Faking Death

Chapter 5 - One Last Time

Als we eenmaal bij Louis zijn huis zijn, stapt hij niet uit maar kijkt me aan. 'Ik weet wie je echt bent,'

Ik frons en bijt op mijn lip. 'Wat bedoel je?'

'Je weet wel wat ik bedoel.'

Hij is dronken. Hij weet niks van mijn geheim. 'Nee, eigenlijk niet.' Mompel ik en hij grinnikt even. 'Welllll.' Lacht hij en maakt zijn deur open. 'Maar ja, ik vertel het niet door hoor.'

Hij wilt weglopen, maar ik pak zijn arm vast. 'Wat bedoel je?'

'Gewoon. Hoe je je eigen dood hebt gefaked.'

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Hoe weet hij dat? Is het erg dat hij het weet? 'Louis.. vertel het alsjeblieft niet door.' Zeg ik zacht en hij glimlacht even. 'Natuurlijk niet, zo ben ik toch helemaal niet!'

Zuchtend laat ik zijn arm los. Wat probeer ik toch ook? Hij is dronken, en meent niks van wat hij zegt. Maar toch hoop ik dat hij echt niks doorvertelt. Ik zou het Zara en Bailey sowieso al vertellen...

'Doei Brooke!' Hij zwaait en ik geef hem een korte glimlach, waarna ik de deur dichtdoe en wegrijd naar mijn eigen huis.

Hoe hij zo vrolijk kon zijn terwijl hij boos op me was, geen idee. Ligt vast aan de drank.

*

Ik open kreunend mijn ogen en druk mijn wekker uit. Nieuwe dag, nieuwe kansen om te vertellen waarom ik niet naar Amsterdam terug wil. Snel sta ik op, rek me nog even uit en trek dan een spijkerbroek met een simpel zwart t-shirt aan. Prima zo.

Zoals elke ochtend maak ik me klaar, eet wat en pak mijn tas in, waarna ik naar buiten loop om naar school te gaan.

Eenmaal op school staan Bailey en Zara me op te wachten. Ik geef ze een korte glimlach, maar ik krijg er geen terug. 'Wat?' Ik trek mijn wenkbrauwen op.

'Waarom heb je het niet verteld?'

Ik bijt aan de binnenkant van mijn wang. Misschien hebben ze het over iets anders. 'Wat niet verteld?'

'Over je oude leventje in Amsterdam, Brooke. Of moet ik zeggen Emma?' Ze kijken me aan, Bailey minder boos als Zara. Ik zeg verder niks en staar ze alleen maar aan. Ik ben zo dom. Zó dom. Louis heeft het natuurlijk doorgelult.

'Serieus Emma. Je had alles wat iemand zou willen. Een moeder. En je hebt misbruik gemaakt van een weeshuis?!' Roept Zara en ik kijk snel rond of er mensen lopen - maar er is niemand. Zara had geen ouders meer, dus ik snap dat het moeilijk lag bij haar.

Eigenlijk ben ik ook super dom geweest. Ik had een goed leventje. Het enige wat ik wou zijn is populair. Ik wou opvallen. En daarom heb ik alles weggegooid.

'Heb je er ooit aan gedacht hoe je moeder zich zou voelen?! Je familie?' Sist ze, en Bailey knikt maar wat mee. 'Sorry.' Zeg ik zacht en ze schud afkeurend haar hoofd, waarna ze wegloopt.

Bailey blijft staan. 'Let maar niet op haar, je weet dat het onderwerp ouders haar moeilijk ligt.'

Ik knik langzaam. 'Maar je moet niet denken dat ik het oké vind wat je hebt gedaan.. het is alleen..' ze moet nadenken de goede woorden te vinden. 'Ik laat een vriendin van me niet in de steek omdat ze een domme fout heeft gemaakt.'

Zwak glimlach ik. 'Dankje, Bailey.'

Ze geeft me een knikje, waarna ook zij wegloopt. Wat heb ik ook eigenlijk gedaan..

Die avond, eenmaal thuis, zit ik met Andy en Oscar aan tafel te eten. Het is eigenlijk de hele tijd stil, totdat Andy zijn mond opentrekt. 'Weet je, ik heb echt zin in morgen.' Zegt hij met een grote glimlach waarop Oscar knikt.

'Jij niet?'

Ik kijk op en knik een beetje. 'Tuurlijk heb ik er wel zin in.' Ik zet mijn beste neppe glimlach op en probeer de spaghetti door mijn keel te krijgen. Morgen zou ik dan terug gaan naar Amsterdam.

Als Brooke.

———————

Hallo iedereeeen :)
Ik wou jullie even bedanken voor de reads, en dat jullie mn boek leuk vinden. Het betekend super veel voor me! ❤️

-sophie