His Wife (HMW book 2) [COMPLETE]

Chapter Four

Christian's POV

"Dylan, asan na yung sinasabi mong sasakyan?" I asked Dylan who is just beside me, busy with his phone.

"I already told Kier to drove it here, right after you finish your meeting." Napakamot na lang ako sa ulo ko. Tangna, Naku na lang!

"Eh bakit mo naman kase hinayaan ang sasakyan sa babaerong yun! Tsk alam mo namang malingat ka lang saglit eh nasa hotel na naman yun, tangna! male-late pa'ko sa urgent meeting ko kasama si Tito, tsk." Tsk. Di na ba 'to nasanay sa unghang na Damasco na yun.

"Bakit ba kase di na lang ikaw ang nag-drive?" Inis na tanong ko. Langya 'tong dalawang 'to. Pag bumagsak ulit ang negosyo ko dahil sa dalawang 'to, itaga niyo sa bato, maglalakad 'to ng walang ulo.

"Tsk. eh sa may lakad kami ni Nice nun eh" Napailing na lang ako.

"Kailan ka panaging malandi, ha? Dylan?"

"Tss. Pambihira, porke wala kang lovelife boss, wag mo naman idamay yung akin" Kelan pa'to naging madaldal?
"Aray! Boss ah, ang bayolente mo na, tss" Sasapakin ko pa sana siya ulit nang dumating na si Kier, dala ang kotse na sasakyan ko papunta sa airport.

"What's up mga bro! Ano? Sakto lang dating ko 'noh? Ano tara na?" Sakto mo mukha mo gung-gong! Ibinato ko naman sa kanya ang dala kong case. Saka ako sumakay sa likod ng kotse habang nasa harap naman si Dylan.

"Ouch! baby yung mukha ko, baka magas - gasan, hinay-hinay lang." I just wear my cold look.

"Gago! magmaneho ka na lang!" saka siya binatukan ni Dylan. Sinunod naman niya ang sinabi ni Dylan at agad na nagmaneho papuntang airport.

I just sighed because of this two. Nangangati man ang kamay kong basagin ang ulo ng dalawang 'to pero sa kasamaang palad di ko yun magawa.

This two, They are the only person that I can trust, maliban sa mga kasamahan ko. Sa nangyari noon, sa lahat ng nangyari noon, di ko alam kung may mapagkakatiwalaan pa ba sa mundong ito.

This world is like a big maze. You don't know your enemy, but your enemy knows you. You can't see him, but he can see the every action you make. Baka nga, ang taong nakakasalubong mo araw-araw ay ang taong , kikitil sa buhay mo.

Its better to be ready, than to end up loosing and regreting.

"Oh, boss andito na tayo" Nabalik ako sa sarili ko. Bumaba na ako sa kotse at saka kinuha ang case sa ugok na yun.

"Mag-ingat ka dude" seryosong saad ni Dylan. I just tsk at him.

"Ows, napaka cheesy mo pre" Iniwan ko na lang ang dalawa at saka dumiretso sa departure area.

"Mr. Alcantara!" Tawag sa'kin nung isang airport assistant yata.

I look at him with a confuse look.

"Sir, your flight was cancelled just a while ago." What the hell?

"But don't worry, sir. May pinadalang private plane ang management." Napailing na lang ako. Ba't ba ang daming sagabal sa lakad ko ngayong araw? tsk.

The staff leads me to the private plane at sa wakas naka sakay na rin ako. I unbuttoned the first button of my polo and loosen my tie. I leaned on the back of my seat at saka ipinikit sandali ang mga mata ko.

I didn't have a good sleep this following days, and it makes the stress worse.

"Dylan, you know what to do." I said firmly.

"Syempre naman boss/ Wag kang nagtiwala diyan boss!" Mukhang nagdadalawang isip na ako sa dalawang 'to, tsk.

"Pag yang negosyo ko bumagsak, Makakatikim kayong dalawa sa'kin!" bago pa makasagot ang malanding bibig ni Kier pinatay ko na ang tawag. Pambihira kung di lang talaga maasahan ang dalawang yun lalo na ang babaerong yun, matagal ko na talagang pinugutan eh, tss.