Με ή χωρίς εμένα

«Ο φάκελος»

Αυτή λοιπόν ήταν και η πρώτη φορά που σκέφτηκα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το δύσβατο μονοπάτι που διένυα, που ο καθένας μας βασικά διανύει, απλά δεν είναι για όλους το ίδιο δύσβατο, που λέγεται ζωή. Πριν τελειώσει η όλη κατάσταση εις βάρος μου στο σχολείο. Δεν μίλησα στις κολλητές μου. Ήταν σίγουρο πως θα προσπαθούσαν να με μεταπείσουν και δεν ήθελα να μεταπειστώ, ούτε τότε, ούτε την δεύτερη φορά. Ωστόσο, κάτι τότε με σταμάτησε, τότε όταν βρισκόμουν στο μπάνιο με σηκωμένα τα μανίκια με τη λεπίδα από το ξυραφάκι στο χέρι. Ίσως μια φωνή... ή μάλλον λάθος, δύο φωνές που και οι δύο προσπαθούσαν να με μεταπείσουν. Η μία μου έλεγε κάτι του τύπου "Δεν αξίζει να κάνεις κάτι τέτοιο! Σε λίγο καιρό θα έχει ξεχαστεί!", και έμοιαζε με τις φωνές της Λίλιαν και της Αγγελικής. Όσο για την δεύτερη, να φωνάζει από βαθιά "Άφησε το για την άλλη φορα...". Τότε δεν ήξερα τι ήταν. Τώρα προτιμώ να την λέω "υποσυνείδητο"...

Καθώς η Λίλιαν περπατάει, ο Μπράιαν έρχεται προς το μέρος της. Η Αγγελική φεύγει και κατευθύνεται προς την τάξη της Γεωγραφίας, μια ευρύχωρη αίθουσα στο βάθος του διαδρόμου. Ωστόσο εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω τη Λίλιαν. Καθώς συναντιέται με τον Μπράιαν είναι εμφανώς ταραγμένη. Πως άλλωστε να μην ήταν; Παίρνει από το μπράτσο τον Μπράιαν και βιαστικά τον οδηγεί σε μια απομονωμένη γωνία του προαυλείου. Έπειτα, με χαμηλό τόνο στη φωνή αρχίζει να του διηγείται τι είχε συμβεί.

"Η Αγγελική ηχογράφησε την συζήτηση μας στις τουαλέτες... λογικά ήταν κρυμμένη σε κάποια τουαλέτα.", λέει ξεφυσώντας.

"Ορίστε; Εσύ που το ξέρεις;", την ρωτάει αμέσως μη μπορώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του.

"Εε... να, με έβαλε να την ακούσω την προηγούμενη ώρα στην τάξη... Το μόνο που μου είπε ήταν ότι θέλει να με δει να ταπεινώνομαι... και λογικά και εσένα. Δεν ξέρω μέχρι που είναι ικανή να φτάσει τώρα με αυτό το αρχείο στα χέρια της...", συνεχίζει η Λίλιαν.

"Άφησε το επάνω μου. Θα το μετανιώσει πικρά... πίστεψε με!",της αντιγυρίζει εκείνος και παίρνει τη Λίλιαν από το χέρι για να προχωρήσουν προς την επόμενη τους τάξη. Εγώ κατευθύνομαι προς το ντουλαπάκι μου. Είναι το τρίτο από το τέλος του διαδρόμου στην αριστερή πλευρά. Στο κέντρο του είναι κρεμασμένη μια φωτογραφία μου... Καμια ντουζίνα σημειώματα την περικλείουν. Τα περισσότερα περιλαμβάνουν συλληπητήρια προς τους γονείς μου ή μου εύχονται καλό παράδεισο. Τρία από τα χαρτιά των σημειωμάτων ήταν μεγαλύτερα και είχαν φανερά μεγαλύτερα μηνύματα. Η λέξεις πυκνές και με μικρά γράμματα. Είναι απο την Αγγελική, την Λίλιαν και τον Μπράιαν. Δεν τα διαβάζω καθώς το βλέμμα μου πέφτει σε κάτι άλλο. Ένας φάκελος είναι πεσμένος κάτω από το ντουλαπάκι μου. Είναι γυρισμένος από την ανάποδη. Το μόνο που λέει είναι ένα όνομα γραμμένο με μικρά, καλλιτεχνικά γράμματα. "Νικ Ντότζσον".