ในห้องสวีทที่มีพื้นที่กว้างขวาง มองตรงไปเป็นห้องรับแขกสะอาดสะอ้าน ด้านหลังเป็นผนังกระจกจากพื้นสูงถึงเพดาน เผยวิวทิวทัศน์ของฟากฟ้าสีครามตัดกับตึกสูงทันสมัย หยางสวินนั่งจ้องนาฬิกาข้อมือรออยู่ตามลำพัง ไม่นานนักหัวคิ้วจึงค่อยๆ ย่อย่นลง ล่วงเลยมากว่าสิบห้านาทีแล้ว ผู้รับผิดชอบงานจากเยี่ยตงกรุ๊ปก็ยังไม่โผล่หน้ามาสักที แม้แต่เลขาเข้ามาสนทนากับเขาครู่หนึ่งก็ขอตัวแล้วหายเงียบไป
ขณะกำลังนึกหงุดหงิด เสียงประตูซึ่งต้องใช้ระบบคีย์การ์ดเปิดก็ดังขึ้น ในที่สุดคนก็มาสักที ร่างสูงลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ มือจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไม่นานนักชายในชุดสูทสีเทาดำก็ก้าวเข้ามา พร้อมกับ...
"ไห่เยี่ยน?" เขาโพล่งออกมาอย่างแปลกใจ เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ร้องลั่น
"นายท่าน" จู่ๆ ได้พบนายท่านกะทันหัน ไห่เยี่ยนเหมือนมีชนักติดหลังสะดุ้งตัวโหยงไปหลบด้านหลังบุรุษแช่หวงไม่ต่างไปจากหนูเจอแมว หารู้ไม่ว่าด้วยท่าทีนี้กลับทำให้หยางสวินฉายสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมา
"หรือว่านายท่านของเธอ คือคุณหยาง บังเอิญจริงๆ"
เมื่อบรรยากาศภายในห้องเริ่มอึดอัด เสียงทุ้มหนึ่งจึงแทรกขัดจังหวะคนทั้งสอง หยางสวินจำต้องเบนสายตาออกจากบ๊ะจ่าง หันเหไปยังชายหนุ่มผู้มีทั้งบุคลิกหน้าตาเรียกได้ว่า... เพอร์เฟคแทน
"คุณหยาง ผมหวงเซ่าเฟิง จากเยี่ยตงกรุ๊ป"
อีกฝ่ายยิ้มบางแนะนำตัวพร้อมส่งมือมาให้ตามแบบวัฒนธรรมตะวันตก ส่วนเขาเอื้อมไปจับตอบด้วยน้ำหนักกำลังพอดี "ผมหยางสวิน ช่างภาพแฟชั่นครับ"
"ต้องขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ ก่อนหน้านี้ผมไม่ระวังทำชุดน้องชายคนนี้เปื้อน หวังว่าคุณจะไม่ถือโทษโกรธเขา"
ราวกับคุณหวงอ่านใจออก หยางสวินตวัดสายตาไปยังร่างเพรียว เห็นไห่เยี่ยนโผล่ศีรษะออกมาฉีกยิ้มก็อดถลึงตาดุใส่ไม่ได้ "ไม่คิดว่ารองประธานหวงจะให้เกียรติมาพูดคุยกับผม" เบนหน้ากลับไปพูดด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วเรื่องแบบนี้คนใหญ่คนโตในบริษัทมักมอบหมายให้คนที่ไว้วางใจมาบรีฟงานกับเขา แต่นี่รองประธานบริษัทอย่างหวงเซ่าเฟิง ผู้ได้ชื่อว่าเป็นกุนซือของเยี่ยตงกรุ๊ปกลับลงมาด้วยตัวเอง
BẠN ĐANG ĐỌC
ไห่เยี่ยน บ๊ะจ่างผู้พิทักษ์ [Yaoi]
Lãng mạnเมื่อมรดกที่ได้รับตกทอดมาจากพ่อเฮงซวย คือ บ๊ะจ่างผีดิบ ที่ดีแต่ตามติดเขาเสียยิ่งกว่าขี้ปลาทอง ชีวิตที่ว่าโครตซวยแล้วก็ยิ่งเต็มไปด้วยสีสัน ต้องกุมขมับปวดเศียรเวียนเกล้าไมเกรนถามหาไม่เว้นแต่ละวัน จะออกปากไล่ก็เล่นมุกทิ้งตัวนั่งคุกเข่าคอตกซึมกะทือชวนน่...