Με ή χωρίς εμένα

«Νικ Τζόνσον (1)»

Σκύβω για να πάρω το γράμμα από το πάτωμα. Μα δεν μπορώ να το πιάσω. Ειδη νοσταλγώ τα πλεονεκτήματα του υλικού κόσμου. Προσπαθώ λίγο ακόμα και μετά τα παρατάω. Πριν προχωρήσω προς την αίθουσα της Γεωγραφίας όπου βρίσκεται η Αγγελική συνειδητοποιώ το όνομα που είναι καλιγραφικά γραμμένο πάνω στον κατάλευκο φάκελο. "Νικ Ντότζσον". Μου θυμίζει κάτι αυτό το όνομα αλλά όσο και αν προσπαθώ να βρω τι, καμία ανάμνηση δεν έρχαται στο μυαλό μου. Κατευθήνομαι στην τάξη και σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ιδέα μου για τους ανθρώπους καο τον κόσμο σε λίγες ώρες.
Μπαίνω στην αίθουσα και κάθομαι στο θρανίο όπου παλιά συνήθιζα να παρακολουθώ το μάθημα. Η κα. Ρέιβενς αναλύει τις αλλαγές τους κλίματος στις διάφορες περιοχές της χώρας μας. Όσο η καθηγήτρια παραδίδει μάθημα έγω περιεργάζομαι τον χώρο γύρο μου. Η γεμάτη τάξη έιχε μόνο λίγους χάρτες κραμασμένου στους μουντούς τοίχους της. Το χλωμό φως που έμπαινε από το παράθυρο έκανε την τάξη να δείχνει ακόμα πιο άτονη. Μα και η αναπάντεχη συννεφία συμπλήρωνε το καταθλιπτικό τοπίο. Από τις σκέψεις μου με βγάζει η στρικλή φωνή της κας Ρέιβενς. 'Νικ! Σε παρακαλώ δώσε και λίγη σημασία στο μάθημα. Σε μια εβδομάδα γράφετε διαγώνισμα και δεν θα πιάσετε ούτε τη βάση αν συνεχίσετε έτσι. Το γεγονός που έγινε μας τάραξε όλους αλλά κύρια Ντότζσον αυτό δε σημαίνει οτι δεν πρέπει να δείχνεις την κατάλληλη προσοχή στη Γεωγραφία.' Ένα αγόρι που κάθεται στο δίπλα θρανίο από εμένα γνέφει καταφατικά και άρχιζει να σημείνωνει,αυτά που έιχε γράψει η καθηγήτρια στον πίνακα, στο τετράδιο του.
Δεν ξέρω αν έφταιγε το κρύο αεράκι που εισέβαλε σαν αύρα στην τάξη ή οι σοβαρές αλήθιες που έμαθα σήμερα μα αυτά τα λόγια της κας Ράιβεση με έκαναν να αναρτιχιάσω. Ο Νικ το παιδί που έιχε αφήσει ένα γράμμα σρο ντουλαπάκι μου. Τον ήξερα. Φατσικά βέβαια, δεν θυμάμαι να του έχω μιλήσει ποτέ αλλά αυτός μοιάζει τόσο ταραγμένος. Τα κόκκινα μάτια του συμφωνούν απόλυτα με τη θεωρία μου. Τώρα που τον παρατηρώ καλύτερα καταλαβαίνω ότι είναι το αγόρι που ήταν στο νοσοκομείο με την Αγγελική το πρωί.
Ένας έκοφαντηκος ήχος με βγάζει από τον κόσμο τον αναμνήσεων μου και με τοποθετεί και πάλι στην πραγματικότητα. Αυτός ο ήχος είναι το κουδούνι που σηματοδορεί το διάλειμμα. Όλοι η μαθητές αποχωρούν από τη σχολική αίθουσα. Σηκώνομαι και εγώ και ακολουθώ την Αγγελική θέλω να δω τι πρόκειται να κάνει με την Λίλιαν και τον Μπράιαν. Θα δημοσιεύση την ηχογράφηση ή όχι. Η φίλη μου κατευθύνεται προς τις τουαλέτες. Μπαίνει μέσα και παίρνει μια βαθύα ανάσα σα να μην ανέπνεαι σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Πλησιάζει έναν νυπτήρα. Καθώς βρέχει το πρόσωπο της παρατηρώ τα παραμορφωμένα απο το κλάμα χαρακτηριστικά της. Μοιάζει τόσο κουρασμένη. Μαύροι κύκλοι τυλίγουν τα μάτια της σαν θυλιές που προσπαθούν να πάρουν την τελευταία πνοή ζώης κάποιου. Η ησυχία που υπήρχε τώρα καλύπτευαι από τους λυγμούς της. Μακάρι να μπορούσα να την αγγιξώ. Μα την πλησιάσω να την πάρω μια αγκαλία και μα της πω πως όλα θα περάσουν και πως δεν χρειάζεται να ανυσηχει για τίποτα. Μα δεν μπορώ.
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει μια ανρτική φιγούρα μπαίνει μέσα στις τουαλέτες. Η Αγγελική σηκώνεται. Πάω δίπλα της και νιώθω της καρδιά της να χτύπα πιο γρήγορα. Φοβάται. 'Μπα μπα μπα. Να έσα ασήμαντο εμπόδιο σε ένα μεγάλο σχέδιο.' Λέει το αγόρι. 'Μπράιαν με εκπλησεις. Συχνάζεις πιο πολύ στις γυναικίες τουαλέτες παρά στα Μαθηματικά.' Τον ειρωνεύεται η Αγγελικη.' Κόψε τα αστεία Αγγελική. Έχεις κάτι δικό μου και το θέλω πίσω.' 'Την αξιοπρέπεια σου μήπως. Έδω την έχασες όταν κορόιδευες την "κοπέλα" σου πίσω από την πλάτη της' . Ο Μπράιαν έκανε ένα βήμα μπροστά και της είπε:' Εγώ το κινητό σου θα το πάρω είτε μου το δώσεις με τη θέληση σου έιτε όχι. Θα προτιμούσα όμως τον εύκολο τρόπο.' ' Η μόνη απόδειξη ότι χρησιμοποιήσατε την Ιλεάνα είναι εδώ.' λέει θυμωμένα και δείχνει το κινητό της. 'Και οι πιθανότητες να το πάρεις στην κατοχή σου είναι μμμμ κάτσε να σκέφτω ... μηδαμινές.' Η φωνή του Μπράιαν σοβαρέβει το βλέμμα στο πρόσωπο του μοιάζει σαν να είναι χαραγμένο σε πέτρα. "Καλά τότε.' λέει ' Μάλλον προτιμάς τον δύσκολα τρόπο.', λέει και πλησιάζει με βαριά βήματα την Αγγελική.
Χωρίς να διστάσει την αρπάζει από τον λαιμό και την κολλάει στον τοίχο. 'Δώσε μου το κινητό σου' της λέει αγριεμένα. 'Ποτέ'. Είναι το τελευταίο πράγμα που λέει η Αγγελική πριν την αφήσει να πέσει αναίσθητη στο πάτωμα. Σκύβει πέρνει το κινητό από τα χέρια της και βγαίνει προσεκτικά από τις τουαλέτες και κλείνει την πόρτα χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Πλησιάζω γρήγορα την Αγγελικη. Ευτυχώς είναι ζωντανή. Μακάρι να μπορούσα να την βοηθήσω. Σηκώνομαι φοβερά θυμωμένη με τον Μπράιαν. Τον ακολουυώ για να δω τι άλλο είναι ικανός να κάνει. Φτάνει στη Λίλιαν και ακριβώς τότε ακούγεται ένα ουρλιάχτο από τις τουαλέτες. Ανακουφίζουμαι που βρήκαν την Αγγελική. 'Όλα υπό έλενχω.' Λέει στην Λίλιαν με ένα αηδιαστικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Της δείχνει το κινητό, την πλησιάζει και την φιλάει. Κάθονται σε ένα παγκάκι και κοίτουν το φορείο με την Αγγελική να φεύγει με ένα μοχθηρό χαμόγελο.

Γεια σας! Για δείτε ποιοί Λάζαροι αναστήθηκαν! Λοιπόν επιστρέψαμε και υποσχόμαστε πως θα βάλουμε τα δυνατά να ανεβάζουμε συχνά. Ωστόσο θελουμε και τη βοήθεια σας. Θα ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να πείτε σε φίλους σας με λογαριασμούς στο Wattpad να τσεκάρουν την ιστορία μας για να αποκτήσουμε όσο περισσότερο κοινό μπορούμε. Ευχόμαστε να απολαμβάνετε την ιστορία αυτή και μη ξεχνάτε να αφήνετε σχόλια. Φιλιααα😘😘😅