Faking Death

Chapter 2 - A New Start

— 2 jaar na het 'ongeluk'

Het is nu twee jaar later. Ik woon ik een pleeggezin, samen met mijn twee vaders, Oscar en Andy. Het waren de beste ouders die ik me kan bedenken. En of ik spijt had? Nee.

Na het ongeluk werd ik opgenomen in een weeshuis. Daar heb ik geleerd voor mezelf op te komen, allemaal door Zara, een meisje die ik daar heb leren kennen. Het ging er niet makkelijk aan toe daar, maar daardoor ben ik geworden wie ik nu ben.

Ik heb mijn uiterlijk veranderd, een nieuwe kledingsstijl.. alles wat ik eerst nooit had, heb ik nu wel.

En geloof het of niet - ik ben zelfs populair.

Emma is verleden tijd, iedereen kent me nu als Brooke.

Vol zelfvertrouwen, met een glimlach op mijn gezicht loop ik door de gangen van de school. Geschrokken kijk ik op als iemand me een kast intrekt. De deur gaat dicht en ik grinnik even als ik Louis zie - mijn vriendje.

'Moest je me nou echt kidnappen?'

Hij knikt terwijl er een grijs op zijn gezicht tevoorschijn komt. 'Weetje, als je had gevraagd of ik hierheen kwam was ik ook gekomen.' Zeg ik en rol speels met mijn ogen.

'Maar wat is daar het leuke aan?' Hij neemt een paar stappen naar me toe en voordat ik het weet voel ik zijn zachte lippen op die van mij. Ik geef me over in zijn kus en voel hem glimlachen.

'Wat als iemand binnenkomt?' Mompel ik tegen zijn lippen aan maar hij geeft geen antwoord, terwijl hij me steeds meer tegen de muur aandrukt.

Zijn handen verkennen mijn lichaam waarna zijn lippen zich naar mijn nek verplaatsen. 'Louis..' ik bijt op mijn lip.

'Shh,'

Ik schud mijn hoofd als zijn handen onder mijn rokje glijden en sla zijn handen weg.

'Wat is er?' Hij trekt zijn wenkbrauw vragend op. 'Je weet dat ik er nog niet klaar voor ben, en al helemaal niet op school.'

'Ik kan niet eeuwig op je blijven wachten, Brooke.' Hij rolt met zijn ogen. 'Dat is mischien juist het probleem.' Ik duw hem opzij en pak mijn tas van de grond, waarna ik de deur geirriteerd uitloop. 'Brooke!'

Ik negeer hem en voel alle ogen op me gericht, waar ik niet op let en naar het lokaal toeloop waar ik les heb.

Is hij nou echt serieus?

Snel loop ik het lokaal in waar ik op mijn vaste plek ga zitten. Als ik merk dat Zara naast me gaat zitten, kijk ik op. 'Wat is er?' Vraagt ze dan en fronst.

'Valt het zo erg op?' Ik glimlach zwak en ze grinnikt. 'Je ziet er niet echt blij uit nee,'

'Ik vertel het nog wel..' ik bijt op mijn lip maar gelukkig gaat ze er niet over door. Zij ziet ook wel dat hier niet de beste plek is.

De dag gaat snel voorbij - gelukkig, want ik had echt geen zin Louis de hele tijd tegen te komen. Wat was het toch met jongens?

Ik open mijn kluisje, pak mijn jasje eruit die ik aantrek en gooi hem weer dicht waarna ik snel de school uitloop. Ik was nu mischien wel populair, ik haat deze plek alsnog. En dus loop ik snel naar huis.

'Oscar?' Glimlachend kijk ik de kamer rond. Ik hoor al muziek uit de woonkamer komen en dus neem ik aan dat hij daar was.

Laat ik het er maar op houden dat hij.. gek is.

En ja hoor, als ik de woonkamer inloop, staat hij op tafel met de muziek mee te dansen. 'Hey Brooke!' Roept hij ertussen door terwijl Andy binnenkomt en zijn armen over elkaar slaat. 'Soms vraag ik me echt af wat ik met hem moet.'

Ik lach even en knik dan instemmend. 'Oscar, zet de muziek eens uit!' Roept hij, waarna de muziek uitgaat. 'Wou je het al vertellen dan?'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Wat vertellen?' Vraag ik en kijk ze nieuwschierig aan. 'Brooke, we hebben heel leuk nieuws.'

'Krijgen we een puppy?' Glimlachend kijk ik ze aan, wachtend op een antwoord.

'We gaan verhuizen naar Amsterdam!'

En dan verstijf ik.

Amsterdam.

De plek waar ik dood hoor te zijn.