ไห่เยี่ยน บ๊ะจ่างผู้พิทักษ์ [Yaoi]

บทที่ 7 ที่แคบ

              ห้องสี่เหลี่ยมทึมทึบ หลอดไฟฉายแสงสีหม่น ผนังรอบด้านเป็นแผ่นเหล็กบางเก่า บางครั้งยังเกิดเสียงลั่นเอี๊ยดเป็นระยะไม่น่าปลอดภัยสักเท่าไหร่ ปกติแล้วไม่ว่าใครเห็นสภาพนี้ต่างก็ส่ายหัว ลิฟต์ขนของนี้แทบจะปิดร้างไม่มีคนใช้งานมานานแล้ว เพียงแต่วันนี้เกิดเหตุฉุกเฉินทำให้มันเปิดใช้งานอีกครั้ง กระนั้นด้วยสภาพย่ำแย่ของมันก็ยังทำให้ผู้คนเลี่ยงไปใช้บันไดเสียดีกว่า ถึงแม้ว่าผลลัพธ์จะทำให้ต้องเดินหอบแฮ่กขึ้นไปยังชั้นบนสุดของตึกก็ตามที

"จะรออะไร เข้าไปสักทีสิ"

น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยสั่ง เขานิ่งงันตกใจไปชั่วขณะก่อนกระทำตามอย่างปฏิเสธไม่ได้ น่าแปลกที่อากาศในช่วงเวลานี้ก็ไม่ได้ร้อนอะไร ออกจะเป็นเย็นฉ่ำจนน่าขนลุกน่าชัน ทว่าตามลำคอขาวไปจนกระทั่งแผ่นหลังของเขากลับมีเม็ดเหงื่อประปรายทั้งยังเริ่มไหลรินใต้เสื้อยืดจนเปียกชื้น ท่อนแขนเรียวค่อยๆ เอื้อมปลายนิ้วไปกดเลขหมายอันสั่นเทา และในระหว่างบานประตูกำลังเลื่อนปิดลงนั้น ร่างบอบบางจากด้านนอกก็ปรายสายตาเย็นชา ทิ้งคำพูดห้วนๆ ไว้ให้ แล้วก้าวขายาวๆ จากไป ปล่อยเขาไว้ในห้องโดยสารที่กำลังเคลื่อนตัวลงไปสู่ชั้นล่างอย่างไม่ไยดี

"รีบซื้อแล้วรีบกลับมาให้ไวล่ะ"

กึง

แต่เพียงไม่นานก็เกิดเสียงดังขนานใหญ่ กลไกซึ่งทำงานอยู่พลันหยุดตัวลง ชั่วอึดใจต่อมาก็พรากเอาแสงไฟอันน้อยนิดให้ดับลง ด้วยความมืดมิดปรากฏกะทันหันส่งผลให้หัวใจเขาหล่นวูบ รู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวอันตรธานจางหายไป ทันใดนั้นความทรงจำไม่น่านึกถึงก็ผุดขึ้นมา

คลับคล้ายว่าได้ย้อนเวลากลับไปเผชิญกับฝันร้ายอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลอมเหลืองเริ่มทอแววหวาดกลัว ครู่ต่อมาตัวก็แข็งทื่อประดุจดั่งหิน ริมฝีปากแม้พยายามอ้าออก แต่กลับเปล่งได้แค่เสียงขาดๆ หายๆ