Faking Death

Chapter 6 - Back Again

Zuchtend rol ik mijn koffer naar binnen en kijk even rond. Nu ik eenmaal hier was, werd het toch steeds enger.

'Vind je het wat?' Andy kijkt me glimlachend aan en ik knik even. Het was een super mooi huis, dat moet ik toegeven. 'Ik ga alles in m'n kamer zetten.' Zeg ik waarop hij knikt. Ik til mijn koffer op en loop dan met moeite naar boven terwijl ik de koffer onhandig achter me aan sleep.

Ik kijk de gang rond en loop dan de kamer in wat mijn kamer word. Ik leg mijn koffer mee en klik hem open waarna ik op mijn bed neerplof. Denkend staar ik naar het plafond, terwijl allerlei vragen in me opkomen.

Wat als ze me morgen herkennen?

Wat als ik er zelf niet meer tegen kan?

Wat als Caleb nogsteeds.. verdrietig is? Of wat als hij het helemaal niet is? Ik weet niet wat ik erger zou vinden.

Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en toets mijn code in. 3 gemiste oproepen van Louis. Jammer dan. Zuchtend leg ik hem op mijn nachtkastje en ga rechtop zitten. Ik besluit de hele dag maar niks te doen, wachtend op morgen.

*

Kreunend open ik mijn ogen en druk mijn wekker uit. Veels te vroeg dit.

Met tegenzin ga ik rechtop zitten en rek me uit, waarna ik mijn benen het bed uitzwaai en opsta. Ik heb mijn kleding nog niet in mijn kast gelegd en dus zoek ik naar mijn koffer naar een leuk setje. Een setje wat Brooke draagt, niet Emma.

Als ik eenmaal klaar ben met mijn haren, kleding en make-up loop ik naar beneden toe waar Oscar en Andy me al opwachten met een ontbijt.

Glimlachend ga ik naast ze aan tafel zitten en begin met eten. 'Heb je er zin in?' Vraagt Oscar en ik haal mijn schouders even op.

'Ja hoor.' Mompel ik kortaf waardoor hij zijn wenkbrauw optrekt. 'Je bent toch niet zenuwachtig hé?' Hij grinnikt en ik rol met mijn ogen. 'Natuurlijk ben ik zenuwachtig.'

Alleen hij weet natuurlijk niet waarom. Als dit een normale schooldag was geweest, had ik er zin in gehad. Maar nu...

Ik kijk op de klok en vloek wat in mezelf. 'Ik moet gaan! Doei! Hou van jullie!' Ik sta snel op en krijg nog een boze blik van Andy, waarna ik snel de kamer uitloop en mijn tas nog snel oppak van het aanrecht. Eenmaal buiten haal ik even diep adem, maar begin dan naar school te lopen. De school waar ik dood hoor te zijn.

Eenmaal daar loop ik richting de ingang. Ik voel alle ogen op me gericht en voel de angst in me opkomen. Wat als ze me herkennen? Nee, nee, het is alleen omdat ik nieuw ben.

Maar wat als ze me wél herkennen?

Ik schud de gedachtes weg en loop met zelfvertrouwen naar binnen. Dit ging mijn jaar worden.

Omdat ik zo in mijn gedachten rond aan het kijken ben, bots ik tegen een jongen op. Ik rol met mijn ogen als hij geirriteerd zucht. 'Kijk uit waar je loopt ja?' Sist hij en ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Pardon? Jij kon toch ook een stap opzij zetten.'

Hij heeft een koptelefoon op, ziet er boos uit. Is hij altijd zo? Jeez.

Zonder wat te zeggen loopt hij weg. 'Jongens,' mompel ik in mezelf en probeer mijn kluisje te vinden.

———

Sorry voor de late update! Had m'n eerste twee schoolweken, dusjaaaa i'm sorryyy

-sophie