Hate or love?

Hoofdstuk 11

''Hoe laat ben je vrij?'' Vraag ik.

''Half 4.'' Annass stapt uit en loopt richting de school. Ik volg hem met mijn ogen tot hij de straat overgestoken is.

Ik heb vroeger ook op deze school gezeten en ik was altijd doodsbang voor deze straat. Ten eerste was hij smal en kwamen fietsers van alle kanten. Ten tweede hadden de ouders die hun kinderen brachten, altijd het belachelijke idee om hun kinderen precies voor de school af te zetten.

Ik krijg een berichtje binnen en snel lees ik het.

Ilias: Hey, kom je me straks bezoeken?

Ik: In de pauze.

Met een glimlach gooi ik mijn telefoon op de bijrijdersstoel. Ik maak me nog steeds zorgen om hem maar besluit het een plekje te geven ergens in mijn achterhoofd.

Het enige wat ik nu wil is bij Ilias zijn. Ik trommel met mijn vingers op het stuur en wacht geduldig af tot het stoplicht groen wordt.

Ik heb een belachelijk goed humeur vandaag. Ik ben normaal gesproken iemand die altijd chagrijnig is. Maar verliefdheid doet iets met je. Het lijkt wel alsof ik rondzweef. Niets of niemand kan dat verpesten.

Ik parkeer mijn auto voor het ziekenhuis binnen en kleed me snel om.

Okay, Let's work.

Ik ben doodmoe als ik uiteindelijk om 11 uur pauze heb. Ik drink snel mijn chocolademelk op en loop dan naar Ilias.

Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje zenuwachtig. Gister was zo gênant.

Ik klop eerst zachtjes op de deur. Wie weet is hij aan het omkleden, dat kan voor een hele akward situatie zorgen.

''Binnen.'' Roept Ilias. Met eek kloppend hart open ik de deur en loop naar binnen.

Gelukkig heeft hij dit keer wel een shirt aan en een andere joggingsbroek. Zijn haar ligt warrig maar schattig op zijn hoofd. ''Eindelijk ik was de hele dag op je aan het wachten.'' Hij had een enorme glimlach op zijn gezicht en ik bloosde door zijn woorden.

''Heeii.'' Zei ik zachtjes terwijl ik op een stoel ging zitten. ''Zo droog. Kom hier.'' Ik liep lachend naar hem toe en omhelsde hem. Hij drukte een zacht kusje op mijn haren waardoor mijn hart 20 keer sneller klopte.

''Hoe gaat het?'' Vroeg hij toen ik zat. ''Goed met jou?'' ''Altijd toch.''

***

Lachend maakte ik me los uit Ilias' omhelzing. Ik had al een uur geleden vrij maar ben hier toch met Ilias gebleven.

Ik pakte mijn tas en liep de kamer uit. Als alles volgens plan gaat, mag hij morgen naar huis.

Ik zweefde naar mijn auto en racte meteen naar huis.

Thuis aangekomen nam ik een snelle douche en verrichte mijn gebed. Ik plofte neer op mijn bed en startte Netflix op.

Ik werd uit mijn gedachtes gehaald door de telefoon. Zonder te kijken nam ik op.

''Hallo?'' Ik hoorde iemand in de telefoon hijgen. Ik hield mijn telefoon een stukje van me vandaan en keek op het scherm.

'Anoniem' Ik bracht de telefoon weer naar mijn oor. ''Hallo?'' Ik hoorde gegiechel. Een vrouw dus.

''Of je gaat praten of ik hang op.'' ''Je vriendje is niet te vertrouwen.'' Was het enige wat ze zei voordat ze ophing.

Met een gefronste wenkbrauw keek ik naar de telefoon. Waar sloeg dit op? Heb ik een vriendje?

Had ze het over Ilias? Nja, ik maakte me nooit druk om anonieme bellers. Deze keer ook niet. Ik vergrendelde mijn telefoon en gooide hem op het bureau.

Ik klikte een film aan en leunde achterover. Ik kon mijn aandacht er maar niet bijhouden. Ik herkende die stem niet. Het was duidelijk een vrouw maar wie het was, ik had echt geen idee.

Hoe kwam ze aan m'n nummer? Misschien had ze gewoon het verkeerde nummer. Ik had geen vriendje. Maar stel dat ze het over Ilias had. Wat bedoelde ze dan met dat vertrouwen. Has hij meerdere vrouwen? En als dat zo was, hoe kon ze het weten van ons.

Ik werd echt gek van mezelf. Ik besloot wat afleiding te zoeken en liep de kamer van m'n moeder binnen waar ze aan het strijken was. Ik hoopte dat ze me kon opvrolijken met haar geklets.

''Benti, hoe gaat het met je mannetje?'' Lachte ze. Ik rolde met mijn ogen. Een moeder hoort je niet te plagen met dit soort dingen.

Ik veranderde van onderwerp en zoals ik al gehoopt had leidde mijn moeder me af met haar geroddel.

Ik hoorde mijn telefoon piepen uit mijn kamer maar ik besteedde er geen aandacht aan.

Waarschijnlijk was het gewoon Souhaila die zich verveelde of gewoon een melding van een nutteloze apps.

Nadat mijn moeder klaar was met strijken ging ze slapen dus vertrok ik naar m'n kamer.

Toen ik aan het omkleden was kreeg ik weer een melding. Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik bericht had van Anoniem.

Anoniem: afbeelding.

Anoniem: Dacht je echt dat hij je zag staan? Schat, je bent slechts een van de duizenden.

Mijn handen trilde toen ik het bericht las. Ik durfde de foto niet te bekijken. Ik had het gevoel dat ik daar spijt van zou hebben. Maar ik moest het zien, ik moest zekerheid hebben.

Zodra ik de foto zag, gleed de telefoon uit mijn hand. De tranen stapelde zich op achter mijn ogen en ik hoorde mijn hart letterlijk breken.

Op de foto stond Ilias die op een bank zat. Gezien die verschillende kleuren licht in de foto ging ik ervan uit dat hij in een disco was of iets dergelijke.

De assistente Emilie zat op zijn schoot. Ze keken elkaar lachend aan en de afstand tussen hun gezichten was niet meer dan 5 cm.

De snikken verliet een voor een mijn mond. Dit is niet te geloven. Ik vetrouwde hem. De eerste man op wie ik verliefd werd. Maar ja, waarvan moest ik hem beschuldigen. We waren niks van elkaar. Dit is mijn eigen schuld. Ik kende deze man nauwelijks 2 weken.

Ilias POV

Zuchtend keek ik voor me uit. Mijn gedachten bleven maar bij Nora. Wat zij met me doet is gewoon niet normaal.

Ik besloot te slapen en knipte het licht uit. Net toen ik bijna in slaap viel vloog de deur open.

Ik hoorde voetstappen dichterbij komen en snel ging ik rechtop zitten. Ik zag een schim en het was aan de vorm te zien een vrouw. Het licht knipte aan en ik keek recht in de ogen van Siham.

Mijn adem stokte in mijn keel. ''Hallo Ilias, heb je me gemist?'' Ik keek haar zo dodelijk aan als maar kon. Maar ze trok zich er niets vaan aan. Ze ging bij het voeteinde van het bed zitten en pulkte aan haar nagel.

''Schattige vriendinnetje heb je.'' Lachte ze. Meteen dacht ik aan Nora. ''Je laat haar met rust. Ik zweer het Siham.''

''Waarom zou ik? Ik kreeg ook niet de liefde die ik wou.'' ''Luister. Ik heb hem niet vermoord! Denk je echt dat ik mijn eigen broer zou doden!''

Ze lachte zachtjes en stond op. ''We spreken elkaar nog wel, Ilias el Hamdouai.'' Ze knikte naar me en liep toen weg

------

Hopelijk vonden jullie het leuk, laat een gouden ster achter als jullie willen dat we verder moeten gaan.❤