ไห่เยี่ยน บ๊ะจ่างผู้พิทักษ์ [Yaoi]

บทที่ 2 ตามรังควาน

              สายตาคู่หนึ่งจับจ้องเป็นประกาย ระยิบระยับเสียจนหยางสวินต้องขยี้ตาอยู่หลายครั้ง บ๊ะจ่างที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิดเป็นกันแบบนี้? ออกจะตรงข้ามกับที่รู้มาเกินไปหน่อยมั้ง

"นายท่าน"

...ระ เรียกใครกัน? น้ำเสียงดังกังวานฟังดูยินดี ทำให้สีหน้าของหยางสวินเหรอหรา ขนแขนลุกซู่ปราศจากสาเหตุ พานอุปาทานถึงคลื่นพลังงานที่มองไม่เห็น สองตากรอกซ้ายขวารอบหนึ่งแล้วจึงหยุดนิ่งสบแววตาคู่เดิม เห็นริมฝีปากบางเหยียดยิ้มจนเห็นฟันขาวรำไรให้ก็เริ่มรู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอน

สังเกตเห็นโลหิตอุ่นหลั่งรินจากศีรษะแนบแก้มชายหนุ่ม ร่างในชุดสีดำตัดขอบแดงหน้าอกปักลายดอกปี่อั้น[1] เลิกตากว้าง รอบกายแผ่รังสีหนักหน่วง ให้ฝั่งหน่วยปฏิบัติการกดดันจนต้องกลั้นหายใจ จนกระทั่งหัวหน้าหน่วยโบกมือส่งสัญญาณให้ คนทางฝั่งซ้ายก็เข้าจู่โจม มือชูเข็มฉีดยาขึ้นหมายจ้วงแทงใส่ร่างลึกลับ

ด้วยสัมผัสถึงจิตคิดร้าย ร่างเพรียวไม่รอช้าตบมือลงบนโลงไม้ ถีบตัวขึ้นตีลังกากลางอากาศ ก่อนจะหย่อนฝีเท้าลงบนพื้น ท่ามกลางกลุ่มคนแต่งกายพิลึกพิลั่น

ทุกท่วงท่าอ่อนช้อยประดุจดั่งขนนก สร้างความตกตะลึงให้กับคนทั้งหมด แต่กลุ่มผู้บุกรุกถูกฝึกมาให้พร้อมรับมือกับสถานการณ์ไม่คาดฝัน ดังนั้นไม่เว้นระยะหายใจนานก็ตั้งสติเข้าจู่โจมต่อทันที

"อั่ก"

ทว่าพวกเขาประเมินเป้าหมายที่มีรูปร่างเหมือนเด็กพึ่งโตไว้ต่ำเกินไป ร่างดังกล่าวนี้ไม่ได้อ่อนแอดั่งตาเห็น ท่อนแขนเล็กนั่นสามารถทุ่มคู่ต่อสู้ตัวใหญ่กว่าเท่าตัวได้สบายๆ ทำให้หน่วยปฏิบัติการคนที่เหลือไม่คิดออมแรงอีก ต่างพยักหน้าให้กันแล้วบุกซ้ายขวาเข้าประชิดตัว

สำหรับไห่เยี่ยนแล้ว แม้คนกลุ่มนี้จะมีเพลงหมัดอันร้ายกาจอยู่บ้าง กระนั้นกลับไร้ซึ่งพลังลมปราณ ส่งผลให้อานุภาพลดทอนลงไปกว่าครึ่ง หากให้กล่าวคือ คนกลุ่มนี้พลังฝีมือเทียบชั้นกับอันธพาลในตลาดร้านรวง เขาจึงสามารถตอบโต้ได้โดยไม่แม้จะกะพริบตา