Jamie

Toekomst

1 jaar en 2 maanden later
'Ja, het is nu wel duidelijk hoor!' roept Jamie geïrriteerd. Ze ziet Rico teleurgesteld kijken en verandert meteen van toon.

'Sorry, ik ben gewoon zo zenuwachtig,' zegt ze zacht. 
Een glimlachje verschijnt op Rico's gezicht. Hij spreidt zijn armen en trekt Jamie in een knuffel. 'Onthoud gewoon dat ik trots op je ben, oké? Dan komt het vast wel goed.'
Nerveus grinnikt ze. 'Wat zou ik toch zonder jou moeten...'

Jamie zei het dan wel als een grapje, ze weet dat het eigenlijk waar is. Zonder Rico zou ze nergens zijn gekomen. Nadat ze hem heeft ontmoet is er iets in haar veranderd. Ze begon te beseffen wat ze deed, wat ze zei, en wat voor effect dat had op anderen. Maar het laatste zetje kwam van Angela. Als ze de oma van Jennifer en Allison (a/n Voor de mensen die Wanneer het masker breekt niet hebben gelezen: Allison is het zusje van Jennifer) niet had ontmoet, was Jamie zich nooit anders gaan gedragen. Angela liet haar inzien wat Jamie voor zichzelf verborgen hield: de waarheid. Uren lang hebben ze gepraat, en toen Jamie wegging was ze een heel ander mens. Natuurlijk was ze niet meteen het sympathiekste meisje van de wereld, maar ze deed haar best. Een jaar vol gesprekken met psychologen — waar ze inmiddels meer respect voor had — volgde, en bracht een hoop drama met zich mee. En al die tijd was Rico Jamie's grootste steun. Het kost Jamie veel moeite niet terug te vallen op haar oude gewoonten, met het afsnauwen van mensen. Zeker als ze zich eenzaam voelt gebeurt het nog regelmatig dat ze onaardiger is dan ze wil zijn. Ze mist haar familie, de verbondenheid van toen ze klein was. Contact heeft ze niet meer met ze, maar daar gaat vandaag verandering in komen.

Sinds Jamie's moeder haar in het huis vol idioten — pardon, getraumatiseerde mensen — heeft gestopt hebben ze niet meer met elkaar gepraat. Eerst kwam dat doordat ze ruzie hadden, daarna durfde Jamie haar moeder eigenlijk niet meer onder ogen te komen. Toch weet Jamie ook wel dat ze elkaar niet kunnen blijven ontlopen; hun band is nooit echt goed geweest, maar ze blijven familie.
En nu is het moment dus aangebroken. Jamie en haar moeder hebben afgesproken in het park, een paar wijken verderop. Gespannen haalt Jamie haar hand door haar haar en kijkt op de klok. 'Tijd. Ik ga,' zegt ze met afgeknepen stem. Ze haalt diep adem, glimlacht nogmaals naar Rico en loopt dan de kamer uit. 'Doeg!' roept ze. Rico roept iets soortgelijks terug, waarna Jamie vertrekt. Ze gaat lopend naar het park, en heeft dus nog tijd om zichzelf moed in te pompen. Ze denkt terug aan wat Angela zei, toen ze gisteren belde: 'Je moeder houdt van je, denk daaraan. Ze heeft je nooit pijn willen doen, en jij haar ook niet. Dat is toch gebeurd, maar zolang jullie dat inzien weet ik zeker dat jullie het uit kunnen praten.'

Op het moment zelf hadden Angela's woorden Jamie gerustgesteld, maar nu veroorzaken ze juist nog meer onrust in Jamie's hoofd. Ze heeft haar moeder behoorlijk pijn gedaan, en ineens vraagt ze zich af of ze dat wel onbedoeld deed. Het was niet zo dat ze niet doorhad dat ze haar moeder kwetste. Jamie zucht diep. Ze hoopt dat het snel achter de rug is, en dat zij en haar moeder het er niet meer over hoeven te hebben.

Veel sneller dan verwacht komt ze aan bij het park. Haar adem stokt als ze ziet dat er een vrouw op het bankje bij de ingang zit. Snel glipt ze achter een muur. Ze ademt een paar keer diep in en uit en gluurt dan langs het muurtje. Haar moeder lijkt al net zo zenuwachtig als Jamie. Ze zit in het midden van het bankje en kijkt zoekend om zich heen. Ze frunnikt met haar handen aan haar broek. Jamie voelt tranen opkomen als ze haar moeder zo ziet zitten. Ze vermant zichzelf, ze wil niet huilend aankomen lopen.

Langzaam telt ze tot tien en zodra ze bij tien aangekomen is loopt ze met kordate stappen naar de ingang van het park. Haar moeder kijkt opgelucht als ze Jamie ziet. Een paar meter voor het bankje blijft Jamie stilstaan. Haar onderlip begint te trillen. Ze wordt overspoeld door emoties. Ze is blij, bang, boos, verdrietig... Haar moeder komt naar haar toe. Het valt meteen op dat Jamie inmiddels een stuk groter is dan voor al het gedoe met de ontvoering. Ze steekt hoog boven haar moeder uit als ze elkaar omhelzen. Jamie legt alsnog haar hoofd in haar moeders hals. Haar schouders schokken en tranen druipen op de schouder onder haar. Minuten lang blijven zo staan, beide huilend.
'Het spijt me zo,' fluistert Jamie's moeder uiteindelijk.
'Mij ook, mama. Ik hou ontzettend veel van je.'

Als Jamie die avond in bed gaat liggen is ze zielsgelukkig. Zij en haar moeder hebben het volledig bijgelegd en een gezellige middag gehad. Ze hebben alweer een vervolgafspraak, en haar moeder heeft het telefoonnummer van Liam gegeven. 

Jamie krult zich om Rico heen. Ze is zo blij met hem. En met alle andere mensen op de wereld. Ze is zo blij met de wereld. Ze glimlacht tevreden, en met diezelfde uitdrukking valt ze even later in slaap.