zoraki evlilik deföm ❤❤

bölüm 14

defneden.....

sabahın ilk ışıklarıyla gözlerimi açtım. bu kadar uyuyabilmek bile iyi gelmişti. yani..içinde bulunduğum durumu göz alırsak.. sude telefonlarıma cevap vermiyordu. annemlerin ömerle konuştuklarımızdan haberi yoktu. ömer ise hiç aramamıştı. aslında ben söylemiştim aramamasını ama... şu an gerçekten de yalnızdım. aniden ayağa kalkınca çatlamış olan ayak bileğim sızladı. hala kullanmayı beceremediğim koltuk değnekleri yanıbaşımdaydı. aklıma 3 yıl öncesi geldi. beni.. istemeye gelmişlerdi. sonra da ben.. kaçmıştım.. ilk kez orda seni seviyorum dedi bana.. kaçarken..ayağımı burkmuştum. yine yürüyemiyordum.. o zaman da kullanamıyordum değnekleri.. hatta.. bi teyze vardı.. bizi sevgili sanmıştı.

yüzümde istem dışı bir gülücük oluştu. ah keşke... keşke o günlere dönseydik... kalp kırıklığı yok, ayrılık yok, aşk acısı yok.. sevgi var.. gerçek aşk...

telefonumu aldım ve ömerin numarasını tuşladım. silememiştim ne yapıyım? belki yine de arar diye..  

ömer: alo? defne?

defne: ömer.. uyuyo muydun? ben şeyy.. hani sen bu saatlerde kürek çekmeye giderdin ya genelde..

ömer: tabii ki uyanığım. sen ararsın diye gözüme uyku girmiyor ki..

defne: sey... sahilde buluşalım mı? konuşacak şeyler var..

omer: tabii ki! seni almaya geliyim mi?

defne: yok.. ben kendim gelirim.. 1 saat sonra uygun olur mu?

omer: peki madem. 1 saat sonra..

telefonu kapattım ve banyoya gittim. bir saat sonra hazırdım..

üzerimde her zamanki beyaz t-shirt im ve siyah pantolonum vardı. siyah hırkamı ve beyaz spor ayakkabılarımı giydim. sessiz olmaya çalışarak merdivenlerden inmeye başladım. tabii bu koca değneklerle pek kolay olmuyordu ama..

sonunda arabama ulaşınca derin bir nefes almıştım. bu doğum günü hediyesiydi. daha doğrusu ayrılık acısının üstesinden gelmem içindi.. genellikle kullanmazdım ama bu bacakla bisiklete binecek halim yoktu malum. sahile yaklaşınca uygun bir yere bırakarak yürümeye başladım. her zamanki yerimizde olacağını biliyordum onun. hem biraz yürüek bana da çok iyi gelirdi..

yaklaşık 10 dk kadar sonra oradaydım. ömer elleri ceplerinde, bir sağa bir sola yürüyordu. beni görünce hemen yanıma geldi ve banka oturmama yardım etti.

defne: sağol.

omer: rica ederim canım, ne demek..

defne: eee konuşalım o zaman..

omer: konuşalım.

defne: ben... çok düşündüm.. eğer yasemini gerçekten sevseydin.. öylece bırakıp gitmezdin sanırım..

omer: ben sadece seni seviyorum defne.. sana aşığım ben..

defne: çok düşündüm.. ikimiz de birbirimize aşığız.. bence.. bir şans daha verelim birbirimize..

yüzümde bir gülücük oluştu.

omer: seni çok seviyorum!

birden ömer ayağa kalktı ve beni kucağına aldı. daha sonra etrafında döndürmeye başladı. 2 yıl sonra yeniden kavuşmuştum mutluluğa. ömerin dudakları benimkilere değdiğinde yaşadığım mutluluk kadar iyi bir şey var mıydı acaba?

yarım saat sonra......

bankta ömerle birbirimize sarılmış duruyorduk. ömer sürekli saçlarımı öpüyor, sen seviyorum diyerek fısıldıyordu kulaklarıma.. o an hiç bir şey umurumda değildi.. tek gerçek oydu..