Uzaklar Yakın Olsa

Geldim sevdiğim

Yüzbaşı odadan çıkalı yarım saat olmuştu..
Etrafına şöyle bir göz gezdirdi boş bakışlarla ..
Sonra hep yaptığı gibi tavana doğru bakıp düşünmeye başladı..
Odasında yatağına uzanıp, eline aldığı telefonla vakit geçirmeye çalışıyordu..
Birden telefonu çaldı..
Serkan arıyordu ..
Ama neden diye geçirdi içinden ..
Bu saatte aramaz ki görevdedir  diye düşündü ..
Hem o haber vermeden asla aramazdi müsait olup olmadığını sorardi mutlaka ..
Ters biseyler olduğunu sezdi ve istemsizce açtı telefonu..
Karşıdan bir kadın sesi geldi ..
" İyi günler ben hemşire Ayça .. şu an hastanemize yaralı iki asker getirildi çatışmada vurulmuslar .. en son sizinle konuştuğu için sizi aramak istedim hasta neyiniz oluyor ?" diye sordu ..
Sanki bütün bedeni titriyordu ..
Korkmustu..
Kalbine bir ateş düşmüştü sanki..
Ağzından çıkan tek kelime "nişanlım "  oldu..
Evet, Serkan onun hayatının aşkıydı..
Güvendiği inandığı tek erkekti ..
Ve onu şu dünyada karşılıksız sevebilen yalnızca o olmuştu..
Hayatını birleştireceği.. yaslanacagı adamdı o ..
Olmaz.. şimdi olmaz .. bugun olmaz.. hayir işte olamaz .. bırakmaz o beni söz verdi bana gitmez ki..
Daha onunla emekli olduğumuz günlerin hayalini kuracağız .. gidemez işte izin vermem .. diye içinde fırtınalar kopariyordu..
Telefonu yere düşürmüştü ... Birkaç dk o vaziyette tepkisiz hareketsiz şekilde kaldı.
Kendine gel der gibi toparlandı .. Evde kimse yoktu.. haber verecek zamanıda..
Çantasına attığı üç beş parça kıyafeti sanki sinirini onlardan çıkarırcasına öfkeyle itti ..
Ağlıyordu..
Hıçkırıklar boğazına düğümlenmişti..
Başörtüsünü hızlı şekilde.bagladi ..
Üzerine gelisiguzel geçirdiği parduseyi düzeltme gereği bile duymuyordu ..
Normalde çok dikkat ederdi ..
Ama sırası değildi..
Koşarak çıktığı sokaktan bir taksiye bindi.. Havaalanına gidelim deyip gözyaşlarını silmeye çalıştı ama beceremedi..
Hiçbir zamnda beceremezdi zaten bunu..
En ufak biseye uzulse aglardi.
Ama tek başına .. hep yalnız kimseler duymadan..
Kimseler görmesin  bilmesin isterdi..
O hariç.. Serkanla konusrkn hep ağlamak gelirdi içinden nedendir bilinmez..
Galiba kendini bitek onun yannda rahat hissederdi..
Hoş sadece bir kez yanyana gelmişlerdi ama hayali bile güzeldi onun için..
Daha önce hiç uçağa binmemisti..
Hemen Hakkariye bir bilet aldı ve uçağın kalkmasını bekledi..
İçini kemiren korkuyu yenemiyordu..
Canı acıyordu..
Bedeni sanki günlerdir dayak yemiş gibi ağır geliyordu ona..
Yaşlı gözlerini sildi ve duyduğu anonsla kalkan uçağa bindi..  Çabucak geçen o zaman yüzünü esirgiyordu sanki ondan ..
İlk defa uçağa biniyordu .. korkup korkmadigini sorgulayacak durumda değildi.. aklindan tek geçen bir an evvel orda bulunma istegiydi.
İndiğinde hiç bilmedigi bı şehre geldiğini yeni farketti.. Smdi ne yapacaktı. ?
Burdan oldu olası korkmuştu zaten..
Hergun izlediği haberler ..
Burda yaşanan olaylar ..
Şehit düşen askerler..
Korkutmustu bu sehir onu...
Çünkü o Karadeniz'den hiç çıkmamıştı bugüne kadar..
Titreyen vücuduna sanki yerinden cikcakmis gbi atan kalbine aldirmiyordu..
Hızlıca yürüdü..
Hastanenin nerede olduğunu yoldan geçen kadınlara sordu..
Aldığı cevapla çok uzak olmadığını hızlı yürürse on dk sonra oraya varacağını anladı..
Koşarak girdi kapıdan..
Görevli bayana sordu ..
2. Kat yoğun bakım servisi ..
Duyduğu an koştu üst kata ..
Kalabalıktı..
Birkaç askerin oldugu koridorun sonuna yaklaştığında içinin ne kadar acidiginı hatırladı..
Sanki onlardan biri arkasını dönecek oda Serkanı görecek diye bir umut dogdu içine..
Sonra kalabalığın sesiyle kendine geldi...
Kapıdaki askerlere yaklaştı..
"Afedersiniz .. ben nişanlımı görmeye geldim Burda  olduğunu söylediler görebilirmiyim onu" diye sordu..
Boyu nerdeyse kendisinin iki katina gelen asker konuşmaya başladı..
"Üzgünüm göremezsiniz .. şu an güvenlik açısından izin veremem ayrıca hasta için zararlı olabilir " dedi..
"Nolur bakın uzaktan geldim hemşire beni arar aramaz ilk uçakla kostum geldim lütfen yalvarırım size görmem lazım niye anlamiosunuz beni" diye haykırdı.
Sesinin ne kadr şiddetli çıktığını umursayacak halde degildi..
O kadar zaman içi içini yemişti zaten smdi böyle kapıdan dönmek gücüne gidiyordu.. İki yıldır hep uzaktan sevdiği o adama ilk defa bu kadar yakınken olmazdi.. Gidemezdi..
Kalan son gücüyle askerleri itiklemeye kalkıştı. 
Aslında böyle biseyi asla yapmazdı.. Bir asker sevdiği olarak onlara olan sevgisi saygısı büyüktü.. Ama şu durumda dusunemedi bunun yanlış olduğunu.
Ona engel olmaya calisan askerin hamlesiyle yere düştü..
Kafasını demir sandalyelerden birine çarpmıştı.
Canı acıyordu.. ama yüreğinde duyduğu acı .. işte onun tarifi yoktu..
Belli belirsiz sesler duyuyordu .. "Ne yaptım ben oğlum ya komutan mahveder beni " diye korkudan bir oraya bir buraya telaşla yürüyen askeri gördü.. "Üzülme kardeşim bilerek olmadı kazaydı " diye teselli etti arkadaşını diğerine göre daha naif olduğu belli olan asker..
Titriyordu..
Öyle yorgundu ki..
Öyle korkuyordu ki..
Dudaklarından tek bı kelime döküldü ..
"Serkan ".. geldim sevdiğim ..