feels of esma&alp

başını sol yanına yaslamak

Bahar'ın cenazesi bir nevi sonbahardı.Hissiz, ruhsuz, mutsuz bir sürü insan bir tabutun başındaydı.
Alp, Fatih'e bakıp içinin parçalanmasını seyretti kısa bir süre.
Sevdiği kız, belki de hayatının bir bölümünün mutluluğu yoktu artık Fatih'te..Yanında olduğunu belli edercesine sırtını sıvazladı Alp, ama nafile...Yaşamadan kim bilebilir zaten?

Dün Fatih'le konuşurkenki çaresizliği geldi aklına, çünkü ne yarının ne de dakikalar sonrasının garantisi vardı hayatta.
Kötü şeyler yaşadığı için güçlü olsa da, kimse gibi o da kaldıramazdı böyle bir şeyi.
Kalbi her zamankinden daha hızlı atıyordu, belki de üzüntüden.Yanında ağlayan Esma'ya baktı, az önce içinden geçirdiklerini düşününce yavaşça elini tuttu...Kimseyi son görüşü olmasını istemezdi ama ona hissettirmeden devam da edemezdi.
Bunu hem senin yanındayım der gibi hissettirmek, hem de senin elini sonuna kadar tutacağım demek için yapmıştı.
Bahar'a vedada...
Esma içinden geçirdi,
Yaprak döker bir yanımız,
Bir yanımız bahar bahçe...'
Ne doğru şiirmiş arkadaş, sevdiğim adam elimi tuttu ve şuan, burada belki de yıllarımı gömüyorum toprağa.

Alp ve Esma ellerini daha sıkı tuttular, işte bu seni bırakmayacağım demekti ölümün kaçınılmaz olduğu dünyada.

Herşey sona erdiğinde, ikisi kaldı mezarın başında.
Esma ağlamaya devam ederken, Alp ellerini birleştirmiş güçlüymüşçesine bakıyordu mezara...
Bahar Tunç,olabilir miydi böyle ölüm?..Güçlüler ölür müydü, kötüler?
İkisinin de aklına güzel günleri geldi, kimseyi mutlu etmeyi bilmezdi belki ama iyi insandı be; iyi olmaya çalışan bir insandı...

Esma'nın hıçkırıkları durdurulmaz bir hal aldığında, Alp düşüncelerini bir kenara bırakıp Esma'ya doğru bakmaya başladı.Bakışları çok güzeldi, herşeyi açıklar gibi, aşıklar gibi...
"Ben ona inanmadım!.Ben kimseye dargın ayrılmam Alp, ben kimseye küsmem ki.Bahar'ı affetmeden gidemezdi ki!.."
Hıçkırıklarının ardından söyledikleri Alp'i endişelendiriyordu,
belki de desteğe ihtiyacı vardı, hem yanında Eylül de yoktu şimdi.
Zaten iki adım en fazla olan aralarındaki mesafe, tamamen kapanmıştı.
Alp, Esma'ya sarıldı ve kafasını sol tarafına gömdü..Kalp atışının hızına da aldırmadı, saçlarından öptü.Fısıltıyla konuşuyordu,
"Senin bir geleceğin var önünde, ve eminim Bahar hoca sana dargın ayrılmadı..O seni seviyordu, onun için güçlü olman lazım, bilirsin Bahar hoca güçsüz insanları sevmezdi.."
Esma hıçkırıklarını durdurmuş, belki de heyecandan, sadece gözyaşlarıyla ağlıyordu.
Alp'e kollarını sarmamıştı ama başı hala göğsünde yaslanmış duruyordu.
Alp Esma'ya sarılmış, arada başından öpüyor,saçlarından, arada 'şşş' diyerek sırtını sıvazlıyordu.
***