Hate or love?

Hoofdstuk 12

Nora

Ik stond op met hoofdpijn. Eerlijk gezegd wou ik me ziek melden. Maar dat zou wel heel laf zijn.

Ik ontwijk Ilias gewoon. Na een snelle douche kleedde ik me aan. Ik mocht niet laten merken dat het mij wat deed.

Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik een jongen vertrouwde. Jongens zijn niet te vertrouwen, ze zijn alleen maar op een ding uit.

Als Ilias een echte man was, had hij m'n hand al gevraagd. Maar blijkbaar heeft hij het lef daar niet voor.

Ik voelde me misselijk dus ik besloot niet te ontbijten. Ik pakte mijn tas en liep het huis uit.

In de auto liet ik mijn hoofd op het stuur zakken. Waarom? Waarom mocht ik niet gelukkig zijn met Ilias? Waarom moet de man die ik leuk vind zo een gore player zijn?

Stop met dat treuren! Dwong ik zezelf. Hij is niks van mij en ik ben niks van hem. Hij kon me net zo goed alleen als een vriendin zien. Maar toch deed het pijn.

Ik weet nu in ieder geval dat ik hem niet kan vertrouwen.

***

Rustig roerde ik door mijn chocolademelk. Ik deed alsof ik luisterde naar Achraf die een verhaal vertelde over zijn broers bruiloft.

Hij bleef maar door praten en eerlijk gezegd werd ik er een beetje moe van. Maar het bood mij wel de afleiding die ik nodig had.

Ilias was gisterochtend al ontslagen uit het ziekenhuis. Hij heeft me een berichtje gestuurd en me 2 keer gebeld. Ik heb niet opgenomen en ik heb zijn berichten ook niet geopend.

Ik wou gewoon even weg zijn. Weg van al deze shit. Ik werd letterlijk gek van mezelf.

Na nog 2 uurtjes gewerkt te hebben was ik eindelijk vrij.

Na afscheid te hebben genomen van collega's en me had omgekleed verliet ik het ziekenhuis.

Tijdens het lopen naar mijn auto stond ik ineens stil. Daar... Ilias. Hij stond tegen mijn auto aangeleund en had mij nog niet gezien.

Zijn gezicht draaide mijn kant op en snel dook ik weg achter een auto. Shit. Wat deed hij hier nou?

Ik kon nog vluchten maar ik zou hem toch ooit onder ogen komen. En hoe eerder, hoe beter.

Zo zelfverzekerd mogelijk liep ik naar m'n auto. Toen ik nog 2 parkeervakken bij hem vandaan was merkte hij me pas op.

Hij zwaaide en ik perste een klein glimlachje op mijn gezicht.

Met een brede glimlach op zijn gezicht omhelsde hij me. Ik verstijfde en bleef doodstil staan.

Ilias hield me op een afstand en keek me vragend aan. ''Is er iets?'' Ik schudde mijn hoofd.

In zijn ogen kon ik aflezen dat hij me niet helemaal geloofde maar hij zei er niks over. ''Waarom nam je niet op toen ik belde?'' Vroeg hij.

Shit, hoe ga ik hier onderuit komen. ''Batterij leeg.'' Zei ik toen maar. ''Owh.''

''Ben je boos?' Vroeg hij na een korte stilte. Was dat zo makkelijk te zien. ''Nee gewoon, beetje misselijk.'' Hij knikte begrijpend en deed een stap opzij zodat ik kon instappen in mijn auto.

Ik stapte met een been in maar Ilias hield me tegen. ''Heeft dit iets met Siham te maken?'' Vroeg hij twijfelend.

Ik snoof geïrriteerd. Wie the fuck is Siham nou weer?! Het gaat echt de goede kant op. Eerst Emilie en nu ook nog eens een of ander Siham.

Ik hield mijn woede onder controle en zei:'' Ik ken geen Siham. En als je me nu wilt excuseren, ik moet naar huis.

Ik stapte in en knalde de autodeur dicht. Zonder nog naar hem om te kijken scheurde ik de parkeerplaats af. Ik was echt boos. Hoe durft hij me naar een meisje te vragen. Hoe durft hij überhaupt nog in mijn buurt te komen? Hij heeft genoeg aan al die andere hoertjes.

Ilias

Ze was boos. Het was zo gemakkelijk te zien. Gefrustreerd ging ik met een hand door mijn haren. Als Siham hier achter zit he. Ik doe haar echt iets.

Ik stapte in mijn auto en dacht na over de ontmoeting met Nora. Ik weet niet precies wat ik ervan moet denken. Toen ze niet opnam wist ik al meteen dat er iets niet goed was. Normaal gesproken nam ze altijd heel snel op.

Ik was in de buurt en besloot even langs te gaan. Het bezoekje van Siham heeft me toch de hele dag bezig gehouden. Waarom kwam ze terug na die lange tijd?

Ik wou vandaag Nora vragen of ze met mij een toekomst zag. Ik was het zat om aan haar te denken, haar te zien en keer op keer te realiseren dat ze niet de mijne was.

Ook al kennen we elkaar niet zo heel lang, ik echt verslaafd aan haar ben.

En nu viel dat hele plan in elkaar. Zou ze niks meer met me willen? Ik vroeg me echt af waarom ze zo kortaf deed?

Ik besloot het te laten rusten. Misschien was ze echt ziek?

Toen ik thuis kwam merkte ik meteen 2 dingen die niet hoorde. 1 Er lagen Versance hakken in de gang. Mijn moeder droeg nooit hakken en al helemaal niet van dit dure merken, dat vond ze onzin. Ten tweede hoorde ik drie stemmen uit de woonkamer.

Op mijn hoede liep ik de woonkamer binnen.

Ik schrok toen ik zag wie er op de bank zaten. Mijn ouders en Siham. Wat deed zij hier nou? Wat wilde ze?

''Hey Ilias. Kijk eens wie ons onverwachts kwam bezoeken.'' Mijn moeder had een glimlach op haar gezicht maar ik wist dat die fake was. Mijn ouders hadden Siham nooit gemogen. Vooral door haar gedrag. Ze was uit op geld. dat wisten we allemaal. Ze was kritisch, respectloos, arrogant en behandelde mijn broer als haar hond. Maar toch accepteerde ze haar omdat ze zagen hoeveel mijn broer van haar hield.

Zonder nog iets te zeggen denderde ik naar boven. Ik weet niet wat het was, maar die Siham had een plan. Waarom zou ze anders na 3 jaar weer opduiken?

***

Deel 12 alweer! Bedankt voor de lieve reacties het motiveert me echt! De volgende deel word het duidelijk wie Siham is. Dit boek is nog lang niet klaar voor de mensen die zeiden dat ik niet moest stoppen! XX {Schrijster} Stemmen zou lief zijn!