Jamie

Verleden

13 jaar eerder
'Jamie, kom nou gewoon slapen,' fluisterde Zara geïrriteerd. Eigenwijs schudde Jamie haar hoofd. Ze stond met haar oor tegen de deur naar de keuken, waar haar ouders fel aan het ruziën waren. Haar zus, Zara, stond halverwege de trap wild gebaren te maken om Jamie mee te krijgen. Jamie deed alsof ze het niet zag.

'Nou, dan moet je het zelf maar weten,' snauwde Zara. Lichtvoetig sprong ze de trap op, waar Liam zenuwachtig stond te wachten. Zara nam haar broertje mee naar de slaapkamer, terwijl ze Jamie liet staan. Jamie was vastbesloten zichzelf te bewijzen. Zij was net zo stoer als haar grote broer en zus! Ingespannen luisterde ze haar ouders af.

'Godverdomme, jij tyfuswijf!' schreeuwde haar vader.
De zachtere stem van haar moeder bracht er wat tegenin. 'Dave, alsjeblieft... Ik hou van haar, ik kan er niets aan doen. Geef me een kans..'
'Een kans?! Waarom zou ik jou een kans geven? Je hebt me bedrogen, vuile slet! En niet eens voor een knappe man, nee, voor één of andere hoer!'
'Dave...' Jamie's moeder klonk steeds wanhopiger.
'Jezus, hou eens op met dat ge-Dave. Alsof je daar ook maar iets mee opschiet!'
Plotseling klonk er allemaal lawaai. Jamie herkende het geluid van een omvallende stoel. Een 'pets'-geluid weerklonk door de ruimte, waarop een gepijnigd kreetje van haar moeder volgde. 

'En nu opzouten! En denk maar niet dat je de kinderen ooit nog te zien krijgt!'
Gehaaste voetstappen kwamen naar de deur waartegen Jamie stond, snel drukte ze zich tegen de muur. Nog geen seconde later vloog de deur open en stormde haar moeder huilend en met haar hand tegen haar wang langs. Ze rukte de voordeur open en voor Jamie het wist was had haar moeder het huis verlaten. Gerinkel van glas klonk in de keuken. Jamie stelde zich voor hoe haar vader op dit moment met zijn flesje bier — een bruin flesje, met rood etiket — op de bank plofte, vol haat jegens haar moeder. 

Een huivering verspreidde zich over haar hele lichaam. Voorzichtig sloop ze de trap op en sloeg de kamer in waar Zara en Liam al op hun bedden lagen. Jamie kroop ook onder haar dekens, de onderste van het stapelbed. Ze wist dat haar broer en zus nog wakker waren — niemand zou kunnen slapen met dat geruzie op de achtergrond — maar ze negeerden hun kleine zus volkomen.

Jamie deed haar ogen dicht. Ze kon de slaap echter niet vatten. Het conflict tussen haar ouders bleef door haar hoofd spoken. Zou haar moeder nog terug komen? Haar vader had gezegd van niet.. Wat zou haar moeder precies hebben gedaan? Was ze verliefd geworden op een andere vrouw? Als dat het was snapte Jamie wel waarom haar vader zo boos was. In de zes jaren waarin ze haar vader had gekend, was het haar wel duidelijk hoe hij over homoseksuelen dacht. Hoe vaak had haar vader homo's wel niet verrot gescholden? Ze kon zijn tirades nog goed herinneren - bijvoorbeeld een keer tijdens het journaal:
'Die kloteflikkers! Niet te vertrouwen gewoon. En oh, daar heb je ook al een neger. Die twee spannen samen, ongetwijfeld. En ik durf te wedden dat ze het met elkaar doen 's avonds. Walgelijke criminelen.'

Zou Jamie's moeder nu ook zo zijn? Jamie dacht van niet. Haar moeder was helemaal niet vies, en ze hield zich altijd aan haar woord. Gisteren had ze bijvoorbeeld een extra grote stroopwafel gekocht voor Jamie, precies zoals ze beloofd had. Een glimlach verscheen op Jamie's gezicht bij de gedachte eraan. Toen betrok haar gezicht weer. Want haar moeder was weg. En volgens Jamie's vader zou haar moeder Jamie, Zara en Liam niet meer mogen zien.

'Zara?' vroeg Jamie zachtjes. Ze voelde zich alleen, en wilde graag gerustgesteld worden door iemand.
'Jamie, ga slapen,' zei Zara geïrriteerd. Verdrietig draaide Jamie zich om en staarde naar de muur. Ze wilde gewoon naar haar moeder toe.

---

Hallooo,
Sorry dat het hoofdstuk zo kort is. Ik vond het een goed einde voor het hoofdstuk. Ik zit heel erg krap met de tijd, volgende week zondag moet het verhaal af zijn en ik heb het ook nog eens druk met huiswerk...
Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden!

Imre♣♥