My Professor

Chapter 29

(Guys check this out, pakinggan niyo to habang binabasa niyo itong chapter na to, Ang title nito ay 'Sad Song' by:We The King for sure maiiyak kayo habang binabasa niyo itong chapter habang pinapakinggan niyo ang music na to)

                Grant's POV

Pina crimate na lang ng pamilya Mclaughlin ang katawan ni Devon at pina ubaya na sakin ang abo niya at dahil ako ang mag sasaboy sa dagat ng abo ng anak nila. Naka tingin lang silang dalawa sakin habang binabaybay ko ang dagat habang hawak ang ko ang abo ni Devon. Sumakay ako sa pag mamay ari kong Yatch at pinaandar ko sa di kalayuan para kahit papano kita pa din ako ng Mommy at Daddy ni Devon. Binuksan ko na ang takip ng Jar kung saan nakalagay ang abo ni Devon.

"You and I
We're like fireworks and symphonies exploding in the sky
With you im alive
Like all the missing pieces of my heart, they finally collide

So stop time right here in the moonlight
Cause i dont ever wanna close my eyes

Without you i feel broke
Like im half of a whole
Without you, i've got no hand to hold
Without you, i feel torn
Like a sail in a storm
Without you, im just a sad song
Im just a sad song."

At dumakot na ako ng abo sa jar at sinaboy yun sa dagat. Habang tinatapon ko ang abo ni Devon hindi ko napigilang umiyak, buti medyo malayo ako kaya hindi nakikita ng parents ni Devon na umiiyak ako.

"With you i fall.
Its like im leaving all my past in silhouettes upon the wall
With you im a beautiful mess.
Its like we're standing hand in hand with all our fears upon the edge"

Tulad ng nisabi mo sakin Devon, pipilitin kong maging masaya kahit hindi ko kayang maging masaya ng wala ka.

"Without you i fell broke
Like im hald of a whole
Without you, i've got no hand to hold
Without you i  feel torn
Like a sail in a storm
Without you, im just a sad song"

Isa lang ang maipapangako ko, hinding hindi na ako mag hahanap ng mamahalin, dahil ikaw lang ang mahal ko Devon, siguro itutuon ko na lang ang atensyon ko sa anak ko. At aalagaan ko na lang sya ng maayos.

"You're the perfect melody
The only harmony
I wanna hear
You're my favorite part of me
With you standing next to le
I've got nothing to fear."

"Sana gabayan mo kami Devon at ang family mo"

Sabi ko habang umiiyak.

Without you, i feel broke
Like im half of a whole
Without you, i've got no hand to hold
Without you, i feel torn
Loke a sail in a storm
Without you, im just a sad song"

Ng maramdaman kong konti na lang ang laman ng jar tinakpan ko na iyon para itapon sa dagat, hinalikan ko muna ang jar bago ko itapon sa dagat.

"I love you so much Devon"

At binato ko na ng malakas ang Jar sa dagat habang umiiyak. Nakatitig lang ako sa papalubog na jar ng bigla kong nakita ang kaluluwa ni Devon na naka ngiti sakin at nakita ko sa labi niya na 'i love you' at lumingon sya sa side ng family niya at ngumiti at lumingon ulit sya sakin at unti unti ng nag lalaho ang kaluluwa niya.

"Devon"

Nasabi ko na lang at napa upo ako sabay umiyak.

Without you, i feel broke
"Like im half of a whole
Without you, i've got no hand to hold
Without you, i feel torn
Loke a sail in a storm
Without you, im just a sad song, im just a sad song.."

Hanggang kailan kaya mawawala ang sakit sa puso ko? Kailan ko kaya matatanggap na wala na sya? Mag hihilom pa kaya ang sugat sa puso ko?

================

5 years later

Nandito ako ngayon sa dagat kung saan sinaboy ko ang abo ni Devon, araw araw akong pumupunta dito, baka sakaling mag pakita pa ulit si Devon sakin. Sa loob ng 5 years hindi pa rin nawawala ang sakit sa puso ko, hindi ko pa rin tanggap na wala na ang babaeng pinakamamahal ko. Sinusubukan kong maging masaya dahil yun ang hiling niya at nagagawa ko naman yun dahil sa anak ko. Tinuon ko ang atensyon sa kanya tulad ng ipinangako ko 5 years ago, di na rin ako nag asawa pang muli dahil sya lang ang nilalaman ng puso ko. Alam kong ginagabayan niya ako sa lahat ng ginagawa ko dahil mas lalo akong naging successful at lalong lumaki ang business ko.

"Thank you Devon at hindi mo ako pinababayaan"

Sabi ko habang nakatingin sa malayo. Masaya na rin ang parents niya dahil tanggap na nila ang nangyari sa anak nila pero ako hindi pa, umupo na lang ako at inaalala ko ang masasayang sandali namin ni Devon. Hanggang memories ka na lang Devon, at may pumatak na naman ng luha sa mata ko. Tumayo na ako bago pa umiyak ako at hinagisan ko ng flower ang dagat at umalis na ako.

The end.

Im sorry guys kung hanggang dito na lang ang love story nilang dalawa :( sana hindi ko kayo napaiyak sa ending ng story nila :) salamat sa inyong lahat kung hindi dahil sa inyo hindi ko matatapos ang story na to :)