Live is Brutal //NARUCIAK

Rozdział 5

#W poprzednim rozdziale:#
Weszliśmy i przeprosiliśmy za spóźnienie. Pani była zła.
[Oczami Natalii]
-Natalia czemu namawiasz Adasia do wagarów?!- krzyknęła Pani.
-Ale ja nic...
Nie zdążyłam powiedzieć bo Pani mi przerwała.
-Cała klasa uważa inaczej! Mówili, że Ty pytałaś się ich czy idą z tobą na wagary. Ostatni został Adam. Pierwszy dzień, a Ty już takie coś?!!- powiedziała pani.
Rozpłakałam się. Słyszałam tylko powiedz jak bylo Adam. Powiedz.
-No właśnie Adam powiedz jak to było.- powiedziała pani.
-Natalia słyszała jak inni z naszej klasy mówili, ze ją będą dreczyć. Ona się rozpłakała, a ja poszedłem ją pocieszyć. Oni śmiało się z niej. Tak być nie może. Chcieli mnie w to wszystko wciągnąć. Cała klasa się zmówiła przeciwko nam.- powiedział Adaś.
-To prawda.- powiedziałam cicho.
Pani na nas popatrzyła.
-Szczerze powiem, że z tą klasą były już takie problemy. To może być prawda. Powiem to wszystko dyrektorce.- powiedziała pani i kazała usiąść w jednej ławce. Przestałam płakać. Pani nam uwierzyła. Może wiedziała, że to prawda? Nie wiem.

+26.07.2009+

>Streszczenie z kilku lat:
Pani uwierzyła nam. Skończyliśmy pierwszą klasę w wyróżnieniami. W wakacje wyjechaliśmy do Warszawy. Po miesiącu wróciliśmy ze stolicy. W drugiej klasie sytuacja powtarzała się. Dzieci chciały przeciągnąć Adasia na swoją stronę, ale on się nie dawał. Na urodziny w kwietniu dostał odemnie bransoletkę taką samą jaką ja dostałam kiedyś od niego. Drugą i trzecią klasę zdaliśmy z wyróżnieniami. W wakacje chodziliśmy na plażę codziennie... jak nie padało. Czwarta klasa to była nasza ostatnia razem. Skończyliśmy ją. Minęła tak jak każda inna.<

Dzisiaj Adaś wyprowadza się. Czemu?
On tego nie chce. A później o mnie zapomni, a Ja o nim nigdy. Może jeszcze kiedyś się spotkamy. Rozpłakałam się. On nie ale był bardzo smutny. Jestem tego pewna bo po nim to bardzo widać teraz szczegulnie. Ja... się w nim zakochałam. Tak właśnie to ten wiek w, którym się to wszystko zaczyna. A i tak w tego nie będzie bo on wyprowadza się, a ja nie. Chciałam się na niego rzucić i przytulić, ale opanowałam się.
[Oczami Adama]
Nie chce zostawiać Natalii. Chyba się w niej zakochałem. Ale co z tego i tak wyprowadzam się. Nie powiem jej tego. Ona uzna mnie za głupka. Mam ochotę się na nią rzucić i ją przytulić, ale opanowałem się. Mieliśmy jeszcze iść na plażę. Poszliśmy się kąpać. Przypomniał mi się ten dzień kiedy nauczyłem Natalie pływać. W kostiumie wyglądała ślicznie. ADAM o czy Ty myślisz? To twoja przyjaciółka. Chociaż i tak już nie długo. Wyjadę i ona o mnie zapomni. Są lepsi odemnie. Ja nie powinienem w ogóle się z nią przyjaźnić. Teraz i ja i ona cierpimy po tej 10-letniej przyjaźni. Pływamy już dwie godziny. Świetnie się bawimy. Teraz szybko płyniemy do brzegu się wysuszyć. Cieszę się tym dniem. Leżymy na ręcznikach i rozmawiamy. Boję się o nią. Oni tam mogą cos jej zrobić. Mam nadzieję, że da sobie radę.
Wracamy do domu Natalii. Mam nadzieję, że zostało jeszcze trochę czasu. Dojechaliśmy po kilku minutach. Weszliśmy do domu. Siedzieliśmy w ciszy. Ja i Natalia poszliśmy do jej pokoju. Siedzieliśmy tam zawsze po kilka godzin. Czemu to musi się skończyć? Widzę, że jest przybita. Przytulę ją. Bardzo lubi. Wiem to. Po chwili odważyłem się. Przysunąłem się do niej i mocno przytuliłem. Ona podniosła głowę i popatrzyła na mnie. Widać było, żeto płakała. Ma takie śliczne oczy. Wyprowadzam się dzień po jej urodzinach. Płakała dalej patrząc mi w oczy. Po kilku minutach przestaliśmy. Przytuliła mnie mocno i to nawet bardzo. Mama mi mówiła, że przytulaliśmy się ponad dwie godziny. Zawołały nas na pożegnanie. Poszedłem wszystkie rzeczy były zapakowane. Natalia żegnała się z moją siostrą Dominiką. Pożegnała się też z moją mamą. Ja już miałem iść. Nagle ktoś na mnie wskoczył z tyłu. Wiedziałem, że to ona. Zacząłem biec z nią na plecach. Świetnie się bawiliśmy. Zatrzymałem się przed samochodem. Przytulaliśmy się przez 20 minut. Puścilismy się. Wzieła mnie za rękę i pobiegła ze mną na ogródek. Usiedliśmy na ławce pod wierzbą. Było ślicznie. Tam powiedziała mi, żebym nigdy o niej nie zapomniał. Obiecałem jej to. Jak mógłbym zapomnieć kogoś takiego jak ona. Poszliśmy do samochodu. Miałem wsiąść kiedy usłyszałem
-Do zobaczenia.- powiedziała.
-Do zobaczenia księżniczko.- odpowiedziałem jej na ucho. Ona za to pocałowała mnie w policzek. Wsiadłem do samochodu zaskoczony tym co się stało. Zaczęliśmy jechać. Natalia mi machała, a ja jej. W końcu odjechaliśmy na tyle daleko, że nie widziałem jej. Zacząłem płakać. Nie mogę się powstrzymać. Przypominają mi się wszystkie chwilę spędzone z nią. Ale chwila. Ona mi nie obiecała, że nie zapomni. Ale i tak nawet jak by obiecała to by zapomniała. Tak myśląc i płacząc zasnąłem.
[Oczami Natalii]
Cały czas będę nosiła tą bransoletkę. Jest dla mnie bardzo ważna. Chciałabym teraz być przy Adamie.

+25.06.2015+
[Narrator]
>Streszczenie z kilku lat:
Natalia codziennie myślała o Adamie. Nadal była dręczona. Wszyscy sie z niej śmiali. Kiedy dowiedzieli sie o wszystkim z Adamem było jeszcze gorzej. Natalia nie ma przyjaciół. Uważa, że wszyscy są fałszywi. Byli w szkole chłopcy, którzy chcieli jej pomóc. Ona ich odpychała. Adam założył kanał na YouTube. Nazywa się Naruciak. Natalia ogląda każdy filmik. Natalia namawia mamę na kolonie stars4fans. Natalia wyprowadza się do Sopotu. Będzie tam chodziła do szkoły grafiki komputerowej i montażu. (*Nie wiem czy taka jest ale ciiii...- autorka*)
Adam ma plan by się wyprowadzić do Poznania jak będzie miał 18 lat. Natalia zmieniła się. Ma teraz niebiesko-zielono-brązowe oczy. Była i fryzjera ma teraz ombre włosy do pasa lekko lokowane i grzywkę ściętą na prawo. Jest chuda. Wielu chłopakom się podoba, ale ona tego nie przyjmuje. Ona cały czas marzy o tym, aby spotkać Adama.<

^-^<^-^>^-^<^-^>^-^<^-^>^-^<^-^>^-^<^
CZEŚĆ!!!
Ammm... co tam?
Podoba wam się rozdział?
Proszę, o polecenie tej książki. Chciałabym, żeby trochę osób przeczytało ją.
Mam nadzieję, że wiecie to nie jest takie proste jak się wydaje.
Zaczęłam pisać to muszę skończyć.
Nie chodzi mi o te gwiazdki tylko o to aby moja praca nie poszła na marne.
Mam nadzieję, że to zrozumiecie.
Słów jest 1000.
Myślę, że podobają się takie dłuższe rozdziały:)
Na razie!