The Moongodess ~ DUTCH

#2

(A/N) alle namen (behalve Lune, in dit verhaal zijn goden, bijvoorbeeld Noorse, Keltische... etc.) Later zal er een lijst met de namen komen + de goden. Veel plezier met het lezen van dit (best) lange hoofdstuk!

------------------------

Ik til haar op en begin de lange klim, de bergen in.
~~~~~~~~~~~

Lune
Ik open langzaam mijn ogen. Ik voel dat ik op een zachte ondergrond lig, veel zachter van waar ik in slaap ben gevallen. Ik lig ergens anders, niet meer in het bos. Ik schiet overeind, en word zachtjes terug geduwd door een vrouw. Ze ziet er aardig uit en kijkt me aan met een lieve glimlach. Ik word er rustig van. 'Het lijkt me beter als u even blijf liggen. U moet rusten en aansterken.' Zegt de lieve vrouw.

'Wat is er gebeurt?' Vraag ik. 'De Alpha heeft u gevonden in de bossen. U was zwaar ondervoed en op het randje van de dood.' Antwoord ze. 'Waarom zou een Alpha een rouge redden?' Vraag ik. Normaal houden Alpha's totaal niet van Rouge's. 'Deze Pack bestaat uit rouge's. Zelfs de Alpha is een rouge. Ik ben Diana trouwens.' Ik laat het allemaal even op me inwerken.

Dan besef ik dat ik me nog moet voorstellen. 'Ik ben Lune.' Stel ik mezelf voor. 'Hoi Lune, mooie naam.' Ik bloos een beetje, ik kan nooit zo goed om gaan met complimentjes. 'Dankje' zeg ik vlug. 'Blijf maar even liggen, ik ga de Alpha informeren dat u wakker bent' zeg de vrouw en ze staat op. 'Diana?' 'Ja?' 'Zeg alsjeblieft je' Diana begint te lachen. 'Zal ik doen'. Ze gooit een appel naar me toe en loopt weg.

Nadat ik de appel heb opgegeten ben ik in slaap gevallen. Ik had niet door hoe moe ik was. Ik word wakker door mensen die praten buiten de tent. 'Hoe gaat het met haar?' Hoor ik een onbekend persoon vragen. 'Wel goed hoor, ze zal alleen moeten aansterken.' 'Ik zou graag wat meer over haar willen weten. Zorg dat ze zo snel mogelijk op haar voeten staat, ik wil haar graag beter leren kennen en haar een rondleiding geven door de stad.' hoor ik de onbekende stem weer zeggen. 'Oke meneer.' 'Je hoeft me geen meneer te noemen Diana, noem me maar gewoon Llyr.' De onbekende man heet dus Llyr. Ik gok dat hij de Alpha is. 'Oké Llyr.' 'Dat is beter. Ik ga nu even naar binnen.' 'Oké men.... Uhm Llyr. Ik ga even wat medicijnen halen.' Ik hoor hem even grinniken 'Oké Diana.' 'Doei' 'doei' ik hoor hem naar binnen lopen en kom overeind. Ik zie meteen aan zijn kleding dat hij inderdaad de Alpha is. 'Hoi meneer.' Zeg ik voorzichtig. 'Hoi, Lune toch? Welkom bij The Moonlight Pack.' 'Dankje' mompel ik. Ik weet zijn naam wel maar ik durft het niet te zeggen, dadelijk ziet hij mij aan voor een luistervink. 'Ik ben Llyr.' Ik knik klein ter bevestiging. 'Hoe gaat het?' Vraagt hij. 'Goed hoor. Ik heb nog een beetje honger maar dat komt vast wel goed'. Antwoord ik eerlijk. Ik heb echt honger. 'Heb je anders zin om met ons mee te dineren? Dan kan je meteen Dylan ontmoeten, mijn zoon. Hij is ook 17 dus dan kunnen jullie vast vrienden worden.' Zegt hij. 'Graag! Ik ben 16 trouwens.' zeg ik grinnikend. 'Owh sorry' zegt hij een beetje beschaamd. 'Maakt niks uit' Zeg ik. 'Ik ga weer naar de roedel.' 'Oké meneer.' Tot vanavond!' Zeg ik blij. Misschien iets té blij. 'Tot vanavond' antwoord hij en hij loopt weg.

Dan denk ik aan Máni, mijn wolf, en probeer haar te bereiken. 'Máni?' Vraag ik via mijn gedachtes. 'Ja?' Krijg ik als antwoord. Ik zucht uit opluchting. 'Waar was je?' 'Volgens mij had je me buitengesloten...' 'Owh sorry, ik had het zelf niet eens door...' 'maakt niet uit. Ik ben al lang blij dat ik er weer ben.' 'Ik ben ook blij dat je er weer bent Máni.' 'Lune?' 'Ja?' 'Wanneer kunnen we weer rennen?' Vraagt ze voorzichtig. 'Sorry Máni. Ik heb geen idee. Zo snel mogelijk oké? Ik mis het ook.' 'Oké Lune.'

Dan komt Diana binnen. 'Hey' zegt ze 'hey' antwoord ik. 'Hoe was hij?' Ze doelt waarschijnlijk op Llyr. 'Goed hoor, ik dineer vanavond met hem en Dylan.' Ze kijkt verbaast. 'Dat is nog nooit gebeurd. Niet zo snel in ieder geval.' Zegt ze, met lichte verwarring op haar gezicht. 'Trouwens, Llyr zijn vrouw dineert hoogstwaarschijnlijk mee.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet niet waarom, maar hij nodigde mij gewoon uit. Om zijn zoon, Dylan te ontmoetten. 'Rust maar even. Ik maak je wel wakker voor het avondeten, dan kan je je even klaar maken.' 'Waarmee? Ik bedoel, ik heb geen spullen bij...' 'daar zorg ik wel voor.' Zegt Diana met een glimlach. 'Oké' antwoord ik, en Diana loopt weg. 'Waarom zouden wij zo bijzonder zijn?' Vraagt Máni. 'Ik heb geen idee..'

-----------------------
Dit was het 2de hoofdstuk dan al weer!

Ciao!