Kuyu

Bir Şeyler Oluyor !

Bazı anlar var ki sadece kendimizle savaşıyoruz.Benim kendimle savaşmadığım bir dakikam bile yok.

Buraya geldiğimiz günden beri içimi kaplayan huzursuzluk annem dahil herkesi etkilemişti.Ama sorunun bende olmadığı belliydi.Eniştem...Son günlerde kimse ile konuşmuyordu.Akşamları bodruma inip çalışıyordu.Tamamlaması gereken hurda bir arabayla uğraşıyordu.Buraya ilk geldiğimizde sorunun kızını evlendirmenin verdiği üzüntü sanmıştım.Fakat kızının evleneceğini bile umursamıyordu.Genellikle bodruma iner ve saatlerce oradan çıkmazdı.Teyzem ise bir şeyler saklıyor gibiydi.Bunun sebebini ne kadar merak etsem de şuanda sessiz kalacaktım.

Düğün zamanı geldiğinde herkeste ayrı bir telaş vardı.Diğer kuzenlerim gelinin ayakkabısına isim yazma telaşına girmişlerdi.Benim ismim de zorla yazılmıştı.Ah şu aşk olayları..Buraya gelmek istemememin sebebi sadece iş güç değildi tabiki..SELİM!..yıllar önce kalbimi Taşova bırakıp gitmeme neden olan kişi.Buraya geldiğimizde onu görmekten o kadar korkuyordum ki.5 yıl önce buraya en son geldiğimde hoşlanmıştım ondan.Onunda benden hoşlandığını düşünüyordum.Teyzemlerin yan komşusu Sevinç teyzenin oğlu Selim.Babası küçük yaştayken trafik kazasında ölmüş.Selim güçlü durmaya çalışırdı hep bir tek ona sarıldığımda anlamıştım hayattan ne kadar korktuğunu..Rüyalarımda Selim i de görüyordum.Bana gitmemem gereken yerler olduğunu söylüyordu sonrada arkadan biri gelip onu karanlığa çekiyordu.Peşinden koşmaya çalışsam da bulamıyordum onu.Sonra uyanıyordum.Umarım düğüne gelmezsin Selim.Tekrar seni görmek bana nasıl etki eder bilemiyorum.

Düğünden önceki gün bahçeyi süslemek için hazırlanmaya başladık.Birbirinden güzel kır çiçeklerini geçiştirip atan kuzenime kızarak elindeki demetleri aldım.Masaların ortalarındaki vazolara tek tek yerleştirdim çiçekleri.Tam o sırada arkamda birinin bana yaklaşmakta olduğunu hissettim.Rüzgarını hissediyordum.Koluma dokunacağını düşündüm ve bir anda tedirgin olup elimdeki vazoyu yere fırlattım.Vazonun kırılışı o kadar yavaş oldu ki hayatım bir anda yavaşladı sesler durdu.Ve bir anda her şey normal hızına döndü.Arkamı döndüğümde kimse yoktu etrafımda.Ama o kadar emindim ki..Yere eğildim ve kırık camları etraftan topladım.Teyzemin bana yaklaşmakta olduğunu gördüm.Normal davranmalıydım belkide tansiyonum düşmüştü bana öyle gelmişti bilemiyordum.Olabildiğince neşeli gözükerek teyzeme güldüm.Sorun yoktu iyi olacağım iyi olacağım..

Arkadaşlar bu bölümü ara bölüm olarak yazıyorum uzun zamandır ekleme yapmıyordum. umarım beğenirsiniz yorum bekliyorum :)