυο λέξεις.. Όχι δεν μπορεί.. Γιατί θέλει να φύγει; Που να πάει; Δεν θέλω να φύγει..
- Γιατί;;
Δεν μπορούσα να την ρωτήσω τίποτα άλλο.. Ήθελα να μάθω..
- Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ. Το μόνο που κάνω είναι να κλαίω συνέχεια.. Δεν μπορώ να σε υποχρεώσω κι άλλο.. Δεν με ξέρεις καν! Εγώ..
Πήγε να συνεχίσει αλλά την διέκοψα.
- Εσύ.. Δεν έχεις να πας πουθενά! Δεν μου είσαι βάρος.. Ίσα ίσα.. Θέλω να σε βοηθήσω.
- Δεν καταλαβαίνεις..
- Τι να καταλάβω;
- Αν μείνω μαζί σου μπορεί να πάθεις κακό
- Τι κακό; Πώς
- Ο πατέρας μου..
- Σιγά..
- Δεν θέλω να πάθεις κακό..
Στα λόγια αυτά κοκκαλωσα.. Δεν ήξερα τι να της πω.. Με κοιτούσε με μάτια γεμάτα λαχτάρα για ζωή.. Ζωή που δεν μπορούσα να της προσφέρω...
- Πρέπει να φύγω..
Είπε μετά από λίγο..Αφού αυτό θέλει.. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.. Στο κάτω κάτω την ξέρω μόνο λίγες μέρες.. Δεν μπορώ να την πιέσω να κάνει κάτι που δεν θέλει.. Δεν πρόκειται να κάνω τα ίδια λάθη με τον πατέρα της.. Είναι ελεύθερη να κάνει Ό,τι θέλει..
- Ναι.. Θες να σε βοηθήσω να ετοιμαστείς;
- Εμμ δεν έχω και κάτι το ιδιαίτερο.. Λίγα λεπτά θα κάνω.. Σε ευχαριστώ!
Ίσως η πιο γλυκιά λέξη που βγήκε από το στόμα της!
- Δεν κάνει τίποτα!
Της είπα και της χαμογέλασα.

Πράγματι λίγα λεπτά αργότερα ήταν έτοιμη και περίμενε μπροστά στην πόρτα.
- Λοιπόν.. Είμαι έτοιμη.. Καλύτερα να φύγω.. Ευχαριστώ και πάλι!
- Περίμενε θα σε πάω εγώ με την μηχανή..
Είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ.
- Με την Ποια;;
Ρώτησε κοιτώντας με έκπληκτη
- Με την μηχανή
Απάντησα έχοντας ένα αμήχανο χαμόγελο στα χείλη μου
- Ουαου! Δεν ήξερα ότι οδηγείς μηχανή.. Τις λατρεύω!
- Χμμ ναι και κάτι ακόμα που έχουμε κοινό!
Της είπα κλείνοντας το μάτι.. Ώπα μισό γιατί το είπα αυτό;
Κατάλαβα αμέσως την αμηχανία της . Δεν είπε κάτι απλώς χαμογέλασε.. Γαμω.. Πως θα την αφήσω στα χέρια του;;

Ανεβήκαμε στην μηχανή και ξεκινήσαμε τον δρόμο προς το σπίτι της. Είχε τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από την μέση μου και το κεφάλι της ακουμπούσε την πλάτη μου. Ήταν η πιο όμορφη στιγμή μαζί της.. Καλύτερα.. Καλύτερα να τελειώσει όμορφα όλο αυτό.. Να τελειώσει..!

Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε έξω από το σπίτι της. Ήταν μια τεράστια έπαυλη. Τι στο καλό; Ήταν... Ήταν.. Ήταν πλούσια; Δεν.. Δεν θα έπρεπε να έχει όλες τις ανέσεις; Ξέρετε..Καμιά 20αρια υπηρέτες από πίσω της.. Πως γίνεται; Θα έπρεπε να είχε όποιον ήθελε στα πόδια της.. Πως γίνεται να ήταν μόνη;
- Σε ευχαριστώ που με έφερες! Και γενικά.. Σε ευχαριστώ για όλα!
Είπε και χαμογέλασε.. Να πάρει.. Αυτό το χαμόγελο..
- Ειλικρινά δεν κάνει τίποτα.. Αρκεί να είσαι καλά..
Και τότε.. Ώπα τι φάση; Τι κάνει; Με... Με αγκαλιάζει;; Ωω ναι με αγκάλιαζε..

Καθίσαμε έτσι για μερικά λεπτά.. Κανείς μας δεν έφευγε.. Οπότε πήρα απόφαση να την τελειώσω.. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει..

- Πήγαινε..!
Μόνο αυτό κατάφερα να πω. Εκείνη έφυγε χωρίς να πει τίποτα.. Κι έμεινα εκεί.. Να την κοιτώ να απομακρύνεται.. Να χάνεται..

Πω πω ρε μαλακά τι γλυκαναλατος που έγινες!?!?
Πάνε να πιεις τίποτα μπας και συνέλθεις ! Ξεχνά την.. Τελείωσε.. Δεν θα την ξαναδείς ποτέ! Ό,τι έγινε έγινε.. Επιστροφή στην παλιά καλή ζωούλα σου!
Έδωσα δίκιο στο υποσυνείδητο μου και πληκτρολόγησα στο κινητό το τηλέφωνο του Στέλιου του κολλητού μου.
- Έλα ρε!