Jamie

Heden

Een aantal dagen na de ontmoeting met Jennifer zijn Jamie, Quinta, haar broer Lucas, Jennifer en haar zusje Allison aan het shoppen. Op dit moment staat Jamie tegen een muur aangeleund terwijl de anderen bij de paskamers zijn. Jamie houdt met heel veel moeite hyperventilatie tegen. Nog geen minuut geleden was ze bij de anderen, waar Jennifer in een jurk met blote rug haar littekens liet zien. De wonden waren afgrijselijk, groot en dik. Op de een of andere manier doet het Jamie veel pijn om ze te zien. Ze dacht meteen terug aan haar vader, zijn klappen, de pijn die hij haar aan had gedaan, mentaal en lichamelijk. Jamie kokhalst en een traan ontsnapt uit haar oog. Waarom heeft iedereen medelijden en respect voor Jennifer, en niet voor haar? Ze voelt zich zo alleen en vergeten. Het lijkt alsof iedereen almaar over haar heen kijkt, en denkt dat zij alleen maar die bitch is, een verwend meisje met rijke ouders. En dan het tegenovergestelde: Jennifer, die zo asociaal is als maar kan, en toch enorm gewaardeerd wordt door haar huisgenoten. Waarom is dat? Wat doet Jamie verkeerd? Ja, ze kan wel eens onaardig zijn, maar dat is alleen om afstand te bewaren. Ze huivert. Anders krijg je weer zulke ervaringen zoals toen ze negen was, haar eerste aanvaring met jongens met foute bedoelingen.

Jamie veegt woest haar tranen weg. Ze zal eens laten zien wat ze waard is! Met haar hoofd geheven loopt ze de ruimte weer binnen. Direct ziet ze dat Jennifer nog steeds haar rug aan het showen is. Dat arrogante wijf, ze wil alleen maar aandacht. Met haar fijne leventje. Jamie durft te wedden dat ze liefdevolle ouders heeft en nog nooit op straat heeft hoeven slapen, ondanks haar ontvoering.

'Gadverdamme, bedek dat alsjeblieft,' snauwt Jamie. 

Allison schenkt haar een dodelijke blik. 'Mond dicht, Jamie.'

Zie, daar wordt ze alweer afgescheept als een irritante hond. Jamie wijst naar Jennifers rug. 'Maar dat ziet er vies uit.'
'Jou in lingerie zag er nog een stuk viezer uit, maar wij doen ook niet zo achterlijk.'

Jamie kan wel janken. Haar poging van eerder om op te vallen was volledig mislukt. Waarom haat iedereen haar altijd? Ze verlangt naar haar moeders armen, die haar warm en veilig houden. Nee. Ze is helemaal klaar met haar moeder, ze haat haar. Haar moeder heeft er voor gezorgd dat ze hier kwam, en dat vergeeft Jamie haar nooit meer. 

Jamie verdringt de aankomende tranen in haar ogen. 'Ja, lach maar! Lach mij maar weer uit.'

Allison trekt haar wenkbrauwen op. 'Ik snap niet waarom jij nu zo kwaad bent. Jij beledigt Jen en maakt haar belachelijk om iets waar zijn niets aan kan doen. En daarbij overdrijf je ook nog eens enorm.'
Het liefst zou Jamie nu gewoon wegrennen, naar... Tja, waarnaar toe eigenlijk? Thuis haten ze haar, in deze wijk haten ze haar. Wie haat haar niet? Ja, Morris hield van haar, maar niet op de manier die ze het liefst wilde. Alhoewel, het is meer dan de rest van de wereld doet. Misschien moet ze inderdaad naar hem toegaan en de zogenaamde ontvoering door hem vergeten.
Allison kijkt haar nog steeds uitdagend aan. Woest stormt Jamie de paskamers weer uit, waarbij ze in het voorbijgaan Allison nog een duw geeft met haar schouder. 

Jennifer kleedt zich weer terug om en even later zitten ze op een terras een ijsje te eten. Jamie staart nors voor zich uit en hoopt dat ze snel weer naar huis gaan.
'Ik vind dat je Jennifer je excuses aan moet bieden,' zegt Allison tegen Jamie.
'Ik moet helemaal niets,' antwoordt Jamie kil.
'Waarom ben jij zo'n bitch?'

Allisons woorden komen aan als een klap in Jamie's gezicht. Niemand mag haar een bitch noemen, dat is ze niet. Ze is niet zo oppervlakkig als een meisje dat er alleen op kickt anderen pijn te doen. Een vervelende gedachte schiet door haar hoofd. Weet je wel zeker dat je niet zo'n meisje bent?

'Hoe noemde je mij?' gromt Jamie.
Allison antwoordt koeltjes. 'Een bitch.'
Jamie's woede raast door haar heen, alle opgekropte emoties van de dag moeten eruit. 'Jij weet helemaal niets over mij! Dus ga niet dingen zomaar over mij lopen roepen.'
'Ik weet hoe jij je gedraagt en je gedraagt je als een bitch,' zegt Allison nonchalant.
'Noem me geen bitch.'
'Ik noem je een bitch als jij je als een bitch gedraagt, zoals nu. Bitch.'

Jamie snuift. 'Als jij zo doorgaat, dan sla ik jou zo hard-'
Jennifer onderbreekt haar. 'Nee.'
Verbaasd kijken Allison en Jamie haar aan. Jennifer gaat verder. 'Jij gaat Allison niet slaan.'
Demonstratief doet Jamie haar kin omhoog. 'Oh, en wat ga jij eraan doen?' Als Jennifer niet reageert zegt ze spottend: 'Praatjes... Alleen maar praatjes.'

Ontsteld schud Quinta haar hoofd. 'Lok het niet uit,' fluistert ze Jamie toe.
Jamie grinnikt honend. 'Ach, zij doet niets. Zij is net een kasplantje. Helemaal gebroken bij haar ontvoering.' Bij het laatste maakt ze een overdreven pruillip en knippert hevig met haar wimpers.
Allison en Jennifer kijken haar woest aan. 'Jij kan beter naar huis gaan,' zegt Allison scherp.
Jamie schudt haar hoofd smalend. 'Nee, ik blijf lekker hier.'
'Jij bent een tyfushoer!' roept Allison terwijl ze opspringt. 'Geen wonder dat je geen bezoekers hier krijgt, niemand mag jou!'

Jamie hapt naar adem. Allison weet haar vinger precies op de zere plek te leggen. De energie die door Jamie's lichaam stroomt komt tot een uitbarsting en ze haalt uit naar Allison. In een oogwenk staat Jennifer echter op en grijpt haar hand uit de lucht. Ze maakt een vreemde manoeuvre en ineens ligt Jamie in de houdgreep, met haar borst pijnlijk op de tafel gedrukt. Een stekende pijn gaat door haar onderarm als Jennifer er een draai aan geeft.

'Ik zei nog: jij gaat Allison niet slaan,' zegt het meestal zo emotieloze meisje dreigend. Emoties wat betreft woede kan ze blijkbaar uitstekend tonen, denkt Jamie bitter.
Ze slaakt een kreetje van pijn en Jennifer laat haar los. Jamie wrijft met een gepijnigd gezicht over de zere plekken op haar arm.
Allison kijkt haar ijskoud aan. 'Ga naar huis.'
Dat laat Jamie zich nu geen twee keer meer zeggen. Ze draait zich om en loopt weg. Ze vangt nog net een zin op van Quinta: 'Wat is haar probleem? Ik bedoel... Die spoort niet hoor!'

Jamie begint te rennen. Haar wangen raken doorweekt van de tranen die constant uit haar ogen storten. Dit is weer een bewijs van hoe erg de wereld tegen haar is. Als er een god bestaat, is hij zeker weten een sadist. Waarom zou hij haar anders zo'n rotleven geven? In de steek gelaten door haar moeder, mishandeld door haar vader, de rest van haar mislukte leventje. Zelfs toen ze dacht dat ze eindelijk iemand had gevonden die van haar hield bleek alles bedrog te zijn.
Jamie rent door tot ze niet meer kan. Uitgeput laat ze zich uiteindelijk op een bankje vallen. Ze zakt in elkaar en klemt haar armen om zichzelf heen. Gelukkig heeft ze zichzelf nog. Ze zal het zelf wel weer regelen, zoals ze altijd heeft gedaan.

'Hé,' onderbreekt een zachtaardige stem haar gedachten.
Jamie tilt langzaam haar hoofd op. Voor haar staat een lange jongen met bruin haar. Zijn ogen vallen meteen op door de groene kleur en hij heeft lichte flaporen. Het is niet de knapste jongen die Jamie ooit gezien heeft, maar toch, het heeft zo zijn charme. Flink wat charme, om precies te zijn.

Ineens is Jamie zich er sterk van bewust dat zij er zelf vreselijk uit moet zien, aangezien ze geen waterproof mascara op heeft gedaan deze ochtend. Ze stelt zich voor hoe haar gezicht onder de make-up zit en ze hoopt maar dat de jongen het niet erg vindt.

'Hé,' zegt ze terug.
De jongen gaat naast haar op het bankje zitten. 'Problemen?'
Jamie haalt haar schouders op.
De jongen knikt begrijpend. 'Wie heeft ook geen problemen in deze wijk, hè. Om de een of andere reden zit het hier vol met mensen met problemen.'
Jamie kan een grijnsje niet tegenhouden. 'Zeer vreemd,' zegt ze, waarmee ze zichzelf verbaasd. Wat was dat voor een vriendelijke toon?
'Zin om wat te drinken in een cafeetje in de buurt?'
Jamie wordt helemaal warm van binnen. Deze jongen doet iets met haar, en het bevalt haar wel.
'Graag. Wat is je naam?'

'Rico.'

---

Hey allemaal,
Ik was weer lekker op dreef! Morgen hoop ik nog twee hoofdstukken te maken, en dan is het verhaal officieel af...
Ik had zelf echt medelijden met Jamie bij het schrijven van het hoofdstuk. Wat doe ik haar aan...😂 Ik vond het wel heel bijzonder om te merken dat het een heel ander gevoel geeft bij deze gebeurtenis, want bij Wanneer het masker breekt was Jamie vooral gemeen en nu ook zielig😌
Nou ja.. ik hoop dat jullie weer van dit hoofdstuk van 1498 woorden hebben genoten!

Weer tot morgen,
Imre❤