Faking Death

Chapter 7 - You've Changed

Terwijl ik mijn kluisje open probeer te krijgen met een code, hoor ik gefluister om me heen.

Ohja, ik was even vergeten hoe het is om nieuw te zijn. 'Jij bent toch Brooke?'

Fronsend draai ik me om. Die stem herken ik. En ja hoor, de gene die ik hoopte nooit meer te zien staat voor me. Victoria.

'Eh, ja,' ik probeer mijn beste glimlach naar haar op te zetten, alsof ik haar niet ken. Ze zou eens moeten weten dat ze nu tegen het meisje praat wat ze jaren gepest heeft. 'Ik ben Victoria.'

Ze glimlacht - en ik zie dat hij nep is. Wat is er niet nep aan haar? Ik geef haar een knikje, en wil me weer omdraaien tot ze weer moet praten.

'Je bent mooi. Wil je vandaag met ons lunchen?'

Ik moet me inhouden niet te gaan schreeuwen. Van blijdschap - dat ik er eindelijk bij kan horen? Of omdat ik boos ben, waarom nu opeens wel? Maakt uiterlijk zo veel uit. 'Ja, is goed.' Zeg ik dan maar en glimlach kort. Vriendinnen maken kan geen kwaad.

Een paar lessen later loop ik naar de wc. Ik ga een hokje in en laat mezelf op de wcpot zakken. Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Niemand heeft me herkend, en alsnog stress ik hem.

Waarom heb ik dit gedaan?

Ik had Caleb. Hij was een regenboog, maar ik was kleurenblind.

Of ik spijt heb.... ja.

'Waarom ben ik in godsnaam doodgegaan?' Mompel ik in mezelf en vloek wat. 'Waarom heb ik mijn hele leven achter gelaten om opnieuw te beginnen...'

Ik schrik op van een klop op de deur. Fuck. Fuck fuck fuck.

Ik blijf stil en hoop dat ze weggaat.

'Doe open, ik weet dat je er zit.' Hoor ik een lieve, zachte stem maar ik schud mijn hoofd. 'En ik ga niet weg, ik weet dat je het nieuwe meisje bent.'

Oké, fuck.

Met tegenzin haal ik het slot ervanaf en zwaai de deur open. Wat ongemakkelijk sta ik voor haar. 'Euh, hoi.'

Ze geeft me een gerustellende glimlach, maar dat helpt niet omdat ze mijn grootste geheim weet - wat niemand mág weten. 'Heb je het echt gedaan?' Ze kijkt me nieuwschierig aan.

'Wat?' Ik haal mijn hand ongemakkelijk door mijn haren heen.

'Nou.. je dood faken,'

Ik knik langzaam. Ze heeft het toch al gehoord.

Maar inplaats van wat ik had verwacht, blijft ze kalm. 'Vind je het niet raar?' Frons ik waardoor ze even moet lachen en haar schouders ophaalt. 'Heb schokkendere dingen meegemaakt..' begint ze en steekt haar hand uit. 'Ik ben Shay,'

'Brooke,' ik schud haar hand. Waarom ik niet gewoon Emma zei? Ik heb geen idee.

Een paar lesuren later lopen we door de schoolgangen heen. We kennen elkaar nu wat beter en ik moet eerlijk zeggen dat ik haar heel erg mag.

Ze is nu ook mijn enige vriendin hier, dus ik kan wel iemand gebruiken.

Ik heb haar alles vertelt.

Dat ik hier vroeger woonde en me dus de hele dag lang stress, dat ik in een pleeggezin woon, over Caleb.. en op niks reageerde ze geschokt. En dat vond ik juist wel fijn. Tenminste één iemand die me niet aankijkt alsof ik psygisch gestoord ben.

*

Als het eenmaal pauze is gaan we ergens zitten.

'Caleb!' Hoor ik iemand verderop roepen waardoor ik verstijf. Caleb? Zoals.. dé Caleb? Mijn beste vriend Caleb?

Ik draai me om en zoek het meisje die net zijn naam geroepen heeft. 'Oh, daar ben je!' Ik kijk naar hoe ze naar een jongen met een koptelefoon loopt. Is dat.. de jongen waar ik eerder tegenopbotste? Is dat Caleb?

Ik laat mezelf wat onderuit zakken en kijk toe hoe het meisje met hem omgaat. Zoals wij altijd met elkaar omgingen.

En ik kan er niks aan doen maar, ik word zelfs bijna.. jaloers?

'Brooke?'

Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Shay aan. 'Ja?' Mompel ik waardoor ze even grinnikt. 'Wie is dat? Je zat helemaal in gedachten,'

'Nou, dat, is Caleb. Waar ik het over had.' Ik geef een knikje naar hem. Waarom ziet hij er zo uit? Zo verdrietig? Zo down? Zo boos?

Haar ogen worden wat groter. 'Je had me niet verteld dat hij er zo goed uitziet.'

Ik rol met mijn ogen. 'Is dat hoe je mensen helpt?' Ze grinnikt en haalt haar schouders op. 'Ik moet vrienden met hem worden.' Mompel ik en kijk haar aan, wachtend op haar reactie.

'Maar wat als hij je herkent?'

'Geen idee, dat zien we dan wel.. ik kan niet blijven toekijken.'

———

Shay en Louis staan nu bij de cast!

Dankjulliewellll voor alle reads en stemmen! Ben super blij dat jullie het een leuk boek vinden. :)

je kan me altijd een berichtje sturen met vragen /ideeën, of als je even iets kwijt wilt

xoxo
-sophie