Bir Üniversiteli Hikayesi (Bir liseli hikayesi devamıdır)

SON

2 sene sonra:

Mertten:
Defne şu an yoğun bakımda. Durup dururken kan kusma sebebiyle tekrar hastaneye getirdik onu. Evlenmiştik. Çocuğumuz yoktu ki zaten onunla uğraşacak durumumuz yoktu. İçeriden doktor çıktı ve tüm herkes doktorun başıma üşüştü.

"Doktor bey Defne iyi mi? Lütfen iyi deyin."

Dedi teyzesi.

Doktor başını yere eğdi.

"Çok üzgünüm. Kurtaramadık."

Kendimi yere attım. Duvarlara yumruk atmaya başladım. O kadar sert vuruyordum ki elim kan içindeydi. Bir kaç kişi beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama Defnenin acısından sonra bu bana hiç bir şeydi.

Uzun zaman sonra:
"Çok uzun zaman. Çoooook uzun zaman oldu. Onu hâlâ özlüyorum biliyor musunuz çocuklar. Keşke gelse diyorum. Keşke bana Mert'im deyip sarılsa."

Mahalledeki çocuklara hikayemi anlattım. Dikkatle dinlediler.

"Peki Mert amca hiç evlenmedin mi?"

Diye sordu küçük kız.

"Hayır."

Dedim.

"Ben başkasını sevemedim ki."

Yaşlanmıştım. Çokta değil ama yorgun hissediyordum.

Diğerleri mutlu mesut yaşıyorlardı arada da görüşüyorduk işte.

Defnemi özlüyorum. Çok özlüyorum.

Üzücü bir son oldu :( ama başka türlü bitiremezdim. Öbür türlü de bırakmak istememiştim. Yeni yazdığım kitap 'Kumsal' profilimden bulabilirsiniz. Sizleri seviyorum. Bu kitap burda biter. ❤️