Bak şimdi ben artık seninle senisizim/Bak şimdi sen artık dudaklarımda birisin/ Bak şimdi bu şarkı sensizliği seviyor.
Kulağımda bu şarkı çalarken düşüncelere dalmıştım. Muhtemelen şu an terk edilen herkes gibi ağlıyor ya da depresyona girme eğiliminde olmalıydım. Öyle olacağını hiç sanmıyordum. Bir garip, biraz buruk, bir tuhafım bu akşam. Küsmeye değmez kimse. Bunun eninde sonunda olacağını ikimiz de biliyorduk. Bu kadar anlaşamazken ayrılık beni rahatlatmıştı bile. Bunun yanında bu kadar umursamaz olmak istemezdim, tabii ki onca anı yaşadığım biriyle bunun sonunu getirdiğim için üzülüyordum.
Ayrıca beni bırakan biri daha vardı. Onun geri dönüşü yoktu, kalbimi en çok acıtan da buydu.
Bütün bu düşüncelerden arınmak, peşimi bırakmalarını istiyordum. Çünkü çok yorulmuştum. Kalbimde geçmeyen bir ağrı, hep bir yanım boş hissettiriyordu. Uzaklaşmak istedim. Şarkılarıma sarılıp uyuma kararı almıştım ki...
Ding dang dong!
Çalan kapıydı. Kapıya doğru hızla yöneldim. Benim için bir paket gelmişti. Neydi ki bu? Gerekli yerlere imza atıp iyi akşamlar dileyerek kapıyı kapattım. Salondaki kanepeye oturup önce poşeti çıkarttım, sonra kutuyu açtım. Bir kamera... Tabii ya! Haftalar önce sipariş etmiştim, unutmuşum bile.Anlaşılan bana uyku yoktu. Zihnimi boşaltmaya ihtiyacım vardı. Kameramı alıp dışarı çıkmak istedim. Sabaha kadar çekim yapmak istiyordum. Rahatlamak için tek bunu yapabilirdim.Yukarı çıkıp hızlıca altıma bir şeyler geçirdim. Bel çantama birkaç ıvır zıvır alıp kameramı boynuma geçirdim. Kendimi hemen kapının önüne attım.
Hava biraz serinlemişti, hafif bir rüzgar tenime değiyordu yürüdükçe. Yanıma ceket almadığıma pişman olacağım, dedim kendi kendime. Sadece keyif almaya bakıyordum, tenimi okşayan bu hissi de sevmeye başlamıştım bile. Kulağımda blues çalarken harika çekimler yapacağıma inancım yükselmişti.
Deniz kenarına gitmiştim. Harika bir ışık, yerinde duramayan insanlar ve güzel atmosfere kendimi kaptırmıştım. Anın büyüsüne kapılıp aylak aylak geziyordum. İnsanlarla dolu bir yeri gözüme kestirmiştim, 1. klik! Şimdi ise güneş ışığı düşen renkli bir ev görmüştüm. Renkleri öyle güzeldi ki çekmeden geçemezdim. Biraz yaklaştım, diğer kaldırıma geçtim. Hayır, etrafı çok doluydu. Kadraja sadece evi ve yanındaaki sarmaşıkları almalıydım. Kaldırımın sonuna geldim, açı çok kötüydü. Şimdi biraz sola ve tamam! 2. kilik... VE HAVADAYIM! Burnumun dibinden hızla geçen motor dengemi kaybettirmişti. Gözümün üstünün kanadığını ve dizlerimin yandığını hissediyordum. Tabii herkesin etrafıma üşüştüğünü de.
Gözlerimi yukarı dikmiş yatıyordum. Lütfen bir kere benden yana ol.
