Searching Happiness

Κεφάλαιο 15

*Γκλιν γκλιν*
Άκουσα το κινητό μου να ηχεί και έτρεξα να δω ποιος είναι. Ήθελα πολύ να ήταν αυτός. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα δύο μέρες πριν που συναντηθήκαμε στο κυλικείο της σχολής. Δεν το πίστευα ότι τον ξαναείδα.. Μου είχε λείψει πολύ.. Είχε περάσει πολύς καιρός κι είχα πλέον πείσει τον εαυτό μου ότι δεν θα βρισκόμασταν ποτέ ξανά. Φοβόμουν ότι ο πατέρας μου θα του κάνει κακό. Δεν έπρεπε. Δεν ήθελα.
Θυμάμαι ακόμα με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα από εκείνες τις 2 μέρες! Ήταν 2 μέρες με έναν άγνωστο.. Πως γίνεται να με έχουν στοιχειώσει έτσι;

-Τι γίνεταιι;

Επιτέλους! Ήταν όντως αυτός! Ξέρω ότι θα νιώθει πολύ αμήχανα όπως κι εγώ...

-Όλα καλά, εσύ;

-Καλά κι εγώ!Να.. έλεγα για εκείνον τον καφέ που λέγαμε.. Τι κάνεις αύριο;

-Δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμα..

-Αα ωραία! Τότε τι θα έλεγες για αύριο στις 8 στην πλατεία που βγήκαμε για πρώτη φορά;

-Ναι θα το ήθελα!

-Τέλεια οπότε τα λέμε αύριο!

-Αχά ! Καληνύχτα !!

-Καληνύχτα !!

Δεν μπορώ να το πιστέψω! Νιώθω.. Νιώθω.. Νιώθω τόσο όμορφα!! Ανυπομονώ για αύριο βράδυ! Δεν πρέπει να μάθει όμως κανείς τίποτα.. Μέχρι να δούμε τι θα γίνει..

Το επόμενο απόγευμα :
Ντύθηκα και ετοιμάστηκα για το ραντεβού μου με τον Λουκά.

Έβαλα ένα απλό γαλάζιο μπλουζάκι και το μαύρο μου παντελόνι. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και έκανα ένα ελαφρό μακιγιάζ. Φόρεσα το δερμάτινο μου και τα all-star μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
-Λυδία θα τα καταφέρεις! Όλα θα πάνε καλά! Είπα στον εαυτό μου και έφυγα από το δωμάτιο.
Βγαίνοντας από το σπίτι χαιρέτησα τους γονείς μου λέγοντας πως θα πήγαινα απλά μια βόλτα να ξεσκάσω. Φάνηκαν να το πιστεύουν.. Δεν είχαν λόγο άλλωστε..
Προχώρησα λίγο, βγήκα από την έπαυλη μας και πήρα το δρόμο προς το κέντρο. Λίγα λεπτά μετά βρισκόμουν έξω από το καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού. Εκείνος με περίμενε ήδη εκεί. Κοιτούσε νευρικά το ρολόι του και μόλις με είδε σάστισε για λίγο. Με πλησίασε και χαιρετηθήκαμε. Μπήκαμε στο καφέ κι αρχίσαμε να μιλάμε.. Λέγαμε διάφορα. Για την σχολή. Τι κάναμε τόσο καιρό. Είχαμε αλλάξει κι οι δύο πολύ. Χαίρομαι πραγματικά που ήθελε ακόμα να με ξαναδεί. Μετά από εκείνο το βράδυ που τον έδιωξα. Ήταν όμως για το καλό του. Ελπίζω να κατάλαβε.
Ύστερα πήγαμε μια βόλτα κάπου λίγο πιο ήσυχα.

POV Λούκα
Έχω πάρα πολύ άγχος! Χαίρομαι πραγματικά που δέχτηκε να βρεθούμε. Νόμιζα ότι δεν θα ήθελε να με ξαναδεί. Ο πατέρας της την είχε κάνει να πιστέψει διάφορα είμαι σίγουρος. Έχω φτάσει 10 λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού μας. Λίγο μετά έρχεται κι εκείνη. Είναι ακόμα τόσο όμορφη όσο την θυμόμουν. Μου χαμογελάει. Έχω κοκκαλώσει. Τραυλίζω στην αρχή αλλά την χαιρετώ κι εγώ. Μπαίνουμε στο καφέ και αρχίζουμε να μιλάμε. Δεν χορταίνω να ακούω την φωνή της. Πόσο μου είχε λείψει...
Αφού τελειώσουμε με τον καφέ περπατάμε λίγο πιο μετά την πλατεία κάπου πιο ήσυχα. Είναι ήρεμη και το φως του φεγγαριού πέφτει υπέροχα στα μαλλιά της. Θέλω τόσο πολύ να κάνω αυτό που δεν έκανα τότε..
Λες να θέλει; Ρωτάω τον εαυτό μου
Καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Συνεχίζω να την ακούω να μιλάει για την ζωή της. Πλέον έχει γίνει πιο αισιόδοξη. Εγώ δεν μιλάω πολύ. Δεν ξέρω τι να πω. Σε λίγο σταματάει κι αυτή. Μάλλον από αμηχανία. Την κοιτάζω στα μάτια όπως κι αυτή. Κοιτάζω έπειτα το στήθος της ανεβοκατεβαίνει αργά. Αναπνέει βαριά κι η ανάσα της καυτή. Πλησιάζω. Νιώθω πως το θέλει κι αυτή. Τα χείλη μου ένα με τα δικά της. Την φίλησα.

ΡΟV Λυδίας
Με φίλησε!

Και τώρα;