Searching Happiness

Κεφάλαιο 3

-Λυδία... Χάρηκα! Πρόσθεσα δίνοντάς του το χέρι.

- Λουκάς! Είπε ανταποδίδοντας την χειραψία. Λοιπόν; Τι λες; Θες να έρθεις μαζί μου; Ούτως ή άλλως μόνος μου μένω.. Και μην τυχόν σκεφτείς ότι θα μου είσαι βάρος! Ποτέ δεν θα ήσουν.. Σιγομουρμούρισε την τελευταία φράση..

- Εμμ δεν ξέρω.. Καταλαβαίνεις ότι μου είσαι ένας άγνωστος έτσι;

- Π@π@ριές! Αναφώνησε βγάζοντας ένα τσιγάρο και τοποθετώντας το ανάμεσα στα χείλη του

- Γιατί;

- Μήπως θες να επιστρέψεις πάλι πίσω; Στον μ@λ@κα που σε χτυπάει και δεν αισθάνεται τιποτα για σένα; Πάντως μην ανησυχείς δεν πρόκειται να σε βιάσω.. Είπε αφήνοντας ένα μικρό γέλιο στο τέλος.

Είχε δίκιο σε αυτό. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με νοιάστηκε κι ας μην με ήξερε καν..

- Όχι.. Απλώς..Πρώτη φορά μου βγάζει άνθρωπος τόσο εύκολα να τον εμπιστευτώ και δεν ξέρω.. Η λογική μου λέει..

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω γιατί με διέκοψε..

- Γάμα την την λογική ! Άκου μια φορά την καρδιά σου μικρή..

Δεν μπορώ να καταλάβω την ξαφνική αλλαγή του.. Ήταν πολύ γλυκός και από την μια στιγμή στην άλλη σκλήρυνε..Αλλά είχε δίκιο.. Θα το ρισκάρω.. Θα ακούσω μια φορά την καρδιά μου και θα τον εμπιστευτώ.. Ούτως ή άλλως με όλα αυτά που έχω πάθει το να με βιάσει θα ήταν το λιγότερο..

- Εντάξει.. Θα έρθω.. Είπα και του χαμογέλασα γλυκά. Τότε το πρόσωπό του άστραψε!

- Τέλεια!! Φώναξε σαν μικρό παιδί που του είχες υποσχεθεί σοκολάτα

- Αρκετά με μένα όμως.. Μίλησέ μου και για σένα τώρα.

- Εμμ τι να σου πω; Είμαι 19.. Σπουδάζω στο χημικό του ΑΠΘ και κατάγομαι από Νάξο. Είπε σχεδόν με μια ανάσα και έμεινε να με κοιτάει

- Χμμ νησιώτης δηλαδή; Και άντε μακάρι να περάσω κι εγώ εκεί. Συμπλήρωσα κλείνοντάς του το μάτι

- Αχα ! Αα θετική είσαι;

Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η κουβέντα μας για αρκετές ώρες ακόμα..

Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε φώναξε τον σερβιτόρο και εγώ πήγα να βγάλω το πορτοφόλι μου

- Ούτε καν! Μου φώναξε και το έβαλα ξανά μέσα αφήνοντας μια ανάσα σαν αναστεναγμό να μου ξεφύγει.

Βγήκαμε από το μαγαζί και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι του. Λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε έξω από μια καινούργια και περιποιημένη πολυκατοικία.

- Εδώ είμαστε! Είπε δείχνοντάς μου την πολυκατοικία

- Είναι πολύ όμορφα.. Παραδέχτηκα και ανεβήκαμε στο διαμέρισμά του.

Ήταν ένα συνηθισμένο διαμέρισμα και παραδόξως ήταν πολύ περιποιημένο για εργένη.

- Καλώς ήρθες στο παλάτι μου ! Αναφώνησε ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια του δείχνοντάς μου τον χώρο.

- Χμμ δεν θα το έλεγα και παλάτι..

Είπα για να τον πειράξω

- Ωω σε παρακαλώ είναι ! Συμπλήρωσε κι εκείνος στον ίδιο τόνο. Λοιπόν τι θα έλεγες να πας να κάνεις ένα μπάνιο και να ξαπλώσεις; Φαίνεσαι αρκετά κουρασμένη..

- Ναιπ καλή ιδέα!

- Ωραία πάω να σου βγάλω πετσέτες.. Θα τις αφήσω στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί δηλαδή οπού θα κοιμηθείς..

- Τι; Όχι , δεν θέλω να σε ξεβολέψω.. Θα είμαι μια χαρά και στον καναπέ..

- Δεν ακούω κουβέντα! Είπα στο κρεβάτι.. Ο καναπές σήμερα είναι δικός μου! Είπε και αγκάλιασε δήθεν ερωτικά τον καναπέ.

- Ει-είσαι τ-τρελός τελικά! Κατάφερα να αρθρώσω ανάμεσα στα γέλια μου

- Ωω μα αυτό έπρεπε να το έχεις καταλάβει εδώ και ώρα ! Πρόσθεσε πάντα με την ίδια χιουμοριστική διάθεση και πήγε να μου ετοιμάσει το μπάνιο.