Jamie

Heden

Jamie haat haar leven. Waarom moest haar moeder haar nou precies hier naar toe sturen? Weggestopt in een huis in een soort wijk voor gekken, waar alles draait om regels. Een plek om te wennen aan het 'gewone leven' noemen ze het. Pfft. Alsof ze nog niet heeft ontdekt hoe hard het leven is. Daarnaast, hoe kan dit op het gewone leven lijken als de gevaren daarvan er niet zijn? Hoe moeten mensen hier dan leren omgaan met de verleiding van drugs en seks? Ze denkt terug aan de woorden van haar moeder. Jamie, beloof me dat je geen alcohol gebruikt. Luister altijd naar de psychiaters, psychologen en andere verstandige volwassenen. Verstandige volwassenen! Alsof zij niet volwassen is. Bovendien zijn die mensen die zich psychologen noemen ook niet altijd verstandig. En waag het niet de wijk uit te gaan zonder toestemming! Ja, je hoort het goed. Ze zit opgesloten. Samen met een groep krankzinnigen. Die vreselijke krankzinnigen. Deze wijk is nog niet eens het ergst, nee, het ergst zijn de mensen hier.

Ze deelt dit huis met drie anderen mensen. Twee daarvan heeft ze gisteren al kort ontmoet, Maya en Quinta, maar de derde heeft zich de hele dag verstopt op haar kamer. Wat een slappeling. Maar vandaag zal ze zich niet kunnen blijven verschuilen.

Jamie zucht nogmaals en loopt dan de trap af naar de keuken. Eten maakt alles beter. Zodra ze de kamer binnenkomt staat ze verbaasd stil. Aan de keukentafel zit een meisje, met haar rug naar Jamie toe. Haar kleding is compleet zwart, en haar donkerblonde haar zit in een knotje op haar hoofd vast. Het meisje zit in een gespannen houding, alsof ze elk moment iemand aan kan vallen. Dit moet Jamie's derde huisgenoot zijn. En jemig, wat een freak. Alleen haar achterkant zegt het al.

'Wie ben jij?' vraagt Jamie, op een bazige toon. Het meisje draait zich kalm om en kijkt haar recht in de ogen. Jamie schrikt. De koelte die uit haar ogen straalt is overweldigend. Jamie herstelt zich snel, hoewel er een huivering over haar vel trekt. Ze slaat haar armen over elkaar en zegt kattig: 'Krijg ik nog antwoord?'
De uitdrukking op het gezicht van het meisje verandert niet. Kil staart ze Jamie aan, zonder iets te zeggen. Jamie voelt zich ongemakkelijk. 'Hallo? Kan je niet praten of zo?' Als het meisje nog steeds niet reageert is ze het zat. 'Hey! Ik praat tegen je!' snauwt ze. Ze loopt met driftige stappen naar het meisje toe en probeert haar arm te pakken. In een oogwenk staat het meisje op en ontwijkt Jamie's hand. Geschrokken zet Jamie een stap naar achter.

'Mijn naam is Jennifer,' zegt het meisje, 'en ik hou niet van aangeraakt worden.' Jamie heeft zich weer hersteld. Er is iets vreemds met dat meisje, maar ze kan er de vinger niet op leggen. Minachtend went ze zich tot Jennifer. 'Fijn, ze hebben me met een idioot opgezadeld.' Niet dat ze dat niet verwacht had, dacht ze er achter aan. Het zit hier vol met idioten. Haar opmerking lijkt Jennifer niet te deren, want ze verrekt geen spier.
'En hoe heet jij?' vraagt ze in plaats daarvan kil aan Jamie. Jamie kijkt haar arrogant aan.
'Jamie-Lynn, maar iedereen zegt Jamie. Ik ben 19 jaar en zit hier onder dwang. En ik heb totaal geen behoefte aan jou als vriendin.'
Emotieloos kijkt Jennifer terug. 'Dat mag jij vinden.'

Emotieloos, dat is het. Geen enkele emotie wordt duidelijk in Jennifer's gezicht, houding of stem. Het is bizar. Bij iedereen zijn er emoties te zien, ontroering, blijdschap, getroffenheid, irritatie, noem maar op. Maar niets van dit alles komt voor bij het meisje dat nu voor Jamie staat. Ze is niet te peilen.

Jennifer gaat weer zitten en eet uit een kommetje muesli. Besluiteloos staat Jamie naast de tafel, totdat ze met een zucht tegenover haar gaat zitten. Jamie verbreekt als eerste de ongemakkelijke stilte. 'Dusss... Waarom zit jij hier?' vraagt ze.
Jennifer kijkt haar kort aan. 'Ik ben ontvoerd, net als jij en die andere twee meisjes die hier zitten.'
O ja. Dat ontvoerd-probleem. Nog een reden om haar leven te haten, denkt ze. En haar moeder natuurlijk. Jamie is immers niet ontvoerd. Een stemmetje in haar hoofd denkt daar anders over, en klinkt boven haar gedachten uit. Je was het anders niet helemaal eens met het verlaten van de stad. Geen ontvoering, hm?

'Ik ben niet ontvoerd,' zegt ze, feller dan de bedoeling was. 'Ik ben vrijwillig met mijn toenmalige vriendje meegegaan. Mijn moeder heeft alles verdraaid.'

Er volgt een lange stilte. Een stilte waarin allemaal gedachten door elkaar dwarrelen in Jamie's hoofd. Want hoe oppervlakkig het ook lijkt, haar leven is toch ingewikkelder dan op het eerste gezicht...

---

Het eerste hoofdstuk is binnen! Ik had eigenlijk al veel eerder willen schrijven, maar school deed vervelend... :( Ik heb nu een beetje stress om de deadline van de Challenge, aangezien ik belachelijk lang over dit hoofdstuk heb gedaan. Maar ja, zelfs al is het niet op tijd af, het verhaal blijft bestaan. Ik wil het niet afraffelen, dus ik wil de verhaallijn ook niet inkorten...

Geniet in ieder geval van het verhaal, en hopelijk weer tot snel!

Imre ♠