Five Days // Camren

Thirty-Two Hours

Telefonun ışığı yanıp sönmeye başladığında Lauren'a baktım, hala uyuyordu. Yataktan kalkıp sessiz adımlarla kapıya gittim. Kapıyı açtıktan sonra odadan çıkıp kapıyı arkamdan kapattım.

Hızlı adımlarla dış kapıya gidip derin bir nefes aldım ve kapıyı açtım.

"Aman tanrım, aman tanrım!"

Normani heyecanla içeriye girdiğinde gülümsedim.

"Sessiz ol"

Elindeki poşeti kenara koyup bana sarıldı.

"Anne olacağına inanamıyorum. Bu inanılmaz bir şey!"

"Hey, sesini alçalt. Lauren duyabilir"

"Ona neden söylemedin?"

Gülümsemem silinirken benden ayrıldı.

"Söyleyecektim"

Kenara koyduğu poşeti açıp içinden bir muz aldım.

"Ama beni aldattığını öğrendim"

"Aldattığını mı?"

"Evet, hem de bir erkekle"

"Ah bunu yapmış olamaz"

Çıkarttığı ceketi koltuğa atıp kollarını sıvadı. Odaya doğru gidecekken onu kolundan kavrayıp durdurdum.

"Bırak beni. Aldatmak neymiş göstereceğim ona"

"Yeterince pişman zaten Mani"

"Olacak tabii! Seni nasıl aldatır?"

"Sessiz ol. Senin burada olduğunu anlarsa sorgulamaya başlar"

"Anlasın. Nasılsa söylemeyecek misin hamile olduğunu?"

"Evliliğimizi kurtarmayı başarırsak söyleyeceğim"

"Onu affetmeyi mi düşünüyorsun?"

"Affetmek zorundayım Mani. Bebeğimizi mutlu bir ailede yetiştirmek istiyorum"

"Onsuz da mutlu olabilirsin Mila"

"Onsuz yapamam"

"Yapabilirsin"

"Hayır Mani, anlamıyorsun. 6 yıldır birlikte olmamıza rağmen hala onu her görüşümde kalp atışlarım hızlanıyor. Beni her öpüşünde nefesim kesiliyor. Yan yana otururken sadece kollarımız bile birbirine değse heyecanlanıyorum. Ben onsuz nefes bile alamam"

"Mila"

Gözlerimin dolduğunu hissettiğimde hızla arkamı döndüm.

"Sanırım ağlayacağım, bana bakma"

"Ağlarken çok çirkin oluyorsun zaten"

Tebessüm ederek arkamı dönüp gözlerimi sildim. Normani onun yanındayken asla ağlamama izin vermezdi.

"Muzunu ye hadi. Çocukta muz şeklinde doğum lekesi olur yoksa"