Με ή χωρίς εμένα

Πατέρας

    Ξάφνου τα χέρια του πατέρα μου χαλαρώνουν γύρω από τη μέση της Μάγιας και αρχίζει να ανασαίνει γρήγορα και κοφτά. Ακουμπάει τα χέρια του στο  στήθος του. Το σώμα του γλιστράει από την καρέκλα του και μένει αναίσθητο το πάτωμα. "Βοήθεια!Βοήθεια!" , αρχίζουν όλοι να φωνάζουν ενώ η νοσοκόμα γονατίζει πλάι του για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες. Προλαβαίνει μόλις να του κάνει περίπου 5 μαλάξεις στο στήθος πριν έρθει το φορείο. Δύο νοσοκόμοι τον ανεβάζουν προσεκτικά και τον απομακρύνουν από εμάς. Ακολουθώ το φορείο τρέχοντας. Μπαίνουν σε έναν θάλαμο που έχει απ' έξω μια λευκή ταμπέλα. Με κόκκινα γράμματα πάνω της είναι γραμμένη η λέξη "ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ". Μετά από λίγη ώρα βγαίνει από το δωμάτιο ο γιατρός και απευθύνεται στην μητέρα μου. "Ο σύζυγός σας έπαθε καρδιακή προσβόλη. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ακόμα για την κατάστασή του. Οι παλμοί του έχουν επανέλθει όμως δεν είναι σταθεροί ακόμα. Δέχεται υποστήριζη στην αναπνοή από μηχάνημα. Δεν ξέρουμε πόσο ακόμα μπορούμε να τον κρατήσουμε έτσι. Είναι πολύ αδύναμος και δεν έχει επικοινωνία με το περιβάλλον. Λυπάμαι." "Από τι προκλήθηκε;"ρωτάει η μητέρα μου με τρεμάμενη φωνή.
   Δεν είμαστε ακόμα απολύτως σίγουροι αλλά πιθανόν είναι να προκλήθηκε από διαταραψυχολογική καταστάση ή κρίση πανικου. Ήταν ένα ψυχοσωματικό τραύμα. Θα σας κρατάμε ενήμερους για την κατάστασή του.". Έπειτα από αυτά τα λόγια ο γιατρός χάθηκε στο βάθος του διαδρόμου. Ταραγμένη η μητέρα μου προσπαθεί να ηρεμήσει τη Μάγια που έχει βάλει τα κλάματα.
"Πόσα δεινά ακόμα μας περιμένουν; Πρώτα ο θάνατος της Ιλεάνας, τώρα αυτο το επισόδειο με τον Τζόναθαν. Δεν θα αντέξουμε άλλο...", λέει και κρύβει το πρόσωπό της στα χέρια της. Ακούγονται οι λυγμοί της.  Δεν αντέχω άλλο να βλέπω τα αγαπημένα μου πρόσωπα να θρηνούν. Προχορώ στο βάθος του διαδρόμου και κάθομαι σε μια ξύλινη καρέκλα. Ήσυχη, βυθίζομαι στις σκέψεις. Σκέφτομαι πως δεν με ακούν. Ούτε με βλέπουν. Είναι σαν να μην υπάρχω εδώ, μαζί τους. Η μητέρα ανέφερε τον θάνατό μου. Εκείνο το ντοσιέ στον θάλαμό μου, το χλωμό, σαν άψυχο κορμί μου, οι σκόρπιες αναμνήσεις από τη "βουτιά" μου στο κενό με βοηθούν να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει και να ενώσω τα κομμάτια του παζλ της μνήμης μου. Η απόπειρα αυτοκτονίας μου πέτυχε... Είμαι όντως νεκρή.       

Hey! Συγγνώμη που αυτό το κεφάλαιο είναι μικρό, αλλά υποσχόμαστε πως θα επανέλθουμε με μεγαλύτερο κεφάλαιο!❤

Την ιστορία την γράφουμε μαζί με την AlkistisManeta (γι' αυτό άλλωστε γράφω στον πληθυντικό.)