Her şey bazen o kadar anlamsız ki. Özellikle bir ölüm olduğunda, yakınlarımda. Ya da bir cinayet haberi izlediğimde. Düşünüyorum... Ben nasıl öleceğim? Ne zaman? Bilmiyorum, tahmin edersiniz ki. En çok da bu delirtiyor beni galiba.
Öldüğümü düşünüyorum... Tamam, her şey iyi güzel. Ne olacak peki? Ben ne olacağım? Aslına bakarsanız, benim olmadığım bir hayatı düşünemiyorum. Boşluğum haddinden fazla olacakmış gibi geliyor. Benim için tabii. Kimin umrundayım! Ne kadar acı!
İnançlı bir insan değilim, hiç olmadım. Belki küçükken olabilirim. Bir keresinde şeytana küfrettiğimi hatırlıyorum. Nasıl bir kafadaydım bilmiyorum. Kendimce çok inançlıydım, doğru yoldan sapmayacaktım... Hangi doğru yol? Her neyse. Belki inançlı olsaydım, bir tanrım olsaydı taptığım, ona sığınırdım. Ki yok.
İnsanlar sizi yargılar böyle durumlarda genelde. Peki o nasıl oldu, bu nasıl oldu? Evet kutsal kitaplarda, rivayetlerde vesaire bazı şeyler fazlasıyla mantıklı. Öyle de olmuş, oluyor olabilir. Anlatılan her şey doğrudur belki. Peki, ya değilse? Durum şu ki, benim bu konuda söyleyebileceğim akıllı teorilerim yok. İnanmak istediğim bir teori de yok. Öyle ya da böyle. Hah! İnançsızlığının bir sonucu yok.
Yine düşünüyorum. Sürekli. Kendimi bi karadeliğe hapsolmuş gibi hissediyorum. Beynim patlayacakmış gibi oluyor düşününce.
Diyorum ki, ibadet edeyim. Anlatılanlar gerçekse, cennet cehennem varsa, şeytanlar, melekler, sevaplar, günahlar filan. Ya gerçekten şeytanım bol ve beni istedikleri gibi idare ediyorlar ya da aklıma yatıramadığım bir şeyler var. Yapamıyorum. Bir süre idare ediyorum bir şekilde. Sonrası yine aynı.
Hem zaten yaptığım ibadet de inandığımdan olmayacak. Korktuğumdan olacak, sonrasından... Ne anlamı var? Kimi kandırıyoruz? Kendimizi mi, ibadet ettiğimiz Tanrı'mızı mı? Kimse kusura bakmasın, saçmalık! Çoğu böyle. Elbette kalben inanan vardır, ama çoğu cehenneme gitme korkusuyla yapıyor ne yapıyorsa. Bu gerçekten dindarlık mı oluyor? Neyse. Herkesin kendi hayatı. İstedikleri gibi yaşayabilirler. Bana dokunmadan...
Ölmekten korkuyorum. Kendimi çok cesur sanardım. Ki kaç kere intiharı denedim. Hayatın anlamsız olduğunu düşünerek... Ergenlikten olabilirdi. Gerçi, hâlâ öyle düşünüyorum. İnsan sonunu bilmediği bir hayatı nasıl yaşayabilir ki?
Birkaç kere kaza da geçirdim. Kaza da denmez de aslında. Ölüme yaklaşmak diyelim. Birinde ciddi ciddi ölmek üzereydim. Belki de son nefeslerimi alıp veriyordum ama her şeyini hatırlıyorum. O an dedim, "Ben galiba öldüm.". Nasıl bir şeyin ortasındaydım tarif edemem, ama koca bi' boşluk. Korktuğum da bu. Ölünce bir hiç olmak. Bir hiçlikte olmak.
Ve eğer Azrail varsa, onu gördüm. Hayallemiş de olabilirim, kim bilir. Gidip gelmelerim arasında yalvardım inanmadığım Tanrı'ya. "Şimdi değil," dedim, "lütfen daha sonra. Daha hiçbir şey yaşamadım."
Küçüktüm. Hiç bir şey yaşamamış olacak kadar. Ya olup olmadığını bilmediğim 'O' sesimi duyup bana acıdı, ya da daha vaktim gelmemişti. Bi' düzen varsa, ona göre işte... Kim bilir.
Bana sorarsanız inançlı olmak daha kolay. İnanmamak zor. Her şeyi inkar etmek... Belki saçmalık, belki de cesaret örneği. Mutlu muyum bu durumdan? Hayır. Kimler kimler beni inandırmaya çalıştı. Beceremediler. Hatta bazılarını ben bozdum.
Ateist değilim. Dinsizim belki. Allahsızım. Ama ateist değilim. Öyle olduğuma bile inanamıyorum be. Ve kimseye söyleyemiyorum. Aileme zaten söyleyemem. Öyle olduğumu biliyorlar az çok. Ama özellikle dile getirmem. En yakın arkadaşıma bile söyleyemiyorum. Bazen deniyorum, bu ruh halinde olduğum zamanlar. Çabalıyorum, saçmalıyorum, söylüyorum bir şeyler. Ama sonra ana fikre ulaşamadan bitiriyorum konuşmayı. Defalarca oldu bu. Ki beni gram yargılamayan tek insan. Sadece onun yanında kendimi rahat, huzurlu hissediyorum. İşte, ona bile... Olmuyor.
Bir iki saat öncesine kadar öyle huzurluydum ki. Hayal dünyamda... Beni mutlu eden iki kişi vardı bu aralar, kafamı çok meşgul eden. Bir de bir anime. İlk sezonunu bitirdim, tapılası bir şeydi. Bunu benim söylemem ne kadar doğruysa artık. Şimdi ne haldeyim... O kadar yoruldum ki. Yirmi yaşında bile değilim daha. Daha ne kadar sürecek bu saçmalık? Ben ne zaman tam anlamıyla huzur bulacağım?
Eğer bunları yazmasaydım, patlayacaktım.
