Karanlığın Peşinde

Bölüm 5

Zarfın içindeki yazıyı okuduktan sonra annemin katili olan bu kişi veya kişilere daha çok sinirlendim. Keşke o an fabrikaya gitseymişim şimdi annem hayatta olurdu. Annem benim yüzümden öldü. Yine gözümden yaşlar akmaya başladı. Hemşire bana iğne yaptıktan sonra sakinleştim. En azından başım dönmüyordu. Ben gerçekten güçlü bir kızım. Babamın ölümünde de annemle çok üzülmüştük ama ben kendimi annemden daha hemen toparlamıştım.

 Annemin öldüğü şokunu üzerimden atamıyorum,delilerce ağlamak istiyorum ama annem boş yere öldü. Ne kadar üzgün olsam da bir yandan çok öfkeliyim. Katilin tek kişi olmadığını düşünüyorum. Çünkü olaydan önce iki kişiyi fabrikaya girerken görmüştüm sonra ise beni banyoda iken hızla itip kaçan kişiyi biliyorum. Şu anlık üç kişi şüpheli. 

Annemden ne istiyorlar? Benden ne istiyorlar? Bu kişiler kim? Mantıklı düşünmeye çalışıyorum fakat bir sonuca ulaşamıyorum. Annemin cenazesi yarın olacak. Kapının dışında bekleyen komşumuz Sevgi Teyze ve kocası, yarın mahalledeki herkese iletecek. Sağ olsun beni yalnız bırakmadılar. Hemşireye,komşumuzun da içeri,benim yanıma gelmesini söylemesini istedim. Hemşirede komşumuzu çağırmaya gitti. Odanın kapısı açıldı ve komşumuz Sevgi Teyze ve eşi,içeriye girdi. Tekrardan baş sağlığı dilediler ve beni teselli etmeye çalıştılar. Sağ olsunlar çok iyiler,çokta severim onları. 

"Şimdi ne yapacaksın İzem,kiminle kalacaksın?" diye sordu Sevgi teyze.

"Bilmiyorum Sevgi teyze ailemde yok.Biliyorsun uçakla seyahate giderken bir aksilik yaşandı ve uçak düştü. Maalesef ailemden geriye kimse kalmamıştı. Biz ise babamın hastalığından dolayı seyahate katılamamıştık. Şimdi ise ne annem yanımda ne de babam.Artık tekim,kiminle yaşayacağımı bilmiyorum."

"İzem tabi istersen,bizimle kalabilirsin. Biz sizinle 5 yıldır komşuyuz. İç içeydik hep sizinle. İzem ben senin baban sayılırım kızım. Lütfen çekinme. En azından bir meslek sahibi olana kadar bizde kalabilirsin."

"Çok teşekkür ederim Ahmet amca. Şu an için en iyi fikir."

Neyse ki beni sahiplenen bir komşumuz var. Babamla annem çok samimiydiler,komşumuzla. Bu yüzden hatır yaptılar galiba. Polislerin yanına gideceğimi söyleyip odadan ayrıldım. Polislerin yanına gittim ve bir gelişme var mı diye sordum. 

"Kamera kayıtlarına baktık. Dediğiniz gibi "01.10" civarı fabrikaya iki kişi girmiş. Bu iki kişi bir beden taşıyor. Bu beden büyük ihtimalle annenizin bedeni. Hızlıca fabrikaya giriş yapıyorlar. Sonra ise "02.50'de" fabrikaya diğer iki kişiden daha uzun boylu biri giriyor ve elinde bıçağa benzer bir alet var. Şu anlık böyle. İzleri sürmeye devam ediyoruz."

Yine ağlamaya başladım. Bu korkunç. Ben evdeyken nasıl annemi kaçırıyorlardı. Nasıl evimize girmişlerdi. Canım annem bir daha onu göremeyecektim. Onu şimdiden çok özlemeye başladım. Bir hışımla dışarı çıktım. Öfke patlaması yaşıyordum.Derin bir nefes aldım. İçimden bir ses bu olayların sadece bir başlangıç olduğunu ve devamının geleceğini söylüyor. Ne yapacağım konusunda bir fikrim yok. Polislere söyledim ama ben intikamımı almadan o katillere rahatlık vermeyeceğim. Artık kimsenin bilmediği karanlık tarafıma geçiş yapacaktım. Annemin katili olanlar,beni tehdit edenler nasıl biri olduğum konusunda bir fikirleri yok. Artık kaybedeceğim bir şey yoktu. Herkes korkmalı artık benden. Ne demişler;

Bir insanın kaybedecek bir şeyi olmadığı zaman ondan korkun. Onun yapamayacağı hiçbir şey yoktur.

Eskiden tamamen kapattığım karanlığımı yeniden açacağım. Bu sırrı sadece onlar biliyor. Gözyaşlarımı sildim,kendimi toparladım.

Karanlık İzem Toksu'ya hoş geldiniz. 

*Bölüm ile ilgili yorum atarsınız,oylarsanız sevinirim.*