Με ή χωρίς εμένα

The picture

   Όσο την παρατηρώ να περπατά αναμνήσεις κατακλίζουν το μυαλό μου. Με παρακινούν να σκεφτώ το παρελθόν μου σε ένα παρόν που δεν υπάρχει. Μόνο που αυτές οι αναμνήσεις δεν είναι και τόσο ευχάριστες.....
    Θυμάμαι πριν από πολύ καιρό. Πρέπει να ήταν η πρώτη χρονιά που φοιτούσα στο Λύκειο. Ήταν αργά το βράδυ όταν έλαβα ένα μήνυμα στο facebook από ένα άγνωστο αγόρι. Στην αρχή δίστασα δεν ήξερα αν ήθελα να του μιλήσω. Με είχε προειδοποιήσει η μητέρα μου ένα εκατομμύριο φορές σχετικά με το πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό, αλλά αυτός δεν φαινόταν καθόλου επικίνδυνος. Αντίθετα από το προφίλ του φαινόταν φιλικός και πάρα πολύ γοητευτικός. Φαινόταν ψηλός  με καστανά μάτια και τα πιο όμορφα καστανά μάτια που είχα δει. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον ποιρασμό και του απάντησα στο μήνυμα του.
    Μιλούσαμε κάθε μέρα, σχεδόν όλη μέρα. Τότε δεν είχα σχέση με το Μπράιαν οπότε ήταν σαν να ήταν το αγόρι μου. Το να μιλάω μαζί του ήταν το πρώτο μέλημα μου το πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις γύριζα από το σχολείο, σχεδόν η μόνη δραστητιότητα που είχα τα απογεύματα και το τελευταίο πράγμα πριν κοιμηθω την νύχτα. Ήταν η πρώτη φορά που είχα δεθεί τόσο πολύ με ένα αγόρι. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν η μέρα μου αν δεν του μιλούσα. Ήταν μέρος της ζωής μου. Γνωριζόμαστα λίγο καιρό αλλά ήταν σα να τον ήξερα χρόνια.
      Ήταν όλα τέλεια μέχρι που μια μέρα άρχισε να μου συμπεριφέρεται λίγο παράξενα. Μου έγραφε ότι δεν άντεχε άλλο και ότι έπρεπε να με δει οπωσδπήποτε. Του έλεγα ότι δεν γίνεται αυτό και ότι και έγω ήθελα να τον δω απλώς οι γονείς μου δεν θα μου το επέτρεπαν ποτέ. Αυτός όμως συνέχιζε να με πιέζει. Τελικά κατάφερα να τον πείσω ότι δεν γίνεται με αντάλαγμα να του στέλνω μια φωτογραφία μου κάθε μέρα. Σκέφτηκα ότι δεν πειράζει θα ήταν σαν να την ανεβάζω στο facebook ή σα να την στέλνω στην Λίλιαν.
     Είχε συμβιβαστεί ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ένα βράδυ μου έργαψε ότι ήθελε μια πιο ιδιωτική φωτογραφία. Δεν κατάλαβα καλα. Βασικά δεν ήθελα να καταλάβω. Του ζήτησα να μου εξηγήσει και μου απάντησε ότι ήθελε μια  φωτογραφία του σώματός μου χωρίς ρούχα. Πανικοβλήθηκα δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αυτό. Όχι μόνο σε αυτόν που τον ήξερα λίγο καίρο αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο αγόρι. Όμως με πίεζε πάρα πολύ. Σκεφτόμουν να διακόψω τη συνομιλία μαζί του αλλά δεν μπορούσα να περάσω μια μέρα χωρίς να του μιλήσω. Τελικα υποχώρησα. Κλέιδωσα την πόρτα του δωμάτιου μου για να μην καταλάβει κανείς τι κάνω. Με βαριά καρδιά έβγαλα την μπλούζα μου και έβγαλα μια φωτογραφία. Του την έστειλα γρήγορα και την διέγραψα από το κινητό μου. Μετά από λίγο έλαβα το τελευταίο του μήνυμα.《Ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία σου. Τώρα για να μην δείξω σε κανέναν αυτή τη φωτογραφία που μόλις μου έστειλες θέλω να  στείλεις 1.000€ στην παρακάτω διεύθυνση: Α***** και Κ******* 3*. Μέχρι αύριο το βράδυ είναι το περιθώριό σου αλλιώς κάποιοι συμμαθητές σου να χαρούν να σε δουν χωρίς μπλούζα. Τα λέμε. Ααα και μην τολμίσεις να μιλήσεις σε κανέναν γιατί τότε θα δημοσιεύσω και της συνομιλίες μας.》.
     Πανικοβλήθηκα πώς μπορούσε κάποιος να έιναι τόσο κακός αν και τώρα ξέρω οτι μπορείς να συναντήσεις και χειρότερους ανθρώπους. Τα συναισθήματά μου ήταν μπερδεμένα. Ένιωθα φόβο για το τι μπορούσε να κάνει. Ένιωθα αηδία και θύμο για αυτόν. Μα πάνω από όλα ένιωθα τελείως μόνη. Έιχα αφοσίωσει τοσόν καιρό να του μιλάω και είχα παρατήσει όλον τον πραγματικό κόσμο γύρω μου για να ασχολήθω μόνο με αυτόν. Οι πιθανότες να βρω αυτά τα χρήματα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα ήταν μηδενικές. Άρα όλη η όλη η εικόνα που είχα φτιάξει θα καταστρεφόταν μέσα σε μια μέρα. Τώρα που βλέπω συνολικά όλη τη ζωή μου καταλαβαίνω ότι δε χρειάζεται "φτιάξεις μια εικόνα" για να είσαι ευτυχισμένος και ικανοποιημένος με τη ζωή σου. Συνειδητοποίησα ότι προσποιούμουν κάποια άλλη για χρόνια μόνο και μόνο για να είμαι κάποια που όλοι θα ξέρουν και όλοι θα θέλουν να γίνουν. Είναι σημαντίκο να είσαι αυτός που είσαι και όχι να προσποιήσαι κάποιον έτσι θα είσαι ευτυχισμένη.
  Την παρεπόμενη μέρα όλα τα παιδία στο σχολείο με "έδειχναν" με το δάχτυλο τους και γέλαγαν. Πέρασα την εβδομάδα στις τουαλέτες, με μόνη συντροφιά την Λίλιαν και την Αγγελική. Προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν. Και όντως αυτά που έλεγαν ήταν αλήθειες. Ναι, όντως η εικόνα μετά απο ένα χρονικό διάστημα ξεχάστηκαν. Μα αυτό που δε ξεχάστηκε και όσο νιώθω δε ξεχνιέται είναι το τραύμα που έμεινε στην ψυχή μου μετά από την όλη εμπειρία. Είναι η ντροπή που ένιωσε ο τότε μου εαυτός, το αντίκτυπο στην ψυχή της έφηβης κοπέλας...