Anonim Bey

0.6

Sinem Güngör/ Seni Bugün Görmem Lazım.
Nedenini bilmiyorum ama şarkıya sebepsiz yere bağlandım bi bakın derim.😊

Çantamın kollarınını biraz daha sıkı kavrayıp kafamı dikleştirdim.

Hocayı mort etmiş sonrada sınıftan koca bir alkış koparmıştım, şimdiyse evin yolunu tutuyordum.

Tutuyordum ama yüzümdeki gülümseme hocanın yüz ifadesini düşündükçe büyüyordu ve ben beni deli sanmalarından korkuyordum.
Yani sanama oranları yüksekti. Kendimde o potansiyeli görüyordum.

Kafamda sadece hunim eksikti. Onun dışında tamamdım.

Okulun bahçesinde bulduğum taşı yol boyunca ayağımla ilerletmiştim. Nereye giderse oraya gitmiş her şekle girmiştim. Bu yüzden bile tımarhaneye yatırılabilirdim.

Taşa bi kere daha vurmamla inleme sesinin gelmesi bir oldu.

Kafamı ayaklarımdan kaldırıp sesin geldiği yere baktığımda hemen üç dört metre ilerimde birisi dizinin arka kısmını tutmuş bekliyordu.

Ahhhh o taşı oraya ben mi atmıştım şimdi.

Hızlı adımlarla karşıdaki kişiye yaklaşmaya başladım.

"Ahhh gerçekten özür dilerim. Önemli bişeyiniz yok demi?" diyerek elimi öne doğru uzattığım an bir kez daha inledi.

Ahhhh hadi ama o kadar çok ağrıtmış olamaz demi.

Abartıyor. Küçücük taş. 

Taşa baktım. Bana 'sen beni mi küçümsüyorsun' der gibi durdu.

Hee vallah öyle durdu. 

Yani yumruğum kadar biseysin demek istedim ama çocuğun yanında olmaz şimdi.

Yanlış anlar falan.

Yalnız hala çocuğun arkasındayım. İnsan önüne geçer yüzüne bakar demi. 

Neyse iste çocuğun etrafından dolandım önüne geçtim.

Kafasında kapşonlusunun şapkası vardı. Anlayacağınız İn mi cin mi belli değil.

Gece görsen 40 gün 40 gece kaç.

"Şey ben özür dilerim yani sizi görmedim. Bilerek olmadı ama yani bilsem taşı atmazdım. Zaten nasıl size geldi bilmiyorum. Yani anlayacağınız özür dilerim.'

Yani yani yani...

Çok hoj bir cümle oldu.

" Offff Gülse offff. Senin yapacağın işe ben."

"Hıı!??"

"Efendim denir, efendim."

Allah yarab kimdi bu. Adımı da biliir.

Noluyoz aq yaaaa...

"Noluyoz laaan!?  Adımı nerden biliyon? İn misin? cin misin? müneccim misin? Ne ayaksın olum sen?"

Güldü.

Gülüyor.

Hala gülüyor.

Çok güzel gülüyor.

Durdu.

"Hayır 4 yıllık sınıf  arkadaşınım."

Wat dedin gülüm?

"Hııı!"

Gene güldü valla ama hala yüzünü göremiyom.

Ellerini çarptı. Sanki birşey var.

Sonra ellerini yere koydu. Salak çırpıyorsan neden geri yere koyuyorsun, madem koyacan niye çırpıyorsun.

Neyse iste bu yerden destek aldı kalktı.

Uiyyyyy o boy nedir uşağum. Tütütüh maşallah.

Kafamı yukarı kaldırdım tabi.

Ama yani çok değil azıcık haa.

Kimi göreyim hıh kimi göreyim.
Bu bizim Miraç.

Miraç kim mi?

Bu bizim Ege var ya. Yani bizim lafın gelişi iste.

O Ege'nin arkadaşı, yandaşı...

Valla iyiki de atmışım o taşı ohhh.

"Sen miydin yaaa. Bende diyorum küçücük taşla kim bu kadar acırdı."

Durun durun ayyy bu bana baktı baktı. Seni takımıyorum bakışını da attı gitti.

Ayyyy kıçımın kenarı. Havanı yesinler.

Artist...

Sevgili okurlar seviliyorsunuz 😘😳

Bayyy bayyyy