Faking Death

Chapter 4 - Secrets

Het was een paar dagen verder en zoals ik al dacht had Louis geen woord tegen me gezegd. Waarom snap ik niet - hij zou toch juist de laatste dagen met mij door willen brengen?

Mijn telefoon trilt in mijn zak, waardoor ik kijk naar het appje.

(Louis💕): voor als je het niet wist, het is uit.
(Brooke): serieus?
(Louis💕): klink ik alsof ik een grapje maak?

Ik rol met mijn ogen en verwijder meteen het hartje achter zijn naam. Eikel.

'Brooke?' Ik kijk op. 'Kom maar binnen.' Zeg ik en glimlach naar Andy die binnenkomt. Terwijl ik me uitrek ga ik op mijn bedrand zitten en kijk Andy vragend aan.

'Heb je al ingepakt? Want we gaan al over twee dagen..' Vraagt hij en ik knik. 'Ja.' Het blijft stil terwijl hij naast me komt zitten. 'Weet je zeker dat je het niet erg vind?'

Ja ik vind het wel erg. Maar ze zijn zó goed voor me geweest, dus wie ben ik om te zeggen dat ik daar niet heen wil? Alleen omdat ik mezelf in de problemen heb gebracht?

Ik knik even. 'Ik vind het leuk,' lieg ik en glimlach even naar hem.

'Top!' Hij staat op, geeft me nog een knipoog en loopt dan mijn kamer uit. Ik staar naar mijn koffer die openligt en zucht even diep. Ik kon ook gewoon hier blijven...

Nee.

Ik heb mezelf in deze situatie gebracht. Niemand zal weten dat ik het ben - ik ben veranderd..

Mijn telefoon gaat af waardoor ik hem oppak. Een gemiste oproep van Zara. Ik zucht even diep en bel haal dan terug terwijl ik weer opsta van mijn bed.

'Brooke! Je moet echt hierheen komen. Louis is dronken en blijft maar zeuren om jou, hij wilt niet weg totdat jij hem ophaalt.' Smeekt ze en ik rol met mijn ogen.

'Je weet dat hij het uitgemaakt heeft?' Mompel ik en ze zucht. 'Nee. Kom alsjeblieft,'

'Oke oke, kom eraan. Waar zijn jullie?'

'De bar waar we vaker zijn,'

Ik hang op en pak mijn jas van mijn bureaustoel. Als hij zo om me smeekte, waarom maakte hij het dan uit? Ik snap jongens echt niet. Ik loop naar beneden richting de voordeur. 'Andy! Oscar! Ik ga weg!' Roep ik en wacht op een antwoord.

Al snel komt Andy aanrennen. 'Waarheen?'

'Naar Zara.' Zeg ik en hij denkt even na. 'Oke, om 11 uur thuis!' Zegt hij en steekt zijn vinger op. Ik grinnik even en knik dan, waarna ik naar buiten loop terwijl ik Oscar's autosleutels nog snel van het kastje pak.

Ik stap de auto in en zet de radio hard op, waarna ik richting de bar rijd. Waarom deed ik dit ookalweer?

Géén idee. Ik ben waarschijnlijk dom.

Als ik aankom, loop ik naar binnen toe. De muziek staat al zachter en ik weet dat het bijna sluitingstijd is. Louis staat op de bar te schreeuwen - geen idee wat, hij praat nogal onduidelijk. Als hij me ziet, begint hij te lachen.

'Broooke! Ik heb je gemisttt!' Hij klimt van de bar af en loopt op me af. Hij slaat zijn arm om me heen en ik zucht. 'Kom, ik ga je thuis brengen.'

'Neee, je moet bij me blijven.' Hij pruilt en trekt me in zijn armen, waarna hij me begint te knuffelen.

Ik rol met mijn ogen en zie Zara lachen. 'Je hebt het uitgemaakt, weet je nog?' Ik zucht diep. 'Ik heb hier geen zin in, kom,'

Ik wurm me uit zijn armen en loop naar de deur toe, waarna hij achter me aanloopt. 'Ik was dom om het uit te maken, ik heb je nodig.' Brabbelt hij maar ik reageer niet. Hij is dronken, hij zegt dingen die hij niet meent. En ik hoef hem niet terug, ben er klaar mee.

Eenmaal buiten maak ik de deur voor hem open.

Hij schud zijn hoofd en slaat zijn armen over elkaar. 'Eerst een kusje.' er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht. 'Nee.' Mompel ik. 'Stap gewoon in.'

Zijn gezicht vertrekt en ik haal even diep adem. Wat moet ik hier toch mee? 'Kusje.' Hij tuit zijn lippen.

Ik trek mijn wenkbrauw op en loop dan naar de andere kant van mijn auto, waarna ik instap. 'Nu instappen of ik ga weg.'

'Oke oke, je hoeft niet zo kut te doen hoor.'

Hij stapt eindelijk in en trekt zijn portier dicht. Zonder wat te zeggen rijd ik richting zijn huis. Het blijft stil, tot hij zijn mond weer opentrekt.

'Waarom haat je me?'

'Ik haat je niet.'

'Waarom heb je het dan uitgemaakt?'

'Jij hebt het uitgemaakt, weet je nog?'

'Ik was dronken.'

'Uhu.'

Als we eenmaal bij zijn huis zijn, stapt hij niet uit maar kijkt me aan. 'Ik weet wie je echt bent,'

Ik frons en bijt op mijn lip. 'Wat bedoel je?'

'Je weet wel wat ik bedoel.'