Orasiana

4 - Pagkabigo

June 17, 1955
Oras: 9:00 ng Gabi

Sa wakas dumating na ang hudyat ng kalayaan ni Andres sa mahiwagang silid na iyon.

Dali-dali siyang lumabas at nagtungo sa mahiwagang silid ni Orasiana.

Kailangan niyang malaman ang sagot nito sa kanyang kahilingan.

"Iginagalang na Orasiana, ako'y nagsusumamo, nawa'y mapagbigyan nyo ako sa aking hiling." tawag niya kay Orasiana nang marating ang mahiwagang kanlungan ni Orasiana sa harap ng lumang orasan.

Katahimikan ang sumunod na lalong nagpakaba kay Andres. Nababalot na siya sa pangamba na baka hindi talaga siya mapagbibigyan ni Orasiana sa hiling niya ngayon para sa katipan.

"Iginagalang na Orasiana, nawa'y dinggin ninyo ang aking tawag. Ako'y humihiling na sana'y makausap kayo sa pagkakataong ito." ulit ni Andres habang nanalangin ng tahimik sa kaniyang isip na sana'y kausapin siya ni Orasiana.

Tumunog ang malaking orasan hudyat ng presensiya ni Orasiana.

"Andres. . ." isang boses na parang dinadala ng hangin ang pumailanlang sa buong silid na nagbigay liwanag sa mukha ni Andres.

"Iginagalang na Orasiana! Maraming salamat at ako'y iyong kinausap." buong kagalakan na sambit ni Andres.

"Andres! Ikinalulungkot ko pero hindi kita mapagbibigyan sa ngayon." wika ng tinig mula sa malaki at lumang orasan na unti-unting nagpabago ng ngiting sumilay sa mukha ni Andres.

Kabiguan ang unang naramdaman ni Andres na kasunod ay kalungkutan.

"Para din sayo itong ginagawa ko, Andres. Maiintindihan mo rin ako pagdating ng tamang panahon." dugtong ni Orasiana.

"Ngunit paano kita maiintindahan kung ngayon pa lang ay puro lungkot at pighati ang dulot sa akin ng iyong desisyon?" tanong ni Andres na may hinanakit sa boses.

"Makakabuti sa iyo ang aking desisyon. Kung gusto mong makalabas dito at makarating sa panahon ng iyong pinakamamahal na si Lailanie ay hindi ka dapat patuloy na magsayang ng oras kasama siya. Lahat ng iyon ay may katapusan." pagpapahiwatig ni Orasiana sa gusto niyang iparating kay Andres.

"Ano ang ibig ninyong ipahiwatig sa akin? Mali ba na nagmahal ako? Mali ba na ginugugol ko ang oras ko sa taong mahal ko?"tanong niya na may pait sa boses

"Hindi iyon mali, Andres. Kailanman ay hindi naging mali ang magmahal ngunit kailangan mong isipin ang pang habang-buhay na kaligayahan kaysa panandaliang kasiyahan, Andres."

"Hindi kita maintindihan, mahal na Orasiana. Hindi ko kayang hindi makita si Lailanie. Siya na ang buhay ko ngayon. Siya ang nagbibigay saya sa puso ko."

"Nasa isip mo lang ang mga iyan, Andres. Nabuhay kang nakakulong dito ng mahabang panahon na wala si Lailanie. Makakaya mo ding magtiis ng ilang panahon para tuluyan siyang makasama. Pag-isipan mong mabuti ang nais kong ipahiwatig sayo."

Puno ng kalungkutan ang puso ni Andres ngunit alam ng kanyang puso na tanging kapakanan lamang nilang lahat ang iniisip ni Orasiana. Umalis si Andres sa harap ng orasan at lumisan sa mahiwagang kanlungan ni Orasiana.

Matalinghaga ang mga salita ni Orasiana. Hindi niya maisip kung ano ang nais nitong ipahiwatig. Bumabalik-balik sa isip niya ang mga sinabi nito habang naglalakad-lakad sa hardin sa likod ng mahiwagang bahay.

"Kumusta ang iyong pakikipag-usap kay Orasiana, Andres?" narinig niyang tanong ni Rolexur, ang punong tagapangalaga at bantay ng mahiwagang bahay at sa lahat ng mga nakakulong doon.

"Hindi niya ako mapagbibigyan sa ngayon. Ubod ng hiwaga ang mga salitang inihayag niya sa akin." sagot ni Andres sa kaharap.

"Manalig ka lang sa kaniyang desisyon at pakaisiping mabuti ang lahat ng kaniyang sinabi. Mahalaga ang bawat salitang bibitiwan niya, Andres. Huwag kang magpadala sa kabiguang nadarama mo sa mga oras na ito dahil may mas mahalagang bagay ka pang dapat unahin kaysa magpa-alipin sa damdaming 'yan." pagkasabi ng mga salitang iyon ay lumisan na si Rolexur sa hardin.

Naiwan si Andres sa hardin na kabiguan at pighati ang nararamdaman dahil hindi niya makakasama ang pinakamamahal na si Lailanie. Ngunit, sa isang banda ay napaisip siya sa mga binitiwang salita ni Orasiana at dinagdagan pa ni Rolexur.